Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili...

[too_late]

Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili... Biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz, acısını acımız yaptık çünkü;
Dünyanın öbür ucunda, hiç tanımadığımız bir insanın gözyaşı bile içimizi parçaladı.
Kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk...
Yüreğimizin yufkalığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı.
Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili... Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak...

Ben, bütün hayatımda, hep üzüldüm, hep yandım...
Yaşamak ne güzel şeydir be sevgili...
Sevinerek, severek, sevilerek, düşünerek...
Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın....


YILMAZ GÜNEY

"Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili..." Ne kadar yapabiliyoruz bunu :S? İnsanlığımızın tek tescili yüreğimizken başka yürekler uğruna çarpmasına ne kadar izin verebiliyoruz :S? Yitiriyormuyuz özümüzü ? Bu sabah kaç kişiye gülümseyerek "Günaydın..." diyebildik ?

 

[chimera]

Güzel bir yazı derinlere dalmışsın gidiyorsun too_late. Seni durdurabilene helal olsun valla.

Özümüzü yitirmekten bahsetmişsin sence insanoğlu özünü çok olay kaybedebilir mi. Bu kadar basitmidir. Özümüzü kaybettiğimizde karanlılara mı bürünürüz, kimse bize yaklaşmasın kimse bize selam vermesin ben değiştim mi deriz.

İnsanların yüzüne karşı hafif bir tebessümle konuşmak gerçekten zormudur.
Bence hiç değil.

 

[too_late]

Zor da olmamalıdır zaten İsyan yada şikayet değildi yazımın amacı Hayatı sorgularız ya bazen :S elimizde olmadan...Neden sadece o zamanlarda gelir aklımıza insanlığımız :S aklıma takılan bu aslında...
Kaçımız bir çocuğun gözlerine bakabiliyoruz tüm hayatını görerek Ve anlayarak aslında yaşadığı gelgitleri; o küçücük yüreğinde...
Kaçımız yolda yürürken küçük bir tebessümle selam verebiliyoruz öylesine... (işimiz düşmediği halde :S )
Kaçımız aslında biz buyuz diyebiliyoruz maskelerin ardına gizlenmeden...
Anlatabiliyormuyuz aslında yaşadıklarımızı olduğu gibi:S yada aktarabiliyormuyuz aslında öyle değil böyle doğrusu... ( çıkarlardan korkmadan...)

Zor değil evet gülümseyerek konuşmaya başlamak ve zor değil uzatmak elini...

 

[chimera]

Maskeler maskeler ve maskeler. İnsan, hayatında bazen o maskeyi yüzüne geçirebilir. Önemli olan o maskeyi yüzümüzde unutmamak. Eğer ona bağımlı kalırsak bizi insanlardan çevremizden sevdiklerimizden uzaklaştırır. İnsana yanlızlığı sevdirir. Eğer insan gün geldiğinde onu yüzüne geçirmeyi biliyorsa gün geldiğin onu yüzünden çıkarmasını da bilmelidir.

Utanılır olmuş utanılmaması gereken şeylerden. Konuşulması gerekenler konuşulamıyor. Utanılması gereken konular ve olaylar gün yüzüne çıkmış bu zamanda ve gayet rahat bir şekilde konuşuluyor. Belki de insanların utanmasının ve çekinmesinin nedeni kendilerini ifade edememeleridir. İfade edememekte korkutur insanı ama korkudan önce utanç gelir ve bedeni sarar, onun etkisi geçtiğinde ise korku bedeni kaplar. Zincirleri kırmak lazım aslında cesaretli olmak lazım ben buyum demek lazım hayatta. Göğsümüzü gerdiğimizde karşımızda ki artık ne olursa olsun yılmamak gerekir.

İnsanların hayatlarında çıkarlar da büyük rol oynar. Yapılan roller oynanan oyunlar bunlar insanı küçük düşürücü şeylerdir. Kendini düşünmek sadece kendin için olanı istemek yanındakileri umursamamak bu sorumsuzluktur. Gelecekte insan hala bu huyunu üzerinden atamamışsa nereye kadar gidecek bu durum dememişse o insan amaçsız yolda amaçları varmış gibi gidenlerden olur.

Etrafınızdakileri çıkarlarınız için asla yok saymayın.

 

[cacar]

o gülümsemeye sebep olan ışığı hissettikçe zaten, özünde bulmazmı kendini. Günümüz karmaşasında bizi mekanlardan uzaklaştıran, zamanı unutturan o ışıktır hep. Özümüze bir başka insanın yürek çarpıntısıyla döndüren ışık

 

[too_late]

o gülümsemeye sebep olan ışığı hissettikçe zaten, özünde bulmazmı kendini. Günümüz karmaşasında bizi mekanlardan uzaklaştıran, zamanı unutturan o ışıktır hep. Özümüze bir başka insanın yürek çarpıntısıyla döndüren ışık

O ışık ki çoğu zaman karanlığımızın tek umudu, yaşanmışlıkları anlamlı kılan tek masal belki... Ve yüreğimizi, benliğimizi insan yapan tek olgu...

 

[cacar]

o gülümsemeye sebep olan ışığı hissettikçe zaten, özünde bulmazmı kendini. Günümüz karmaşasında bizi mekanlardan uzaklaştıran, zamanı unutturan o ışıktır hep. Özümüze bir başka insanın yürek çarpıntısıyla döndüren ışık

O ışık ki çoğu zaman karanlığımızın tek umudu, yaşanmışlıkları anlamlı kılan tek masal belki... Ve yüreğimizi, benliğimizi insan yapan tek olgu...

ve hissetmeli ki insan hayatındaki onu tamamlaması gereken eksik parçanın o ışık olduğunu...