Waddler
Profesör
Aslında anlatması güç ama içimde de kalmasını istemiyorum. paylaşıp fikir almak en iyisi..
Küçüktüm 7. sınıfa giderken mahalleye yeni bir aile taşınmıştı. ve ailenin kızı... gördüğüm ilk anda aşık olmuştum belliydi fakat çok çekingen biri olduğumu düşünürsek 2 ay içime attım aşkımı.. sonrasında yine cesaret edemedim ama aramız arkadaş olarak iyiydi sürekli akşamları mahallede birlikte otururduk.. odun herifin tekiydim ve kuzenimden yardım istedim, onunla konuşup onu sevdiğimi söylemesini istedim.. tabii kuzenim beni kırmadı ve söyledi.. pencereden izliyordum..
Ertesi gün evlerine gittim saat akşam 9. sadece bana kapıda sarıldı! şaşırmıştım.. daha sonra odasına geçip saatlerce oturduk, sadece oturduk fazla söze gerek yoktu.. vee korktuğum daha doğrusu herkesin olmamasını iistediği bir şey oldu.. babası madende göçük altında kalıp vefat etti..
Kötüydü çok kötü, teselli edemiyordum kim edebilir ki..
zaman geçti bi şekilde aramız hâlâ iyiydi mutluyduk.. tabi onun ne kadar iyi psikolojide olabileceğini siz tahmin edin.. daha sonra bir şok daha yaşadım, kalbinde ritim bozukluğu olduğunu öğrendim.. artık okula gelmiyordu.. zamanı hastanelerde geçirdi, mecbur kaldı.. aramız açılmıştı çünkü mahallede kimse gerçekten hasta olduğuna inanmıyordu.. numara yapıyor dediler, dedikodu yaptılar.. bende ilişkimizi kimse öğrenmeden ayrılmak istediğimi söyledim.. neden söyledim bilmiyorum
mutsuzdum, pişmandım.. onu her gördüğümde kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu..
2 sene geçti, düzelmişti.. hastalığını bi şekilde atlatmıştı.. artık mahallede konuşulan bir kelime dahi kalmamıştı, herkes yanılmıştı! o günler çok güzeldi görüşemiyorduk ama onun iyi olduğunu bilmek mutlu ediyordu beni.. sınavlara girildi sonuçlar açıklandı.. ve Ankara'da turizm otelcilik kazanmıştım çok sevinmiştim başlarda.. (evimiz ankara'nın ilçelerinden birinde bir beldede idi) Ankara'ya ablamın yanına gittiğimde okul için, her şeyi özlemiştim.. ona haksızlık ettiğimi fark ettim çünkü artık o bana çok uzaktı.. vakit geçti başka erkekler gördüm hayatında.. mutlu gördüm onu, belkide sadece öyle görünüyordu.!!
vazgeçmiştim.. iki sene daha attım içime.. ve yalnızlığa dayanamayarak başka bir kıza çıkma teklifi ettim. sevmeyerek.. ki o kız da eski mahalledendi.. anlıyacağınız bi mahallenin kızlarına takılı kalmıştım
ee'si çıkmaya başladık tam 10 ay oldu şuan itibariyle.. mutlu sayılırım sevgilimi çok görmüyorum.. gördüğüm zamanda zaten pek konuşamıyoruz bende fazla üstelemiyorum..
İTİRAF EDİYORUM!! ben hala o eski kızı seviyorum.. ne olursa olsun! hepte seveceğim..
bazen diyorum tekrar başlamayı teklif etsem? sizce kabul eder mi?
onun bana her bakışında beni sevdiğini anlabiliyordum.. o ifadeyi hiç unutmam..,,
Adı Nihal'di...
Küçüktüm 7. sınıfa giderken mahalleye yeni bir aile taşınmıştı. ve ailenin kızı... gördüğüm ilk anda aşık olmuştum belliydi fakat çok çekingen biri olduğumu düşünürsek 2 ay içime attım aşkımı.. sonrasında yine cesaret edemedim ama aramız arkadaş olarak iyiydi sürekli akşamları mahallede birlikte otururduk.. odun herifin tekiydim ve kuzenimden yardım istedim, onunla konuşup onu sevdiğimi söylemesini istedim.. tabii kuzenim beni kırmadı ve söyledi.. pencereden izliyordum..
Ertesi gün evlerine gittim saat akşam 9. sadece bana kapıda sarıldı! şaşırmıştım.. daha sonra odasına geçip saatlerce oturduk, sadece oturduk fazla söze gerek yoktu.. vee korktuğum daha doğrusu herkesin olmamasını iistediği bir şey oldu.. babası madende göçük altında kalıp vefat etti..

Kötüydü çok kötü, teselli edemiyordum kim edebilir ki..
zaman geçti bi şekilde aramız hâlâ iyiydi mutluyduk.. tabi onun ne kadar iyi psikolojide olabileceğini siz tahmin edin.. daha sonra bir şok daha yaşadım, kalbinde ritim bozukluğu olduğunu öğrendim.. artık okula gelmiyordu.. zamanı hastanelerde geçirdi, mecbur kaldı.. aramız açılmıştı çünkü mahallede kimse gerçekten hasta olduğuna inanmıyordu.. numara yapıyor dediler, dedikodu yaptılar.. bende ilişkimizi kimse öğrenmeden ayrılmak istediğimi söyledim.. neden söyledim bilmiyorum

mutsuzdum, pişmandım.. onu her gördüğümde kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu..
2 sene geçti, düzelmişti.. hastalığını bi şekilde atlatmıştı.. artık mahallede konuşulan bir kelime dahi kalmamıştı, herkes yanılmıştı! o günler çok güzeldi görüşemiyorduk ama onun iyi olduğunu bilmek mutlu ediyordu beni.. sınavlara girildi sonuçlar açıklandı.. ve Ankara'da turizm otelcilik kazanmıştım çok sevinmiştim başlarda.. (evimiz ankara'nın ilçelerinden birinde bir beldede idi) Ankara'ya ablamın yanına gittiğimde okul için, her şeyi özlemiştim.. ona haksızlık ettiğimi fark ettim çünkü artık o bana çok uzaktı.. vakit geçti başka erkekler gördüm hayatında.. mutlu gördüm onu, belkide sadece öyle görünüyordu.!!
vazgeçmiştim.. iki sene daha attım içime.. ve yalnızlığa dayanamayarak başka bir kıza çıkma teklifi ettim. sevmeyerek.. ki o kız da eski mahalledendi.. anlıyacağınız bi mahallenin kızlarına takılı kalmıştım

İTİRAF EDİYORUM!! ben hala o eski kızı seviyorum.. ne olursa olsun! hepte seveceğim..
bazen diyorum tekrar başlamayı teklif etsem? sizce kabul eder mi?
onun bana her bakışında beni sevdiğini anlabiliyordum.. o ifadeyi hiç unutmam..,,
Adı Nihal'di...