- Katılım
- 14 Nisan 2010
- Mesajlar
- 8,797
- Reaksiyon puanı
- 523
- Puanları
- 1,293
- Yaş
- 36
Bir ağaç gövdesine dayamışım başımı, usul usul yağmur yağıyor. Hayallerim ıslanıyor, elimde duran gerçeklere bakıyorum.
Paydos etmeli belki de! Tam da şimdi, umutsuzluk gelip çöreklenmişken yüreğin orta yerine, paydos demeli! Bu saatten sonra gidilen yol, kurulan düş, hep mutsuzluk olacak belli ki!
Biraz soluk almak için, biraz toparlanmak için mola vermeli. Koşmayı bırakıp, yağmurdan koruyan dalları olan, büyük bir ağacın altına saklanmalı.
Dudağının bir kıvrımından cesaret alıp gittiğim aşkları düşünerek, yağmur dinene kadar oturmalıyım burada. Kaç defa başını yaslayacak bir ağaç bulur ki insan?
Bir kül yığınına dönüşmüş, geçmişte verilen sözler. Basit birer cümle gibi, asılı kalmışlar gökyüzünde; oysa ne anlamlılardı söylendiklerinde.
Bütün bu karmaşa yoruyor bedenimi, daha hızlı yaşlanıyorum sanki. Aşkı her tuttuğumda gençliğin gücünü bulduğum gibi, her düş kırıklığı alıyor yıllarımı geri.
Sakin olma zamanı şimdi. Gözlerime bakıp heyecan duyanların, gelecek halleri canlanıyor önümde, gülümsüyorum. “Yaşın kaç olsa çocuksun daha, kaç yürek var aramızda, bilemezsin!” diye geçiriyorum içimden. Tebessümüm bozuluyor mu düşündüklerimden?
Daha çok aklını karıştırıyorum birilerinin, daha çok düşürüyorum karanlığa. Dokunmasınlar, dokunamasınlar diye kaçıyorum. Kaçıyorum çünkü benim yorgun geleceğimde, bir resmin içine oturmuyor hiçbiri.
Evet! Şimdi paydos demeli! Biraz dinlenmeli bu ağacın altında, nefes nefese kalmış bedeni sakinleştirmeli. Seslerin, gözlerin, sevişmelerin orta yerinden kaçıp, biraz dinlenmeli. Karabasan gibi üstüme çökse de yalnızlık, dayanmalı ruhum.
Bir ağaç gövdesine dayamışım başımı, usul usul yağmur yağıyor. Hayallerim ıslanıyor, elimde duran gerçeklere bakıyorum.
Candan Ünal
Paydos etmeli belki de! Tam da şimdi, umutsuzluk gelip çöreklenmişken yüreğin orta yerine, paydos demeli! Bu saatten sonra gidilen yol, kurulan düş, hep mutsuzluk olacak belli ki!
Biraz soluk almak için, biraz toparlanmak için mola vermeli. Koşmayı bırakıp, yağmurdan koruyan dalları olan, büyük bir ağacın altına saklanmalı.
Dudağının bir kıvrımından cesaret alıp gittiğim aşkları düşünerek, yağmur dinene kadar oturmalıyım burada. Kaç defa başını yaslayacak bir ağaç bulur ki insan?
Bir kül yığınına dönüşmüş, geçmişte verilen sözler. Basit birer cümle gibi, asılı kalmışlar gökyüzünde; oysa ne anlamlılardı söylendiklerinde.
Bütün bu karmaşa yoruyor bedenimi, daha hızlı yaşlanıyorum sanki. Aşkı her tuttuğumda gençliğin gücünü bulduğum gibi, her düş kırıklığı alıyor yıllarımı geri.
Sakin olma zamanı şimdi. Gözlerime bakıp heyecan duyanların, gelecek halleri canlanıyor önümde, gülümsüyorum. “Yaşın kaç olsa çocuksun daha, kaç yürek var aramızda, bilemezsin!” diye geçiriyorum içimden. Tebessümüm bozuluyor mu düşündüklerimden?
Daha çok aklını karıştırıyorum birilerinin, daha çok düşürüyorum karanlığa. Dokunmasınlar, dokunamasınlar diye kaçıyorum. Kaçıyorum çünkü benim yorgun geleceğimde, bir resmin içine oturmuyor hiçbiri.
Evet! Şimdi paydos demeli! Biraz dinlenmeli bu ağacın altında, nefes nefese kalmış bedeni sakinleştirmeli. Seslerin, gözlerin, sevişmelerin orta yerinden kaçıp, biraz dinlenmeli. Karabasan gibi üstüme çökse de yalnızlık, dayanmalı ruhum.
Bir ağaç gövdesine dayamışım başımı, usul usul yağmur yağıyor. Hayallerim ıslanıyor, elimde duran gerçeklere bakıyorum.
Candan Ünal
