Canım Yanıyor...

[ramhasanbash]

Canım yanıyor…
Tüm sinirlerimde hissediyorum acı diye tanımlanan rahatsızlığı…
Kalbim kopuk asık suratlı bir ihtiyardan farksız sensizken…
Palyaçolar etkisiz…
Paranoyalar kaygısız artık…
Tüm dokunuşlar yitik kayıp…
İzlenimlerim durduğunda bile sen varsın bir parçasında aklımın ve oluşumun…
Çölün ortasındaki tek karınca gibi hissediyorum şimdi etrafımdaki tüm kuru kalabalığa rağmen, sana rağmen sensizliğin içinde varlık iddiasında yokken…
Umursamayışların geliyor aklıma, aldırmayışların ve teker ürürün kolayca yaşanabileceğine verdiğin ihtimalin içindeki ben geliyor aklıma…
Olsaydın keşke…
Olabilseydin…
Herhangi bir görüşte duruşta var edebilseydim seni kendime…
İçimdekilere aitken…
Neye nasıl gülebileceğimize düşünmeden ortak bir karar vermişçesine gülebilseydik sonsuzlukta tek bir defa…
Olumsuzluklarımız bile defalarca yaşabilseydik keşke seninle…
Canım yanıyor sensizken sana ait hissederken bu ruhu bu bedeni…
Yapayalnız ve çaresiz hissediyorum tüm gördüklerimden soyut bir çift gözle…
Sokağa çıkmaya korkuyorum; sana benzeyen birini görürüm diye ürküyorum…
Bilmediğim herhangi bir şeyin yine bilmediğim seni anımsatmasında kaçıyorum kafamca…
Olmuyor…
Ve vazgeçemiyorum bana ait olmayan seni yaşamaktan geri bırakamıyorum ne kalbimi ne beynimi…
Ruhsuz bir varlığa dönüşmektense, yok saymaktansa “seni sensiz yaşayıp acımı çekerim” e gidiyorum her defasında…
Duyacak mısın beni herhangi bir günde?
Hiç düşünmediğim bir anda gün batarken yaslayacak mısın sorgusuzca başını omzuma?
Taşıyabilir miyiz umutlarımızı geleceğe kaygısızca varlığımıza dayanarak…
Sen ve ben şeklinde tabir edilirken tüm tabirleri bir yana atıp biz olabilir miyiz?

Ramhasan Bash