Hiç başınıza geldimi bilmiyorum, ama benim başıma geldi
Yakın arkadaşıma aşık oldum.. Ona açılmak için doğru zamanın ne olduğu konusunda o kadar kararsızdım ki, aptalca hareketler yapmaya başlamıştım.. Zaman geçtikçe büyüdü içimdeki sevgi ve köpürdükçe eritiyordu beni, yolun sonunda ya onu kaybedecektim yada yanımdan hiç ayrılmayacaktı.
Kaybetmek ah o kötü kelime her an rüyalarıma giriyordu, fakat kanka dedikçe yalan söylemenin hissi yakıyordu yüreğimi. Dayanamadım, söyledim bir gün ; Sevdiğimi. Ama o "olmaz" dedi ve "sen benim arkadaşımsın, kankamsın.. Seni kaybetmek istemiyorum" diye ekledi yavaşça. Birşey diyemedim, cümleler düğümlendi. Tekrar düşün diyeibldim sadece. Yüzde doksan olmaz dedi ve o an yüzde onluk şansımın olması bile mutlu etti beni..
Ayrılırken otobüse bindirdim ve benim için tekrar düşün dedim. Başka ne diyeceğimi bilmiyordum. Bakakaldım otobüsün arkasından.
Tek düşündüğüm yüzde onluk kısımdı ve asla olmamasını istediğim kaybetmek. Aradan bir hafta geçti tekrar konuştum onunla olmaz dedi bu sefer kesin olarak. O an kaybetmek benim için en acı şeydi. Ona son dediğim eğer kararını değiştiriren beni nerede bulacağını biliyor olduğuydu. Ve ekledim "bitti bu arkadaşlık oyunu". ve şiir yazıp gönderdim maille.
O gün bugün 1,5 sene oldu ama hala aklımda o var. Hatıraları çok olunca silinmiyor, silenemiyor kolayca.. Ortak arkadaşlarımız vardı hepsiyle bağlantım neredeyse koptu. Arasıra da olsa onlar aracılığıyla bir araya gelsekte bakamıyorum yüzüne, oda kaçınıyor belki haklı belkide üzgün olarak..
Kaybettiğim arkadaşın acısı hayatta en kötü şey belkide. Onunla tekrardan konuşmak bi yana bir selam vermesi bile mutlu edecek beni. ama nasıl yapacağımı bimiyorum onu tekrar kazanmak istiyorum..
Bu durumda olan varmı bilmiyorum ama bana bi yol gösterirseniz gerçekten mutlu olacağım. Artık günlüğe yazmak sıkıyor içimi, bi cevap bekledikçe kahroluyor insanın yüreği..
Yakın arkadaşıma aşık oldum.. Ona açılmak için doğru zamanın ne olduğu konusunda o kadar kararsızdım ki, aptalca hareketler yapmaya başlamıştım.. Zaman geçtikçe büyüdü içimdeki sevgi ve köpürdükçe eritiyordu beni, yolun sonunda ya onu kaybedecektim yada yanımdan hiç ayrılmayacaktı.
Kaybetmek ah o kötü kelime her an rüyalarıma giriyordu, fakat kanka dedikçe yalan söylemenin hissi yakıyordu yüreğimi. Dayanamadım, söyledim bir gün ; Sevdiğimi. Ama o "olmaz" dedi ve "sen benim arkadaşımsın, kankamsın.. Seni kaybetmek istemiyorum" diye ekledi yavaşça. Birşey diyemedim, cümleler düğümlendi. Tekrar düşün diyeibldim sadece. Yüzde doksan olmaz dedi ve o an yüzde onluk şansımın olması bile mutlu etti beni..
Ayrılırken otobüse bindirdim ve benim için tekrar düşün dedim. Başka ne diyeceğimi bilmiyordum. Bakakaldım otobüsün arkasından.
Tek düşündüğüm yüzde onluk kısımdı ve asla olmamasını istediğim kaybetmek. Aradan bir hafta geçti tekrar konuştum onunla olmaz dedi bu sefer kesin olarak. O an kaybetmek benim için en acı şeydi. Ona son dediğim eğer kararını değiştiriren beni nerede bulacağını biliyor olduğuydu. Ve ekledim "bitti bu arkadaşlık oyunu". ve şiir yazıp gönderdim maille.
O gün bugün 1,5 sene oldu ama hala aklımda o var. Hatıraları çok olunca silinmiyor, silenemiyor kolayca.. Ortak arkadaşlarımız vardı hepsiyle bağlantım neredeyse koptu. Arasıra da olsa onlar aracılığıyla bir araya gelsekte bakamıyorum yüzüne, oda kaçınıyor belki haklı belkide üzgün olarak..
Kaybettiğim arkadaşın acısı hayatta en kötü şey belkide. Onunla tekrardan konuşmak bi yana bir selam vermesi bile mutlu edecek beni. ama nasıl yapacağımı bimiyorum onu tekrar kazanmak istiyorum..
Bu durumda olan varmı bilmiyorum ama bana bi yol gösterirseniz gerçekten mutlu olacağım. Artık günlüğe yazmak sıkıyor içimi, bi cevap bekledikçe kahroluyor insanın yüreği..