- Katılım
- 14 Nisan 2010
- Mesajlar
- 8,797
- Reaksiyon puanı
- 523
- Puanları
- 1,293
- Yaş
- 36
Her düştüğümde başım dik kalkabiliyorsam, aşktandır! Kelimelerim, sözlerim, şarkılarım, kavgalarım, şiirlerim onu anlatmak için bazen nafile de olsa, yaşamak için çabamdır.
Anlatamadığım da olmuştur, anlayamadıkları da ama aşk benim diğer adımdır.
Ne inancımı değiştirebildiler gelenler, ne gittiklerinde vazgeçtim aşktan. Oysa ne çok denediler . Kırıp parçaladılar kalbimi zaman zaman, ne kadar çok yerinden kanattılar saymadım. Ama hiçbir giden canımı, aşka inanamayanlar kadar yakmadı.
En azından sevmeyi öğretebilseydim diye arkasından düşündüklerim oldu. En çok onları düşününce sızlar hala kalbim. Beni değil, herhangi birini sevebilir olduklarını anlatamadığım için hala bir yerimde sızısı kalanlar oldu.
Aşkı sevebilmenin ilk şartı, kendini sevmek ve en ağır olan sevmek budur! Kendine aşık olmayacaksın, seveceksin sadece, değerli kılacaksın. Yoksa değiştirirsin bütün dengelerini.
Gece yarılarından sabaha ulaşan uzun saatlerde, uzun geceler boyunca, sigara dumanı dolmuş ve nefes alınamayacak kadar boğuk odalarda öğrendim sevmeyi kendimi. Kim olduğumu kabul etmem bile yıllar sürmüş olmalı. Her yanımdan sarkan iğreti hayatı, ruhuma yerleştirene kadar geçen süreyi saymıyorum bile..
Belim, gözüm, burnum, göbeğim, popom, göğsüm, saçım budur benim diye diye; defalarca baka baka kendime aynalarda, bıkana kadar ve hatta kusana kadar kendimden, sonunda kendimi sevdirdiğim onca senenin ardından anladım ki; kendini sevmeden başkasını sevemiyor insan, kendini gereğinden fazla sevince de
Her an bir şeylere mahkum, bir şeylerin esiri, bir şeylerin bedeli gibi yaşamamak için, beni sevmeyenleri de sevmeyi öğrendim. O yüzden kızmadığım ama çoğu zaman yok saydığım cesetler gömülü yüreğimde. Her kalp, başarılamamış sevgilerin mezarlığı değil mi zaten?
Bugüne kadar süren yaşam yolculuğumdan iki şey öğrendim: Birincisi, ne olursa olsun ve ne kadar acıtırsa acıtsın birileri kalbini; onları sen seçtin ve seçimlerinin bedelini ödeyeceksin. İkincisi, bazen kader; senin anlayamadığın iyilikleri, adı zalim sevgili olan bir kötülükte gizler.
Candan Ünal
Anlatamadığım da olmuştur, anlayamadıkları da ama aşk benim diğer adımdır.
Ne inancımı değiştirebildiler gelenler, ne gittiklerinde vazgeçtim aşktan. Oysa ne çok denediler . Kırıp parçaladılar kalbimi zaman zaman, ne kadar çok yerinden kanattılar saymadım. Ama hiçbir giden canımı, aşka inanamayanlar kadar yakmadı.
En azından sevmeyi öğretebilseydim diye arkasından düşündüklerim oldu. En çok onları düşününce sızlar hala kalbim. Beni değil, herhangi birini sevebilir olduklarını anlatamadığım için hala bir yerimde sızısı kalanlar oldu.
Aşkı sevebilmenin ilk şartı, kendini sevmek ve en ağır olan sevmek budur! Kendine aşık olmayacaksın, seveceksin sadece, değerli kılacaksın. Yoksa değiştirirsin bütün dengelerini.
Gece yarılarından sabaha ulaşan uzun saatlerde, uzun geceler boyunca, sigara dumanı dolmuş ve nefes alınamayacak kadar boğuk odalarda öğrendim sevmeyi kendimi. Kim olduğumu kabul etmem bile yıllar sürmüş olmalı. Her yanımdan sarkan iğreti hayatı, ruhuma yerleştirene kadar geçen süreyi saymıyorum bile..
Belim, gözüm, burnum, göbeğim, popom, göğsüm, saçım budur benim diye diye; defalarca baka baka kendime aynalarda, bıkana kadar ve hatta kusana kadar kendimden, sonunda kendimi sevdirdiğim onca senenin ardından anladım ki; kendini sevmeden başkasını sevemiyor insan, kendini gereğinden fazla sevince de
Her an bir şeylere mahkum, bir şeylerin esiri, bir şeylerin bedeli gibi yaşamamak için, beni sevmeyenleri de sevmeyi öğrendim. O yüzden kızmadığım ama çoğu zaman yok saydığım cesetler gömülü yüreğimde. Her kalp, başarılamamış sevgilerin mezarlığı değil mi zaten?
Bugüne kadar süren yaşam yolculuğumdan iki şey öğrendim: Birincisi, ne olursa olsun ve ne kadar acıtırsa acıtsın birileri kalbini; onları sen seçtin ve seçimlerinin bedelini ödeyeceksin. İkincisi, bazen kader; senin anlayamadığın iyilikleri, adı zalim sevgili olan bir kötülükte gizler.
Candan Ünal
