Yeni birgün, digerlerinden farksiz.
Kalk elini yüzünü yika, kahveni al sigarani yak ve ya tv basinda yada pc basina otur.
Televizyonda ki programlar iyice baydi, hergün hemen hemen ayni dertler ayni sikayetler, bilgisayar ise bunaltiyor artik beni.
Saatlerce bos bos muzik dinle ve online oyun oyna.
Arada bir telefonum çaliyor, günde ortalama 4 kisi ariyor diyebilirim.
Bazi günler ise, sanki herkes rüyasinda beni görmüscesine, 8-9 kisiye çikiyor bu sayi, belki daha fazla.
Bu sabah uyandigimda farkinda vardim, gecemi gündüzümü sasirmis bi haldeyim.
Erken yattigimda sabaha kadar bir çok kez uyandigim oluyor, geç yatarsam da öglen saatlerinden önce kalkamiyorum, kafam sepet gibi oluyor. Yeni bi ritm edinmek lazim.
Neden bunlari yazma ihtiyaci duydum bende bilmiyorum.
Maksat birilerine biseyler anlatmak mi, yasadiklarimi paylasmak mi yoksa? Yada yalnizligimi gidermek mi?
Birilerine birseyler anlatmam için yazmaya ihtiyacim yok, istedigim an listemden herhangi birini arayabilir konusabilirim saatlerce, msn de dolu su an ama isim var dedim ve yazmiyorum kimseye.
Yasadiklarimi paylasmak istiyorum desem, o da degil. Bisey yasamiyorum ki paylasayim.
Her günüm ayni geciyor, bos bir evde tek basima, televizyon yada bilgisayar karsisinda.
Ya yalnizligimi giderme fikrine ne dersiniz?!
Komik geldi bir an, yazarken farkina vardim bu cümlenin ne kadar saçma oldugunu.
Yalnizlik iki satirla alip basini çekip gidecek olsaydi yeryüzünde kendini yalniz hisseden sadece analfebeler kalirdi.
Belki de beynim bulanik ondan yaziyorum.
Yazacak birseyim oldugundan degil sadece yazmak için yaziyorum, yazmaya olan özlemi mi gidermek için yaziyorum.
Yazmak için illa bir mesaj mi iletmek gerekiyor?
Insan nasil bazen sirf laf olsun diye bos seylerden, havadan sudan konusabiliyorsa ayni fikirle de yazamazmi?
Illa ki mantik mi aramamiz lazim her hikayede, satirda, siirde?!
Bir an aklima yine o geldi, herzaman olur olmadik seylerde, yerlerde o geliyor aklima.
O nu animsatacak birsey olmasada geliyor, bu kadar mi islemis beynimin tüm hücrelerine?!
Konsantrem in çok çabuk dagildiginin farkindayim, eskiden de böyleydim ben hatta hep böyle oldum, hiç degismedim.
Derste hocayi dinlerken disarda herhangi bir olay dikkatimi dagtitmaya yeterdi, uzun süre kimseyle çikmamamin yada teklifleri geri çevirmemin sebebi de bu degilmiydi zaten?
Begeniyorum dediklerimin ilgisini çektikten sonra bir anda sogumam, en küçük hatalarinda (ki hata denmez aslinda) artik istemiyorum diyebilmem?
Peki o nu neden silemedim?! O nu digerlerinden farki kilan ney?!
Ben sogumadan onun sogumasi mi acaba? Ben bikmadan onun bikmasi mi onu vazgeçilmez yapan?!
Demin seni yarim biraktigimin farkina vardim.
Isin içine o girdiginde nedense her hikaye bitmemis, her türkü söylenmemis, her lokma bogazda dügümlenmis, her yolculuk hedefine ulasilamamis oluyor.
Gecenin bir yarisinda çalan telefonumun sesi daha bir hazinlesiyor.
Acaba halen sirf yazmak içinmi yaziyorum?
Cümleler öyle bir boyut aldiki, ne artik yazan ben nede yazilan sirf yazilmak istenilen kelimeler....
Kalk elini yüzünü yika, kahveni al sigarani yak ve ya tv basinda yada pc basina otur.
Televizyonda ki programlar iyice baydi, hergün hemen hemen ayni dertler ayni sikayetler, bilgisayar ise bunaltiyor artik beni.
Saatlerce bos bos muzik dinle ve online oyun oyna.
Arada bir telefonum çaliyor, günde ortalama 4 kisi ariyor diyebilirim.
Bazi günler ise, sanki herkes rüyasinda beni görmüscesine, 8-9 kisiye çikiyor bu sayi, belki daha fazla.
Bu sabah uyandigimda farkinda vardim, gecemi gündüzümü sasirmis bi haldeyim.
Erken yattigimda sabaha kadar bir çok kez uyandigim oluyor, geç yatarsam da öglen saatlerinden önce kalkamiyorum, kafam sepet gibi oluyor. Yeni bi ritm edinmek lazim.
Neden bunlari yazma ihtiyaci duydum bende bilmiyorum.
Maksat birilerine biseyler anlatmak mi, yasadiklarimi paylasmak mi yoksa? Yada yalnizligimi gidermek mi?
Birilerine birseyler anlatmam için yazmaya ihtiyacim yok, istedigim an listemden herhangi birini arayabilir konusabilirim saatlerce, msn de dolu su an ama isim var dedim ve yazmiyorum kimseye.
Yasadiklarimi paylasmak istiyorum desem, o da degil. Bisey yasamiyorum ki paylasayim.
Her günüm ayni geciyor, bos bir evde tek basima, televizyon yada bilgisayar karsisinda.
Ya yalnizligimi giderme fikrine ne dersiniz?!
Komik geldi bir an, yazarken farkina vardim bu cümlenin ne kadar saçma oldugunu.
Yalnizlik iki satirla alip basini çekip gidecek olsaydi yeryüzünde kendini yalniz hisseden sadece analfebeler kalirdi.
Belki de beynim bulanik ondan yaziyorum.
Yazacak birseyim oldugundan degil sadece yazmak için yaziyorum, yazmaya olan özlemi mi gidermek için yaziyorum.
Yazmak için illa bir mesaj mi iletmek gerekiyor?
Insan nasil bazen sirf laf olsun diye bos seylerden, havadan sudan konusabiliyorsa ayni fikirle de yazamazmi?
Illa ki mantik mi aramamiz lazim her hikayede, satirda, siirde?!
Bir an aklima yine o geldi, herzaman olur olmadik seylerde, yerlerde o geliyor aklima.
O nu animsatacak birsey olmasada geliyor, bu kadar mi islemis beynimin tüm hücrelerine?!
Konsantrem in çok çabuk dagildiginin farkindayim, eskiden de böyleydim ben hatta hep böyle oldum, hiç degismedim.
Derste hocayi dinlerken disarda herhangi bir olay dikkatimi dagtitmaya yeterdi, uzun süre kimseyle çikmamamin yada teklifleri geri çevirmemin sebebi de bu degilmiydi zaten?
Begeniyorum dediklerimin ilgisini çektikten sonra bir anda sogumam, en küçük hatalarinda (ki hata denmez aslinda) artik istemiyorum diyebilmem?
Peki o nu neden silemedim?! O nu digerlerinden farki kilan ney?!
Ben sogumadan onun sogumasi mi acaba? Ben bikmadan onun bikmasi mi onu vazgeçilmez yapan?!
Demin seni yarim biraktigimin farkina vardim.
Isin içine o girdiginde nedense her hikaye bitmemis, her türkü söylenmemis, her lokma bogazda dügümlenmis, her yolculuk hedefine ulasilamamis oluyor.
Gecenin bir yarisinda çalan telefonumun sesi daha bir hazinlesiyor.
Acaba halen sirf yazmak içinmi yaziyorum?
Cümleler öyle bir boyut aldiki, ne artik yazan ben nede yazilan sirf yazilmak istenilen kelimeler....
