*SiRiNe*
Dekan
- Katılım
- 22 Kasım 2007
- Mesajlar
- 5,336
- Reaksiyon puanı
- 2
- Puanları
- 0
Günlerden bir gün kozasından yeni çıkmış, daha rengini bile bulamamış bir kelebeğin yolu çiçekler ve dut ağaçlarıyla dolu bir vadiye düşmüş. Kelebek bu vadideki çiçekler üzerinde kah oraya kah buraya kanat çırparken kendini dut ağacının dallarından birinde bir yaprağı kemirmekle meşgul bir tırtılın yanında bulmuş. Derken başlamışlar tırtılla sohbete. İkisi de çok sevmişler birbirlerini.
Gel zaman git zaman arkadaşlıkları ilerlemiş. Tırtıl kelebeğe onu beğendiğini, renklerine hayranlık duyduğunu, kendisini cezbettiğini söyleyip durmuş. Kelebek inanmak istememiş buna, inanmamış da. Çünkü tırtılın yanına kanat çırpıp gelen hep kelebek olurmuş. Ama tırtıl sadece beğenisini söyler, kelebek yaprağa konduğunda yanına bir milim dahi gelmezmiş, beklermiş ki hep kelebek ona gelsin. Oysa kelebeğin beklentisi tırtılın kendisini sevdiğini söylemesi ve davranışlarıyla ona olan sevgisini göstermesiymiş. Tırtıl bunu ne o gün ne de sonrasında hiç yapmamış. Ve kelebek de sevgisini hiç söyleyememiş çünkü oldukça gururluymuş. Oysa tırtılın yanına uça uça gelmesi, bulunduğu yaprağa konması zaten sevgisini ona birebir göstermekmiş onu dillendirmek yerine.
Günler geçmeye başlamış. Kelebek artık tırtılın yanına gelmez olmuş. Zaten bu zaman zarfında tırtıl da başka bir tırtıla sevdalanmış. Hatta tırtıl sevdiği tırtılla birlikte bir ağaca yuva yapmış ve ömrünü orada geçirmeye başlamış.
Aradan aylar geçmiş. Kelebeğimiz biraz daha büyümüş, kendisine bakanların gözlerini kamaştıracak güzellikte bir görüntüye sahip olmuş.
Bir gün kelebek sevdiği ama sevdiğini bir kez bile söyleyemediği tırtılın civarındaki dut ağacının yapraklarından birine konmuş. Tırtıl onu kanat çırpışının sesinden tanırmış. Adeta haykırırcasına seslenmiş: "Kelebek". Kelebek kendisine seslenenin günlerce yanından ayrılamadığı tırtıl olduğunu anlamış. Uçmuş, çırpmış kanatlarını ve özlemle sokuluvermiş tırtılın yanına. Kelebek soğuk ve hüzünlü vadilerden geçtiğini, uçmanın kendisini çok yorduğunu, ama yine de uçmaktan bıkmadığını, güzel vadilerden geçme ümidiyle dolu olduğunu anlatmış ona. Ve tırtıl da bir tırtıla aşık olduğunu, onunla bu dut ağacında bir yuva kurduklarını söylemiş. Ama onu hiç ama hiç unutmadığını ve onu ilk gördüğündeki beğeni ve sevgisinin azalmamış olduğunu ve onu ne kadar çok özlediğini söyleyivermiş.
Kelebek ise ilk defa sadece beğenisi dışında kendisine söylediği bu "seni seviyorum" sözü ve özlem ifadesi karşısında şaşkına dönmüş. Oysa günlerce, aylarca tırtılın kendisini sevdiğini söylemesini beklemişmiş.
O an bir duygu selinin içinde bulurlar kelebek ve tırtıl kendilerini. Birbirlerine sımsıkı sarılırken kan ter içindedirler.
Gözlerinden yaşlar boşalırken son bir kez daha sarılırlar. Sondur bu çünkü kelebek tırtılın bir yuvası olduğunu bilir ve ona göre bu yuva korunmalı, mutlu olmalı ve sevgiyle yeni tırtıllar büyümelidir doğanın esrarengiz dengesi içinde.
Kelebek son bir kez daha bakar yaşlı gözlerle tırtılına. Hatırlar mutlu günlerinde neşeli sohbetlerinde söyledikleri "yaprağımın üstüne dut suyu damladı!" şarkısının kahkaha dolu terennümlerini...
İçinde bir sızıyla açar kanatlarını gökyüzüne doğru ve çırpmaya başlar bilinmez vadilere bin gündüz ve gece rüyası olmak üzere bir tırtılın.
Ardında ise gözleri yaşlı, gönlü buruk, sevgiyi erken dillendirememiş ve onu gösterememiş bir tırtılın içten içe yakarışı vardır: "Seni seviyorum".
Ertesi gün güneş yine doğacak, tırtıl yeniden dut yaprağını kemirecek, doğanın dengesi korunacak ve her ikisi de kendi hayat çizgileri üzerinde yollarına devam edeceklerdir.
Kelebek bundan sonra uzun yaşadı mı yaşamadı mı, rüyasındaki tırtılı buldu mu bilinmez ama arkasını dönüp uçtuğunda vadiden geçerken kanatları solmuş hazan yaprağının rengine bürünmüştü bile...
İlknur ŞENOL
Gel zaman git zaman arkadaşlıkları ilerlemiş. Tırtıl kelebeğe onu beğendiğini, renklerine hayranlık duyduğunu, kendisini cezbettiğini söyleyip durmuş. Kelebek inanmak istememiş buna, inanmamış da. Çünkü tırtılın yanına kanat çırpıp gelen hep kelebek olurmuş. Ama tırtıl sadece beğenisini söyler, kelebek yaprağa konduğunda yanına bir milim dahi gelmezmiş, beklermiş ki hep kelebek ona gelsin. Oysa kelebeğin beklentisi tırtılın kendisini sevdiğini söylemesi ve davranışlarıyla ona olan sevgisini göstermesiymiş. Tırtıl bunu ne o gün ne de sonrasında hiç yapmamış. Ve kelebek de sevgisini hiç söyleyememiş çünkü oldukça gururluymuş. Oysa tırtılın yanına uça uça gelmesi, bulunduğu yaprağa konması zaten sevgisini ona birebir göstermekmiş onu dillendirmek yerine.
Günler geçmeye başlamış. Kelebek artık tırtılın yanına gelmez olmuş. Zaten bu zaman zarfında tırtıl da başka bir tırtıla sevdalanmış. Hatta tırtıl sevdiği tırtılla birlikte bir ağaca yuva yapmış ve ömrünü orada geçirmeye başlamış.
Aradan aylar geçmiş. Kelebeğimiz biraz daha büyümüş, kendisine bakanların gözlerini kamaştıracak güzellikte bir görüntüye sahip olmuş.
Bir gün kelebek sevdiği ama sevdiğini bir kez bile söyleyemediği tırtılın civarındaki dut ağacının yapraklarından birine konmuş. Tırtıl onu kanat çırpışının sesinden tanırmış. Adeta haykırırcasına seslenmiş: "Kelebek". Kelebek kendisine seslenenin günlerce yanından ayrılamadığı tırtıl olduğunu anlamış. Uçmuş, çırpmış kanatlarını ve özlemle sokuluvermiş tırtılın yanına. Kelebek soğuk ve hüzünlü vadilerden geçtiğini, uçmanın kendisini çok yorduğunu, ama yine de uçmaktan bıkmadığını, güzel vadilerden geçme ümidiyle dolu olduğunu anlatmış ona. Ve tırtıl da bir tırtıla aşık olduğunu, onunla bu dut ağacında bir yuva kurduklarını söylemiş. Ama onu hiç ama hiç unutmadığını ve onu ilk gördüğündeki beğeni ve sevgisinin azalmamış olduğunu ve onu ne kadar çok özlediğini söyleyivermiş.
Kelebek ise ilk defa sadece beğenisi dışında kendisine söylediği bu "seni seviyorum" sözü ve özlem ifadesi karşısında şaşkına dönmüş. Oysa günlerce, aylarca tırtılın kendisini sevdiğini söylemesini beklemişmiş.
O an bir duygu selinin içinde bulurlar kelebek ve tırtıl kendilerini. Birbirlerine sımsıkı sarılırken kan ter içindedirler.
Gözlerinden yaşlar boşalırken son bir kez daha sarılırlar. Sondur bu çünkü kelebek tırtılın bir yuvası olduğunu bilir ve ona göre bu yuva korunmalı, mutlu olmalı ve sevgiyle yeni tırtıllar büyümelidir doğanın esrarengiz dengesi içinde.
Kelebek son bir kez daha bakar yaşlı gözlerle tırtılına. Hatırlar mutlu günlerinde neşeli sohbetlerinde söyledikleri "yaprağımın üstüne dut suyu damladı!" şarkısının kahkaha dolu terennümlerini...
İçinde bir sızıyla açar kanatlarını gökyüzüne doğru ve çırpmaya başlar bilinmez vadilere bin gündüz ve gece rüyası olmak üzere bir tırtılın.
Ardında ise gözleri yaşlı, gönlü buruk, sevgiyi erken dillendirememiş ve onu gösterememiş bir tırtılın içten içe yakarışı vardır: "Seni seviyorum".
Ertesi gün güneş yine doğacak, tırtıl yeniden dut yaprağını kemirecek, doğanın dengesi korunacak ve her ikisi de kendi hayat çizgileri üzerinde yollarına devam edeceklerdir.
Kelebek bundan sonra uzun yaşadı mı yaşamadı mı, rüyasındaki tırtılı buldu mu bilinmez ama arkasını dönüp uçtuğunda vadiden geçerken kanatları solmuş hazan yaprağının rengine bürünmüştü bile...
İlknur ŞENOL
