Bir tane falan da değil. Tamam her insan hata yapar. Tamam, kazayla bir çocuk yapmış olabilirsin. Fakat fakir olduğun halde 4 - 5 tane çocuk yapmak neden?
Çocuğuna güzel yaşam koşulları sunamayacağını bildiğin halde, başka bir çocuk daha dünyaya getirmek bencilliktir. Yeni doğan çocuğunuzu fakir bir mahallede, serserilerin içinde büyütmek, çocuğu potansiyel olarak zararlı bir çevreye maruz bırakır. Mümkün olan en kaliteli yiyecekleri karşılayamamak, et yiyememek, çocuğu sağlık problemleriyle karşı karşıya bırakır. O çocuk ileride iyi bir eğitim alamazsa(büyük ihtimalle alamaz), o çocuk başarısızlığa ve hayal kırıklığına uğrar.
Diğer yandan kaynağa erişimin önemin hayatın üzerinde etkisi ortada bunu inkar edemez kimse. Fakir çocuğun hayat boyu zor koşullarda düşük maaş ile çalışma olasılığı yüksektir. Böyle bir ailenin bir bireyi dünyaya getirmek o bireye iyilik yapmak olarak değerlendirilebilir mi, bence değerlendirilemez.
Ne derseniz deyin ama nefret ediyorum, iğreniyorum böyle yaşamaktan. Hayatım boyunca, sorumsuz ailemin korkunç kararları yüzünden acı çekmem gerekti. Madem bana bakamayacaklarını biliyorlarsa, beni yapmayıp koruma alabilirlerdi daha önceden. Aptal babam kazandığı paranın çoğunu sigaraya kumara yatırıyor, faturaları zar zor ödüyor ödemezse kaçak kullanıyor. Boktan bir evde yaşıyorum ve hiç arkadaşım olmadı çünkü utangacım. Çirkin genleri sağ olsun özgüveni mahvetti. 18 yaşında olmama rağmen söz vermesine rağmen telefon bile almadı. NE arkadaşım var ne sevgilim sap gibiyim. Yatağım bile yok. Koltukta sürüne sürüne uyuyorum omurga rahatsızlıklarım oluştu bu yüzden. Bazen yemek bile yapmıyorlar. Ailem yüzünden inanılmaz şekilde zayıfım. Yemek yiyemiyorum kilo alamıyorum. Motivasyonum yok. Her geçen gün eriyorum. Kötü ruhsal sağlığım var. Bu aileyle yaşamak beni gerçekten deli ediyor, kafayı yemek üzereyim. 18. doğum günümde bir pasta bile almadılar ve tek bir hediye almadılar.
Bu hayattan nefret ediyorum. Kendi hayatlarını mahvettiler otomatik olarak benim hayatımı da mahvetmiş oldular. Ben bu acıya katlanmak zorunda mıyım? Lütfen biraz empati yaparak cevap verin bu konuya. Ailemden nefret ediyorum. Acı çektiğim için onlardan nefret ediyorum.
Fakir doğmak senin suçun değil ama fakir ölmek senin suçun gibi saçma sapan argümanlar yazmayın rica ediyorum.
Çocuğuna güzel yaşam koşulları sunamayacağını bildiğin halde, başka bir çocuk daha dünyaya getirmek bencilliktir. Yeni doğan çocuğunuzu fakir bir mahallede, serserilerin içinde büyütmek, çocuğu potansiyel olarak zararlı bir çevreye maruz bırakır. Mümkün olan en kaliteli yiyecekleri karşılayamamak, et yiyememek, çocuğu sağlık problemleriyle karşı karşıya bırakır. O çocuk ileride iyi bir eğitim alamazsa(büyük ihtimalle alamaz), o çocuk başarısızlığa ve hayal kırıklığına uğrar.
Diğer yandan kaynağa erişimin önemin hayatın üzerinde etkisi ortada bunu inkar edemez kimse. Fakir çocuğun hayat boyu zor koşullarda düşük maaş ile çalışma olasılığı yüksektir. Böyle bir ailenin bir bireyi dünyaya getirmek o bireye iyilik yapmak olarak değerlendirilebilir mi, bence değerlendirilemez.
Ne derseniz deyin ama nefret ediyorum, iğreniyorum böyle yaşamaktan. Hayatım boyunca, sorumsuz ailemin korkunç kararları yüzünden acı çekmem gerekti. Madem bana bakamayacaklarını biliyorlarsa, beni yapmayıp koruma alabilirlerdi daha önceden. Aptal babam kazandığı paranın çoğunu sigaraya kumara yatırıyor, faturaları zar zor ödüyor ödemezse kaçak kullanıyor. Boktan bir evde yaşıyorum ve hiç arkadaşım olmadı çünkü utangacım. Çirkin genleri sağ olsun özgüveni mahvetti. 18 yaşında olmama rağmen söz vermesine rağmen telefon bile almadı. NE arkadaşım var ne sevgilim sap gibiyim. Yatağım bile yok. Koltukta sürüne sürüne uyuyorum omurga rahatsızlıklarım oluştu bu yüzden. Bazen yemek bile yapmıyorlar. Ailem yüzünden inanılmaz şekilde zayıfım. Yemek yiyemiyorum kilo alamıyorum. Motivasyonum yok. Her geçen gün eriyorum. Kötü ruhsal sağlığım var. Bu aileyle yaşamak beni gerçekten deli ediyor, kafayı yemek üzereyim. 18. doğum günümde bir pasta bile almadılar ve tek bir hediye almadılar.
Bu hayattan nefret ediyorum. Kendi hayatlarını mahvettiler otomatik olarak benim hayatımı da mahvetmiş oldular. Ben bu acıya katlanmak zorunda mıyım? Lütfen biraz empati yaparak cevap verin bu konuya. Ailemden nefret ediyorum. Acı çektiğim için onlardan nefret ediyorum.
Fakir doğmak senin suçun değil ama fakir ölmek senin suçun gibi saçma sapan argümanlar yazmayın rica ediyorum.
