Ben, Daha Küçücük Bir Çocuğum

[HAYAT GÜZELLLL...]

ben, daha küçücük bir çocuğum,
Kendi ayakları üstünde durduğunu zannedip,
Hep kendi ayaklarına dolanıp düşen.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Temelsiz bir bina misali,
En ufak darbede yıkılabiliyorum.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Büyük işler başardığını zannedip,
Aslında sağa sola koşuşturmaktan başka bir işe yaramayan.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Okuldan "Anne, ben aşık oldum." diye gelip,
Aslında aşık olduğumu zannettiğimle sadece eşyalarımı paylaşıyorum.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Oyun oynadığını zannedip,
Sadece ayak altında dolaşan.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Sevgiye muhtaç,
Aynı zamanda da sırnaşığım.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Tırnağım kırılsa bağıra çağıra Saatlerce ağlayan,
Ama şu koca dünyada her tarafları kırık ve yara bere içinde hastaneye gidip de ağlamayan bir sürü insanın var olduğundan habersiz.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
En ufak şeyden mutlu olmayı bilip,
En ufak şeye ağlanmayacağını bilmiyorum.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Annem beni parka götürmediğinde hıçkırıklara boğulan,
Ama dünyada, benim dert saydığım şeylerin dert olarak geçmediğini ve çok büyük acıların var olduğunu bilmeyen.

Ben, daha küçücük bir çocuğum,
Bir an önce büyümeyi isteyen,
Anneme göre büyümek için süt içmesi gereken,
Ama asla ne zaman bedeninin değil de,
Ruhunun büyüyeceğini tam olarak kestiremeyen, küçücük bir insanım...