Arkadaş

[cacar]

Vietnam Savaşı sonrası... Evine dönmekte olan bir asker San
Francisco`dan ailesini aradı: "Anne, baba eve dönüyorum, ama sizden
bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek
istiyorum." "Memnuniyetle, O`nunla tanışmak isteriz", diye
cevapladılar. Oğulları "Bilmeniz gereken bir şey daha var." diye
devam etti. "Arkadaşım savaşta ağır yaralandı, bir mayına bastı ve
bir koluyla ayağını kaybetti. Gidecek hiçbir yeri yok ve O`nun gelip
bizimle kalmasını istiyorum." "Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki
O`nun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz." "Hayır. Anne,
baba O`nun bizimle kalmasını istiyorum." "Oğlum." dedi babası.
"Bizden ne istediğini bilmiyorsun. O`nun gibi özürlü biri bize
korkunç yük olur. Bizim kendi hayatımız var ve bunun gibi bir şeyin
hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz. Bence bu arkadaşını unutup
eve dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır." Oğlu o anda
telefonu kapattı.
Ailesi O`ndan bir süre haber alamadı. Ama birkaç gün sonra,
San Francisco polisinden bir telefon geldi. Oğullarının yüksek bir
binadan düşüp öldüğünü öğrendiler. Polis bunun intihar olduğuna
inanıyordu. Üzüntü dolu anne-baba hemen San Francisco`ya uçtular
ve oğullarının cesedini tespit etmek için şehir morguna
götürüldüler. Anne - baba oğullarını hemen tanıdılar yalnız
bilmedikleri bir şeyi de öğrenince dehşete düştüler: Oğullarının
sadece bir kolu ve bacağı vardı...

 

[turoksin0]

bunu biliyordum çok teşekkürler harika bir yazı okuyunca çok kötü oluyorum

 

[*SiRiNe*]

offf yaa içim bir tuhaf oldu paylaşım için teşekkürler...

 

[emelden]

Üzücü, bir o kadarda ibret verici bir hikaye. Büyük konuşmamak gerek sanırım. Evlat acısı en büyük acı. Bakın kendilerine hiç bir şey olmazken evlatları ne hale geldi. Bu arada, evet doğru arkadaş gerçekten çok önemli onu ne olursa olsun bırakmayacak kadar.