*SiRiNe*
Dekan
- Katılım
- 22 Kasım 2007
- Mesajlar
- 5,336
- Reaksiyon puanı
- 2
- Puanları
- 0
Bir kadın tek başına kaçamak yapamaz mı sizce?
Neden yapamasın?
Neden aklına estiğinde gidip bir balıkçıda rakısını; balığı ve mezeleri eşliğinde, şömine başında efkarlanarak, manzaraya baka baka yudumlamasın?
Böylesi bir zevkten neden kadın mahrum kalsın?
Dedim, dedim, dedimmm...
Sonra derken bir gün işim çıktı, memlekete geldim.
Beynimde hiç durmadan vıdı vıdı yapan keyifkar Yonca’ ya hiç zorluk çıkarmadan, hemen boyun eğdim.
Atladım uçağa, attım kendimi Bodrum’ a.
Kiraladım bir araba, aldım soluğu kıyıda.
Tek başıma.
Sora sora buldum gidilecek yeri.
Yağmur yağıyordu, hiiiç umursamadım. Sırılsıklam oldum koştukça. Hasret kalmışım memleket sokaklarına, gözüm kusur görmez o anda.
Güneş henüz batmamış. Hava sağanak yağmurlu; ama mis gibi!
Restoranı buldum.
Dışarıda masalar var ama, yağmurdan oturulacak halleri kalmamış.
Kapı açıktı, ben de daldım içeri.
Kendimi, ciğerci önündeki kedi gibi, ağzımdan sular akarak mezelere bakarken bastım. Ne varsa canımın çektiği, hepsini ısmarladım.
Sevimli garson: “Bu kadın bunların hepsini nasıl yer abiii?” bakışları attı; ama umursamadım.
Çıktım yukarıya, oturdum cam kenarına.
Manzarayı aldım tam karşıma.
Ben başıma.
Koşarak yukarı gelen Beyefendi biri: “Hanım kızım üşümüşündür, şömineyi yakayım mı?” dedi babacanca.
Başımı “Lütfen...” anlamında, gülümseyerek salladım.
Hiç ses çıkarmadım.
Yağmurun o güzel sesine, kendi sesimi kıyaslamayı göze alamadım.
Garson mezelerle geldiğinde:
“Rakı” dedim.
“1 kadeh rakı alabilir miyim?”
Garson şaşkınlığını mezelerde bıraktığından, bir koşu rakıyı kapıp geldi.
Balığım, şömine çıtır çıtır yanarken, rakım da şömineye inat buzlarla soğurken pişmişti.
Ben hep manzaraya baktım.
Bir ara, gözlerimi manzaradan yanlışlıkla ayırdım.
Aklımda ne kadar dağınık ve kirli düşünce varsa; silip süpürdüğüm tabakların içine, bir bir atıklar halinde, nazikçe bıraktım. Onlarla sessizce vedalaştım. Dönüp bir daha onlara bakmadım.
Telefonlar geldi açmadım.
Kendime bir “an” yarattım.
Yaşadım.
Kimseyle paylaşmadım.
Garson gelip giderken arada bir sohbet açtı, zevkle katıldım.
Gelen giden birkaç müşteri selam verdi, ben de onları selamladım.
Manzaraya bakarak,
Şömineyi duyarak,
Rakıyı tadarak,
Kavunu koklayarak,
Yani,
Hayata dokunarak felekten bir gün batımı yaşadım.
...
Bunları, zamanı gelince yazmaya karar vermiştim.
Ama dün “1 kadeh rakı artık yasak!” haberini okuyunca panikledim.
“Kısmet bugüneymiş!” diyerek,
Acele yazıverdim.
Yonca TOKBAŞ
Neden yapamasın?
Neden aklına estiğinde gidip bir balıkçıda rakısını; balığı ve mezeleri eşliğinde, şömine başında efkarlanarak, manzaraya baka baka yudumlamasın?
Böylesi bir zevkten neden kadın mahrum kalsın?
Dedim, dedim, dedimmm...
Sonra derken bir gün işim çıktı, memlekete geldim.
Beynimde hiç durmadan vıdı vıdı yapan keyifkar Yonca’ ya hiç zorluk çıkarmadan, hemen boyun eğdim.
Atladım uçağa, attım kendimi Bodrum’ a.
Kiraladım bir araba, aldım soluğu kıyıda.
Tek başıma.
Sora sora buldum gidilecek yeri.
Yağmur yağıyordu, hiiiç umursamadım. Sırılsıklam oldum koştukça. Hasret kalmışım memleket sokaklarına, gözüm kusur görmez o anda.
Güneş henüz batmamış. Hava sağanak yağmurlu; ama mis gibi!
Restoranı buldum.
Dışarıda masalar var ama, yağmurdan oturulacak halleri kalmamış.
Kapı açıktı, ben de daldım içeri.
Kendimi, ciğerci önündeki kedi gibi, ağzımdan sular akarak mezelere bakarken bastım. Ne varsa canımın çektiği, hepsini ısmarladım.
Sevimli garson: “Bu kadın bunların hepsini nasıl yer abiii?” bakışları attı; ama umursamadım.
Çıktım yukarıya, oturdum cam kenarına.
Manzarayı aldım tam karşıma.
Ben başıma.
Koşarak yukarı gelen Beyefendi biri: “Hanım kızım üşümüşündür, şömineyi yakayım mı?” dedi babacanca.
Başımı “Lütfen...” anlamında, gülümseyerek salladım.
Hiç ses çıkarmadım.
Yağmurun o güzel sesine, kendi sesimi kıyaslamayı göze alamadım.
Garson mezelerle geldiğinde:
“Rakı” dedim.
“1 kadeh rakı alabilir miyim?”
Garson şaşkınlığını mezelerde bıraktığından, bir koşu rakıyı kapıp geldi.
Balığım, şömine çıtır çıtır yanarken, rakım da şömineye inat buzlarla soğurken pişmişti.
Ben hep manzaraya baktım.
Bir ara, gözlerimi manzaradan yanlışlıkla ayırdım.
Aklımda ne kadar dağınık ve kirli düşünce varsa; silip süpürdüğüm tabakların içine, bir bir atıklar halinde, nazikçe bıraktım. Onlarla sessizce vedalaştım. Dönüp bir daha onlara bakmadım.
Telefonlar geldi açmadım.
Kendime bir “an” yarattım.
Yaşadım.
Kimseyle paylaşmadım.
Garson gelip giderken arada bir sohbet açtı, zevkle katıldım.
Gelen giden birkaç müşteri selam verdi, ben de onları selamladım.
Manzaraya bakarak,
Şömineyi duyarak,
Rakıyı tadarak,
Kavunu koklayarak,
Yani,
Hayata dokunarak felekten bir gün batımı yaşadım.
...
Bunları, zamanı gelince yazmaya karar vermiştim.
Ama dün “1 kadeh rakı artık yasak!” haberini okuyunca panikledim.
“Kısmet bugüneymiş!” diyerek,
Acele yazıverdim.
Yonca TOKBAŞ
