*SiRiNe*
Dekan
- Katılım
- 22 Kasım 2007
- Mesajlar
- 5,336
- Reaksiyon puanı
- 2
- Puanları
- 0
Anlatacağım olay gerçek.
Çoook eskiden GATA’ da olmuş.
Doktor kayınpederim anlattı.
Kayınpederime de GATA’ da doktor olan arkadaşı anlatmış.
Olay şu:
Askerin biri muayene olmak üzere GATA’ ya geliyor.
Asker çocuk bir bakıyor, doktorunun rütbesi Albay.
Çocuk yutkunuyor. Derdini nasıl anlatacak diye kös kös düşünmeye başlıyor.
Utanıyor, çekiniyor ve korkuyor.
Albay çocuğu muayane edip:
“Şuradaki şişeyi al, çişini yap geri getir.” diyor.
Asker mosmor oluyor, şişeyi alıp gidiyor.
Gidiş o gidiş.
Aradan saatler geçiyor, asker yok.
Neden sonra, asker kan ter içinde kıpkırmızı ve mahçup bir suratla elindeki şişeyi örterek geri geliyor.
Başı önünde, doktora şişeyi utana sıkıla uzatıyor.
Doktor şişeye bakıp da içindekini görünce şok oluyor.
Asker çocuk şişeye, hala daha nasıl başardığını anlamadığımız şekilde, ip gibi, hiç bir yere bulaştırmadan kakasını yapmış!
“Oğlum bu ne? Ben sana çişini yap demedim mi?” diyen Doktor,
“Ben de çişimi yaptım komutanım!” cevabını alınca ayılıyor.
Asker çocuk aslında “çiş” ne demektir bilmiyor!
“Küçük su, idrar, küçük abdest” dese doktor, mesele yok da...“çiş” deyince olay tıkanıyor.
Çiş nedir bilmediği gibi, ne olduğunu da sormaya çekindiğinden ya da “bilgisiz” durumuna düşmeyi gururuna yediremediğinden; ızdırap ve korku içinde imkansızı başarmayı tercih ediyor.
…
Bu komik değil.
Acıklı.
Neden bizim insanımız soru sormuyor, bilmediğini de asla kabul etmiyor?
Buna benzer bir dolu örnek var hayatımızda:
Yolu bilmeyip anlatmak, anlamını bilmediği kelimeyi ısrarla kullanmak, bilgisi olmadığı halde ekonomi, siyaset, hatta tıp ve mühendislik konusunda bile profesörmüşcesine takılmak.
Bir örnek daha geldi aklıma...
Yıllar evvel, bir haber kanalı sokaktaki insanlara bir soru sormuştu:
“Tansu Çiller için ‘crème de la crème’ diyorlar, siz ne düşünüyorsunuz?” diye…
Biz de, verilen cevaplara gülmekten, krize girmiştik ekran karşısında.
Adamın biri: “E tabi, kadındır krem sever. Alıp sürmesi normal.” demişti kendinden gayet emin bir edayla.
Bir tek kişi çıkıp da: “Yahu ne demekmiş ki o?” diye sormamıştı.
Oysa bilmem farkında mısınız, zor olan bu!
Soru sormamak.
Kolay olan da şu:
Soru sormak.
Öğrenip rahatlamak.
Oysa bize bakın…
Halimize…
Ortalık yolsuzluk dolu, hesabını soramıyoruz.
Kanun kitap kalmamış, hakkımızı arayamıyoruz.
Tarihimizin en büyük davalarından biri var karşımızda, anlamak için çabalamayı bırakın, dalga geçecek yer arıyoruz.
Keşke…
Vaktimizi ve gücümüzü içinde bulunduğumuz durumu anlamak, hesabını sormak, çözmek için çabalasak.
Keşke soru soracak, hakkımızı arayacak cesareti bulabilsek kendimizde de,
Çıksak şu tepemize yıkılan cehalet enkazının altından.
Umarım...
O askercağız gibi,
Hiçbir şeyi sorgulamadan, kafamıza göre takılarak daha çok yıpranıp daha da fazla hata yapmayız.
Umarım, batağa iyice saplanmayız.
Sorup sorgulayarak adımlarımızı atar,
Bir daha da asla yan basmayız.
Yonca TOKBAŞ
Çoook eskiden GATA’ da olmuş.
Doktor kayınpederim anlattı.
Kayınpederime de GATA’ da doktor olan arkadaşı anlatmış.
Olay şu:
Askerin biri muayene olmak üzere GATA’ ya geliyor.
Asker çocuk bir bakıyor, doktorunun rütbesi Albay.
Çocuk yutkunuyor. Derdini nasıl anlatacak diye kös kös düşünmeye başlıyor.
Utanıyor, çekiniyor ve korkuyor.
Albay çocuğu muayane edip:
“Şuradaki şişeyi al, çişini yap geri getir.” diyor.
Asker mosmor oluyor, şişeyi alıp gidiyor.
Gidiş o gidiş.
Aradan saatler geçiyor, asker yok.
Neden sonra, asker kan ter içinde kıpkırmızı ve mahçup bir suratla elindeki şişeyi örterek geri geliyor.
Başı önünde, doktora şişeyi utana sıkıla uzatıyor.
Doktor şişeye bakıp da içindekini görünce şok oluyor.
Asker çocuk şişeye, hala daha nasıl başardığını anlamadığımız şekilde, ip gibi, hiç bir yere bulaştırmadan kakasını yapmış!
“Oğlum bu ne? Ben sana çişini yap demedim mi?” diyen Doktor,
“Ben de çişimi yaptım komutanım!” cevabını alınca ayılıyor.
Asker çocuk aslında “çiş” ne demektir bilmiyor!
“Küçük su, idrar, küçük abdest” dese doktor, mesele yok da...“çiş” deyince olay tıkanıyor.
Çiş nedir bilmediği gibi, ne olduğunu da sormaya çekindiğinden ya da “bilgisiz” durumuna düşmeyi gururuna yediremediğinden; ızdırap ve korku içinde imkansızı başarmayı tercih ediyor.
…
Bu komik değil.
Acıklı.
Neden bizim insanımız soru sormuyor, bilmediğini de asla kabul etmiyor?
Buna benzer bir dolu örnek var hayatımızda:
Yolu bilmeyip anlatmak, anlamını bilmediği kelimeyi ısrarla kullanmak, bilgisi olmadığı halde ekonomi, siyaset, hatta tıp ve mühendislik konusunda bile profesörmüşcesine takılmak.
Bir örnek daha geldi aklıma...
Yıllar evvel, bir haber kanalı sokaktaki insanlara bir soru sormuştu:
“Tansu Çiller için ‘crème de la crème’ diyorlar, siz ne düşünüyorsunuz?” diye…
Biz de, verilen cevaplara gülmekten, krize girmiştik ekran karşısında.
Adamın biri: “E tabi, kadındır krem sever. Alıp sürmesi normal.” demişti kendinden gayet emin bir edayla.
Bir tek kişi çıkıp da: “Yahu ne demekmiş ki o?” diye sormamıştı.
Oysa bilmem farkında mısınız, zor olan bu!
Soru sormamak.
Kolay olan da şu:
Soru sormak.
Öğrenip rahatlamak.
Oysa bize bakın…
Halimize…
Ortalık yolsuzluk dolu, hesabını soramıyoruz.
Kanun kitap kalmamış, hakkımızı arayamıyoruz.
Tarihimizin en büyük davalarından biri var karşımızda, anlamak için çabalamayı bırakın, dalga geçecek yer arıyoruz.
Keşke…
Vaktimizi ve gücümüzü içinde bulunduğumuz durumu anlamak, hesabını sormak, çözmek için çabalasak.
Keşke soru soracak, hakkımızı arayacak cesareti bulabilsek kendimizde de,
Çıksak şu tepemize yıkılan cehalet enkazının altından.
Umarım...
O askercağız gibi,
Hiçbir şeyi sorgulamadan, kafamıza göre takılarak daha çok yıpranıp daha da fazla hata yapmayız.
Umarım, batağa iyice saplanmayız.
Sorup sorgulayarak adımlarımızı atar,
Bir daha da asla yan basmayız.
Yonca TOKBAŞ
