veysi dede
Asistan
- Katılım
- 9 Kasım 2009
- Mesajlar
- 282
- Reaksiyon puanı
- 16
- Puanları
- 0
KİMİN TAKDİRİ İÇİN
Kadisiye Muharebesinde İslam ordusu açlık ve susuzluk içinde cihad ediyordu. günlerdir süren çarpışmada iki taraf da iyice yorulmuş, fakat düşman şimdiye kadar hiç bir ordudan almadığı dersi bu küçük cihad ordusundan almıştı.
Yanlarında birer ok ve kılıçtan gayri dünya metaına sahip bulunmayan bu bir avuç Müslüman, sırtlarında birer aba, torbalarında da birer avuç hurmalıklardan başka bir varlığa malik değillerdi. orduda mali sıkıntı son hadde gelmişti. bu sırada kum tepelerinin arkasında su aramakta olan bir asker eştiği kumların derinliğinde bir testi buldu. bu küpün içinde bir insan değil bir orduya bile idare edecek çoklukta kimetli altınlar vardı.
Sırtındaki elbisenin irili ufaklı yamaları arasından vücudunun Güneş yakmış etleri görünen bu asker, çil çil altın dolu bu küpü doğruca kumandanına getirerek içindekilerden bir tanesini eksiltmeden teslim etti. Kumandan bu askerdeki iman kuvvetine hayran olarak:
<<- Adını ve künyeni söyle de seni Halifeye tektim edeyim, bu doğruluğundan dolayı mükafatlandırsın!>> dedi. sırtındaki elbisenin bir ipliği çekilse kırk yaması dökülecek derecede fakir olan bu mücahid, kendisine bu doğruluğu yaptıran İnancın ne olduğunu bildiren Tarihin şeref levhalarında hayranlıkla okuduğumuz şu cevabı verdi:
Ben insanların mükafat ve takdirini hesaba katacak kadar zaif İmanlı biri olsaydım, bu küpün içindeki altınların bir tanesini bile teslim etmeden evime aşırırdım. Benim için ne Kaddisiye ordusu kumandanının, ne de Halife Ömer’in takdiri mühimdir.
Benim asıl beklediğim takdir senin ve Ömer’in Rabbi’nin takdiridir. Bu altınları herkesin malumatından Gizleyebildiğim halde O’nun İlminden kaçırmadım. Siz görmediniz, fakat O gördü. beklediğim O’nun mükafatıdır. İnsanların değil.
İşte kardeşlerim İman budur. Allah bizi bu gibi imandan ayırmasın Ya Rabbi...
Kadisiye Muharebesinde İslam ordusu açlık ve susuzluk içinde cihad ediyordu. günlerdir süren çarpışmada iki taraf da iyice yorulmuş, fakat düşman şimdiye kadar hiç bir ordudan almadığı dersi bu küçük cihad ordusundan almıştı.
Yanlarında birer ok ve kılıçtan gayri dünya metaına sahip bulunmayan bu bir avuç Müslüman, sırtlarında birer aba, torbalarında da birer avuç hurmalıklardan başka bir varlığa malik değillerdi. orduda mali sıkıntı son hadde gelmişti. bu sırada kum tepelerinin arkasında su aramakta olan bir asker eştiği kumların derinliğinde bir testi buldu. bu küpün içinde bir insan değil bir orduya bile idare edecek çoklukta kimetli altınlar vardı.
Sırtındaki elbisenin irili ufaklı yamaları arasından vücudunun Güneş yakmış etleri görünen bu asker, çil çil altın dolu bu küpü doğruca kumandanına getirerek içindekilerden bir tanesini eksiltmeden teslim etti. Kumandan bu askerdeki iman kuvvetine hayran olarak:
<<- Adını ve künyeni söyle de seni Halifeye tektim edeyim, bu doğruluğundan dolayı mükafatlandırsın!>> dedi. sırtındaki elbisenin bir ipliği çekilse kırk yaması dökülecek derecede fakir olan bu mücahid, kendisine bu doğruluğu yaptıran İnancın ne olduğunu bildiren Tarihin şeref levhalarında hayranlıkla okuduğumuz şu cevabı verdi:
Ben insanların mükafat ve takdirini hesaba katacak kadar zaif İmanlı biri olsaydım, bu küpün içindeki altınların bir tanesini bile teslim etmeden evime aşırırdım. Benim için ne Kaddisiye ordusu kumandanının, ne de Halife Ömer’in takdiri mühimdir.
Benim asıl beklediğim takdir senin ve Ömer’in Rabbi’nin takdiridir. Bu altınları herkesin malumatından Gizleyebildiğim halde O’nun İlminden kaçırmadım. Siz görmediniz, fakat O gördü. beklediğim O’nun mükafatıdır. İnsanların değil.
İşte kardeşlerim İman budur. Allah bizi bu gibi imandan ayırmasın Ya Rabbi...
