|Ⓢєччαh|
Müdavim
- Katılım
- 12 Mart 2011
- Mesajlar
- 35,210
- Reaksiyon puanı
- 10,324
- Puanları
- 113
Er kişi niyetine!
Dededen, babadan kalma bir zenginlikti onunki. Malları da, namı da ata yadigarıydı.
Varsın olsun. Ona göre mesele yoktu. Zira onu köyün bir numaralı adamı yapmaya yetecek kadar malı da vardı, namı da...
Ağa demek bir bakıma köyün padişahı demekti. Sözünün üstüne söz gelmezdi; Hele bir gelsin; getiren ya anında özür diler, ya derhal karşısından kalkardı. Hele kalkmasın, başkaları kaldırırdı. Hele kaldırmasınlar,ağa yapacağını bilirdi.
Önünde yürüyen de olmazdı, ardından konuşan da.''Ağa''ydı bugüne bugün. Köy küçüktü gerçi ama, ağa büyük adamdı.
Herşey iyi hoştu da, ağanın ağzının tadını kaçıran bir mesele vardı. O da hallolsa, hiçbir skıntı kalmayacaktı.
Ağa köyün imamından yana dertliydi. Gerçi kendisinin namaz niyazla fazla işi yoktu. Allah'ını bildiğni, çok sevdiğni söyler;' 'Yalnız Allah'la kul arasına girmeye gerek yok '' diye eklerdi. Namaz onunla Allah'ı arasında bir meseleydi. Yine de köyün camisine hiç uğramamak olmazdı ''Gavur değiliz herhalde!'' derdi.
Ağa her cuma en yeni elbiselerini giyer, abdestini alır, etrafına toplananların önüne düşer, caminin yolunu tutardı. Yolda beride görenler selam verir, cami kapısında köylüler ona yol açarlardı. O da selamları karşılar, kendisine açılan yoldan gururlu bir edayla ilerler, en ön safa kurulurdu.
Bu arada kendi safındakilerden bir adım ileride durmayı da unutmazdı.
Buraya kadar mesele çıkmazdı da, sıkıntı bundan sonra başlardı. Zira hutbesini bitirir bitirmez mimberden inen imam kalabalığı yara yara öne doğru ilerler, tam da ağanın önüne yerleşirdi. Olayın her cuma tekrar yaşanması ağayı memnun etmiyordu.
Ağalık otoritesini rencide eden bu durum ağa kadar oğlunun da canını sıkıyordu ki, bir keresinde ''Niye babamın önüne geçiyorsun?'' diye çıkıştı imama. İmam oğlunun bu densizliğini ağaya açınca ağa da ağzındaki baklayı çıkarmadan rahat etmemişti: ''Oğlan yanlış yapmış imam efendi ama sen de fazla önümde duruyorsun. Bu işi düzeltmek lazım.''
Çok zaman geçmeden mesele hiçbir ilave iş çıkmadan çözülüverdi.
Ağa en sonunda muradına erdi. Artık en öndeydi, üstelik hiç itiraz eden de yoktu. İmam dahil.
İmam ''Er kişi niyetine!'' diyerek cenaze namazına çoktan başlamıştı bile...
Dededen, babadan kalma bir zenginlikti onunki. Malları da, namı da ata yadigarıydı.
Varsın olsun. Ona göre mesele yoktu. Zira onu köyün bir numaralı adamı yapmaya yetecek kadar malı da vardı, namı da...
Ağa demek bir bakıma köyün padişahı demekti. Sözünün üstüne söz gelmezdi; Hele bir gelsin; getiren ya anında özür diler, ya derhal karşısından kalkardı. Hele kalkmasın, başkaları kaldırırdı. Hele kaldırmasınlar,ağa yapacağını bilirdi.
Önünde yürüyen de olmazdı, ardından konuşan da.''Ağa''ydı bugüne bugün. Köy küçüktü gerçi ama, ağa büyük adamdı.
Herşey iyi hoştu da, ağanın ağzının tadını kaçıran bir mesele vardı. O da hallolsa, hiçbir skıntı kalmayacaktı.
Ağa köyün imamından yana dertliydi. Gerçi kendisinin namaz niyazla fazla işi yoktu. Allah'ını bildiğni, çok sevdiğni söyler;' 'Yalnız Allah'la kul arasına girmeye gerek yok '' diye eklerdi. Namaz onunla Allah'ı arasında bir meseleydi. Yine de köyün camisine hiç uğramamak olmazdı ''Gavur değiliz herhalde!'' derdi.
Ağa her cuma en yeni elbiselerini giyer, abdestini alır, etrafına toplananların önüne düşer, caminin yolunu tutardı. Yolda beride görenler selam verir, cami kapısında köylüler ona yol açarlardı. O da selamları karşılar, kendisine açılan yoldan gururlu bir edayla ilerler, en ön safa kurulurdu.
Bu arada kendi safındakilerden bir adım ileride durmayı da unutmazdı.
Buraya kadar mesele çıkmazdı da, sıkıntı bundan sonra başlardı. Zira hutbesini bitirir bitirmez mimberden inen imam kalabalığı yara yara öne doğru ilerler, tam da ağanın önüne yerleşirdi. Olayın her cuma tekrar yaşanması ağayı memnun etmiyordu.
Ağalık otoritesini rencide eden bu durum ağa kadar oğlunun da canını sıkıyordu ki, bir keresinde ''Niye babamın önüne geçiyorsun?'' diye çıkıştı imama. İmam oğlunun bu densizliğini ağaya açınca ağa da ağzındaki baklayı çıkarmadan rahat etmemişti: ''Oğlan yanlış yapmış imam efendi ama sen de fazla önümde duruyorsun. Bu işi düzeltmek lazım.''
Çok zaman geçmeden mesele hiçbir ilave iş çıkmadan çözülüverdi.
Ağa en sonunda muradına erdi. Artık en öndeydi, üstelik hiç itiraz eden de yoktu. İmam dahil.
İmam ''Er kişi niyetine!'' diyerek cenaze namazına çoktan başlamıştı bile...
