sezer73937
Öğrenci
- Katılım
- 19 Mart 2013
- Mesajlar
- 28
- Reaksiyon puanı
- 0
- Puanları
- 0
Merhaba. Bir arkadaşım var ve yaklaşık 1 buçuk yıldır çok yakın arkadaşız. Bu hayatta en değer verdiğim kişi o ve her zaman da yan yanayız. Aslında onunla dost olmadan önce bir kızı seviyordum ve o da beni sevmiyordu. Bu vesileyle de yakınlaşmıştık birbirimize. Daha önce fazla konuşmazdık ama 1-2 ay içinde en yakın arkadaş olduk. O beni çok seviyordu ben de onu. Çok iyi anlaşıyorduk birbirimizle. İkizden bile öteydik hatta. Ben o'ydum o ben'di. Birbirimizle vakit geçirmeyi çok seviyorduk.
Ama aradan 1 yıl geçtikten sonra büyük bir tartışma yaşadık bununla ve bu tartışma yaklaşık 2 ay kadar aralıklarla sürdü. Bazen eskisi gibi olduk bazen tartıştık. Tartıştığımız konu ise "ona fazla değer vermeyip başkalarına değer vermem"di. O sıralar eskiden sevdiğim kızı unutmuştum ve onunla arkadaş olmuştuk. Onun vesilesiyle birkaç arkadaşıyla daha tanışmıştım ve onlarla da arkadaş olmuştum. Onlarla da sürekli konuşuyordum. Dostum da bunu "ona değer vermediğim" olarak yorumluyordu. Bu yüzden de büyük kavgalar ediyorduk, her kavgada "senden nefret ediyorum" diyordu. Ama her barıştığımızda da eskisi gibi oluyorduk. Aslında tam olarak eskisi gibi olmuyordu hep kırıntılar kalıyordu ve tekrar kavga ediyorduk. Fakat en sonunda kavgaları bitirdik ve eski halimize döndük. Her şey yine eskisi gibi gidiyordu ama ben bazen eskisi gibi olmadığını hissediyordum. Bu sefer de ben onun bana "eskisi gibi değer vermediğini" hissediyordum. O kavgalarımızdaki "nefretlerini" hala sürdürdüğünü düşünüyordum. Bazı davranışlarından bunu seziyordum.
Benim de şöyle illet bir özelliğim vardır; kim benden nefret ederse ben ona aşık olurum. Onunla bu kadar kavga etmemiz, benden sürekli nefret ettiğini söylemesi ve hala da bunu sürdürdüğünü düşünmem beni ona daha çok bağlıyordu. Klasik bir "değerini kaybederken anlarsın" durumuydu yani. Onu kaybetmekten korkuyordum ve bu beni ona daha çok bağlıyordu. Artık onunla daha fazla zaman geçirmek, her an yanında olmak istiyordum. Benden başka hiç kimseyle konuşmasın, sabahlara kadar konuşalım istiyordum. Ama şöyle de bir sorun vardı; bu başkasını seviyordu. Aslında 2-3 yıl önce seviyormuş hiç söyleyememiş, araya başka olaylar falan girmiş ve hep içinde kalmış. Şimdi de onu sevmediğini söylüyor ama ben onu çok iyi tanıdığım için sevdiğini biliyorum.
Eskiden onu sevmesini bu kadar takmıyordum ama artık çok fazla takmaya başladım. Onu sevdiğini düşününce sanki içimden bir parça kopuyor. Sadece o da değil, bazen başka erkekler de buna yavşıyorlardı ve o da buna izin veriyordu. Onlarla konuşuyordu ve onların iltifatlarına o da karşılık veriyordu. Facebook şifresini bildiğim için ben bu mesajları görüyordum ve gördükçe içim daha çok parçalanıyordu. Kendi gözlerimin önünde oluyordu bu olaylar. Dayanamıyordum. Çok acı çekiyordum ve bu beni ona daha çok bağlıyordu. Bu yanım apaçık bir şekilde ona aşık olmuştu. Ama diğer bir yanımda onu kardeşim gibi görüyordu. Hep "sen kardeşine, dostuna karşı nasıl böyle bir şey hissedersin" diye kendime küfrediyordum. Ama diğer duyguyu da bir türlü bastıramıyordum. O duygunun acısı her zaman daha ağır basıyordu ve bundan kurtulmak istiyordum.
Şimdi ne yapmalıyım bilmiyorum. 2 seçeneğim var. Ya ona bunu anlatım her şeyi mahvedecem, ya da anlatmayıp dayanmaya çalışacam. Ona anlatırsam bütün dostluğumuz bozulur ve ona ihanet etmiş olurum. Ama anlatmasam da sürekli içim parçalanacak ve bunu ona da yansıtarak onu da üzeceğim. Sizce ne yapmalıyım? Gerçekten çok büyük bir ikilem içerisinde kaldım ve bütün hayatımın gidişatını etkileyecek bir durum. Tek bir hamleyle bütün hayatımı yıkıp yeni bir hayat kurabilirim, ya da bu riski almayarak eskisine devam edebilirim. Yardımcı olursanız sevinirim. Daha detaylı da anatabilirim yardımcı olmak isterseniz. Teşekkürler.
Ama aradan 1 yıl geçtikten sonra büyük bir tartışma yaşadık bununla ve bu tartışma yaklaşık 2 ay kadar aralıklarla sürdü. Bazen eskisi gibi olduk bazen tartıştık. Tartıştığımız konu ise "ona fazla değer vermeyip başkalarına değer vermem"di. O sıralar eskiden sevdiğim kızı unutmuştum ve onunla arkadaş olmuştuk. Onun vesilesiyle birkaç arkadaşıyla daha tanışmıştım ve onlarla da arkadaş olmuştum. Onlarla da sürekli konuşuyordum. Dostum da bunu "ona değer vermediğim" olarak yorumluyordu. Bu yüzden de büyük kavgalar ediyorduk, her kavgada "senden nefret ediyorum" diyordu. Ama her barıştığımızda da eskisi gibi oluyorduk. Aslında tam olarak eskisi gibi olmuyordu hep kırıntılar kalıyordu ve tekrar kavga ediyorduk. Fakat en sonunda kavgaları bitirdik ve eski halimize döndük. Her şey yine eskisi gibi gidiyordu ama ben bazen eskisi gibi olmadığını hissediyordum. Bu sefer de ben onun bana "eskisi gibi değer vermediğini" hissediyordum. O kavgalarımızdaki "nefretlerini" hala sürdürdüğünü düşünüyordum. Bazı davranışlarından bunu seziyordum.
Benim de şöyle illet bir özelliğim vardır; kim benden nefret ederse ben ona aşık olurum. Onunla bu kadar kavga etmemiz, benden sürekli nefret ettiğini söylemesi ve hala da bunu sürdürdüğünü düşünmem beni ona daha çok bağlıyordu. Klasik bir "değerini kaybederken anlarsın" durumuydu yani. Onu kaybetmekten korkuyordum ve bu beni ona daha çok bağlıyordu. Artık onunla daha fazla zaman geçirmek, her an yanında olmak istiyordum. Benden başka hiç kimseyle konuşmasın, sabahlara kadar konuşalım istiyordum. Ama şöyle de bir sorun vardı; bu başkasını seviyordu. Aslında 2-3 yıl önce seviyormuş hiç söyleyememiş, araya başka olaylar falan girmiş ve hep içinde kalmış. Şimdi de onu sevmediğini söylüyor ama ben onu çok iyi tanıdığım için sevdiğini biliyorum.
Eskiden onu sevmesini bu kadar takmıyordum ama artık çok fazla takmaya başladım. Onu sevdiğini düşününce sanki içimden bir parça kopuyor. Sadece o da değil, bazen başka erkekler de buna yavşıyorlardı ve o da buna izin veriyordu. Onlarla konuşuyordu ve onların iltifatlarına o da karşılık veriyordu. Facebook şifresini bildiğim için ben bu mesajları görüyordum ve gördükçe içim daha çok parçalanıyordu. Kendi gözlerimin önünde oluyordu bu olaylar. Dayanamıyordum. Çok acı çekiyordum ve bu beni ona daha çok bağlıyordu. Bu yanım apaçık bir şekilde ona aşık olmuştu. Ama diğer bir yanımda onu kardeşim gibi görüyordu. Hep "sen kardeşine, dostuna karşı nasıl böyle bir şey hissedersin" diye kendime küfrediyordum. Ama diğer duyguyu da bir türlü bastıramıyordum. O duygunun acısı her zaman daha ağır basıyordu ve bundan kurtulmak istiyordum.
Şimdi ne yapmalıyım bilmiyorum. 2 seçeneğim var. Ya ona bunu anlatım her şeyi mahvedecem, ya da anlatmayıp dayanmaya çalışacam. Ona anlatırsam bütün dostluğumuz bozulur ve ona ihanet etmiş olurum. Ama anlatmasam da sürekli içim parçalanacak ve bunu ona da yansıtarak onu da üzeceğim. Sizce ne yapmalıyım? Gerçekten çok büyük bir ikilem içerisinde kaldım ve bütün hayatımın gidişatını etkileyecek bir durum. Tek bir hamleyle bütün hayatımı yıkıp yeni bir hayat kurabilirim, ya da bu riski almayarak eskisine devam edebilirim. Yardımcı olursanız sevinirim. Daha detaylı da anatabilirim yardımcı olmak isterseniz. Teşekkürler.
