En azından bu düşünceyi kafamdan çıkaramayacağımı biliyorum. En çok görülen dişler çarpık olanlardır. Parmağımı iki ön dişimden birinin iç tarafında yukarı ve aşağı doğru çalıştırabilirim.
Gülümsenin ne kadar önemli olduğuyla ilgili yazılar okudukça daha çok sinirleniyorum. Bu sorun bir engele ya da teşhis edebileceğiniz bir şey, bir deformite bile değil. Yine de geçtiğimiz altı yıl ya da daha fazla süredir hayatımı olumsuz etkiledi. 18 yaşındayım ve tüm hayatım bundan acı çekti çünkü kimseye açılmam mümkün değil. Her zaman gülümsemek ya da gülmek istiyorum Kendimi engelliyorum çünkü iğrenç dişlerimi hatırlıyorum ve saklanmak istiyorum. Asla kendim olamıyorum. Dişlerimden nefret ediyorum. Ve düzeltemediğim iğrenç bir problem, çünkü param yok, ben anca asgari ücret alabilirim tutunamam çünkü insan yeteneklerinden yoksunum.
İnsanlarla iletişimim berbat. İki yıldır evden çıkmadım ve intihar etmedim çünkü bazı yollarla insanlarla uğraşmak zorunda kalmamanın daha iyi olduğunu düşünüyorum, Ve bir yanım hala yaşamak istiyor. Evet, işte. Eninde sonunda bir işe gireceğim ve yaklaşık altı ay sonra gergin ve endişeli hissedeceğim her gün sonunda şevkim kırılacak ve gitmeyeceğim. Durumumu yaşamayan kimse empati kuramaz. İşinizi iki hafta önceden haber vermeksizin bırakıyorsunuz. Ama benim bir parçam umursamıyor, boktan sosyal becerilerimi, acı kişiliğimi farkına vardıkça kendimden nefret ediyorum.
Yani burada kesinlikle hiçbir ilerleme kaydedemeden ailemle yaşıyorum. Ve bahse girerim bu iğrenç dişlerimi bir şekilde düzleştirebilseydim bir yerlere gelebilirdim. Algım değişecekti, insanlarla konuşabiliyor, iş bulabiliyor, bir sevgiliyle yemeğe çıkabiliyor, gülebiliyor olacaktım. Ama maalesef hayatım düzelmeyecek aptalca problemlerle dolu.
Hala bir şekilde bunu değiştirebilirim. "İnsanların daha kötü sorunları va ..." ve "kendinize, duygularınıza karşı dürüst olun" arasında gidip geliyorum. Bunu gerçekten umursamıyorum. Açıkça gülümseyip, arkadaş edinmek ve kendim olmak istiyorum. Ama bunun üstesinden gelemem. Ve denedim, denedim, olmuyor. Eckhart Tolle, Zen işlerini, cazibe motivasyon materyallerini dinledim. Artık yoruldum. Ailemi seviyorum ama sonunda evsiz kalacağımı düşünüyorum.
Hayattan zevk almak istiyorum. Böyle küçük bir problem hayatımı nasıl bu kadar karanlığa çevirdi anlayamıyorum. Bazen, kime ait olduğunu bilen diğer insanların, kendi kendilerine pozitif olarak bu problemle nasıl başa çıkacaklarını merak ediyorum.
Belki de gelecekte bu problemi bir hediye olarak göreceğim. Belki bana alçak gönüllülük ya da bir şey öğretti. Tüm insanların problemlerini başkalarıyla karşılaştırmadan ya da onları yargılamadan empati kurabilirsiniz.
Gülümsenin ne kadar önemli olduğuyla ilgili yazılar okudukça daha çok sinirleniyorum. Bu sorun bir engele ya da teşhis edebileceğiniz bir şey, bir deformite bile değil. Yine de geçtiğimiz altı yıl ya da daha fazla süredir hayatımı olumsuz etkiledi. 18 yaşındayım ve tüm hayatım bundan acı çekti çünkü kimseye açılmam mümkün değil. Her zaman gülümsemek ya da gülmek istiyorum Kendimi engelliyorum çünkü iğrenç dişlerimi hatırlıyorum ve saklanmak istiyorum. Asla kendim olamıyorum. Dişlerimden nefret ediyorum. Ve düzeltemediğim iğrenç bir problem, çünkü param yok, ben anca asgari ücret alabilirim tutunamam çünkü insan yeteneklerinden yoksunum.
İnsanlarla iletişimim berbat. İki yıldır evden çıkmadım ve intihar etmedim çünkü bazı yollarla insanlarla uğraşmak zorunda kalmamanın daha iyi olduğunu düşünüyorum, Ve bir yanım hala yaşamak istiyor. Evet, işte. Eninde sonunda bir işe gireceğim ve yaklaşık altı ay sonra gergin ve endişeli hissedeceğim her gün sonunda şevkim kırılacak ve gitmeyeceğim. Durumumu yaşamayan kimse empati kuramaz. İşinizi iki hafta önceden haber vermeksizin bırakıyorsunuz. Ama benim bir parçam umursamıyor, boktan sosyal becerilerimi, acı kişiliğimi farkına vardıkça kendimden nefret ediyorum.
Yani burada kesinlikle hiçbir ilerleme kaydedemeden ailemle yaşıyorum. Ve bahse girerim bu iğrenç dişlerimi bir şekilde düzleştirebilseydim bir yerlere gelebilirdim. Algım değişecekti, insanlarla konuşabiliyor, iş bulabiliyor, bir sevgiliyle yemeğe çıkabiliyor, gülebiliyor olacaktım. Ama maalesef hayatım düzelmeyecek aptalca problemlerle dolu.
Hala bir şekilde bunu değiştirebilirim. "İnsanların daha kötü sorunları va ..." ve "kendinize, duygularınıza karşı dürüst olun" arasında gidip geliyorum. Bunu gerçekten umursamıyorum. Açıkça gülümseyip, arkadaş edinmek ve kendim olmak istiyorum. Ama bunun üstesinden gelemem. Ve denedim, denedim, olmuyor. Eckhart Tolle, Zen işlerini, cazibe motivasyon materyallerini dinledim. Artık yoruldum. Ailemi seviyorum ama sonunda evsiz kalacağımı düşünüyorum.
Hayattan zevk almak istiyorum. Böyle küçük bir problem hayatımı nasıl bu kadar karanlığa çevirdi anlayamıyorum. Bazen, kime ait olduğunu bilen diğer insanların, kendi kendilerine pozitif olarak bu problemle nasıl başa çıkacaklarını merak ediyorum.
Belki de gelecekte bu problemi bir hediye olarak göreceğim. Belki bana alçak gönüllülük ya da bir şey öğretti. Tüm insanların problemlerini başkalarıyla karşılaştırmadan ya da onları yargılamadan empati kurabilirsiniz.
Bir ihtimal şu an lise son sınıfsın veya bitti. Son 2 yıl belki zorlanırsın. Yaş 20 olduktan sonra artık çevre bireylerin de biraz daha olgunlaştığı için eminim ki seni de daha az rahatsız edecektir.
