lutfubulut
Öğrenci
- Katılım
- 4 Haziran 2008
- Mesajlar
- 6
- Reaksiyon puanı
- 0
- Puanları
- 0
Dünya tıpkı kalbimiz gibi başlangıçtan itibaren canlı ve hareketli. Aşık Veysel’in “benim sadık yarim kara topraktır” cümlesindeki “sadık dost toprak” sadakatini yitirdi isyan bayrağını çeker olmuş artık bağrında yaşayanlara
Ne zaman nerede ne olacağı hiç belli değil! Her an bir depremle irkilmemiz an meselesi belkide irkilecek fırsat bile bulamayabiliriz saniseye kadar küçülen yaşam diliminde…
Konferans, seminer, internet haber siteleri, radyo, gazette, tv, yer bilimcileri, afişler, tüm bunlara birde falcılarla ayaklı gazetecileri ekle hayatın tadı iyice kaçar oldu!İnsanların en büyük fobisinin başında artık “deprem korkusu” geliyor. Hobi mobi de tat vermiyor artık.
İstanbul’umuz başta olamak üzre tüm yurtta fay hatları, doğalgaz hatları ve su yatakları üzerine devasa inşaatlar konduruluyor mantar gibi günbe gün. Mimari berbat hale geldi güzelim kentlerde sadece turuncu konteynırlar konmuş sağa sola. Anahtarı kimdedir belli değil. Birçoğu zaten soyulmuş ve kullanılamaz durumda…
Son yıllarda artçılarla birlikte onlarca depremi temelinden en ücra tuğlasına kadar hissetmiş yorgun binalarda sadece 15 milyon insan yaşıyor istanbul’da bir felakette nereye sığınır bu insanlarımız! Sağlık için nereye hastane, çadır kurulur! Nerede yemek dağıtılır! Böyle bir durum için kentin emniyet için nereleri boş bırakılmış, bu amaçla nereleri hazırlanmıştır, gece ve gündüz hatta kış şartları için nereleri gösterilmiştir?
Evlerin tamamına yakınının ilk katları hırsıza karşı pencerelerinin demir parmaklıklarla kaplı olduğu, birçoğunun kaçak kat ilaveleri ile ağırlığının artırıldığı ve depremin karanlıkta, karlı bir gece gerçekleşmesi halinde yardım ulaşımı için geçen her dakikanın önemi endişeleri artırıyor.
Yukarıda sıraladıklarımın hepsi birer soru işareti olarak karşımızda dururken…İstanbul’un ulaşım problemi ve altyapısındaki yıllar öncesinden gelen yetersizliğine birde sıkışık mimarisi eklenince beklenen korku dahada ürpertici geliyor insana!
Evet belki ‘felaket tellalığı’ yapıyorum ancak söylediklerimin aksini;“yok asla öyle olmayacak!” diyen bir babayiğit çıkamaz insanların karşısına…
ÖĞRENDİM Kİ...
Öğrendim ki,
Kimseyi ,sizi sevmeye zorlayamazsınız.Kendinizi sevilecek insan
yapabilirsiniz.Gerisini karşı tarafa bırakırsınız.
Öğrendim ki,
Güveni geliştirmek yıllar alıyor.Yıkmak bir dakika..
Öğrendim ki,
Hayatında nelere sahip olduğun değil,kiminle olduğun önemli.
Öğrendim ki,
Sevimlilik yaparak 15 dakika kazanmak mümkün.Ama sonrası için
birşeyler bilmek gerek.
Öğrendim ki,
Kendini en iyilerle kıyaslamak değil,Kendi en iyinle kıyaslamak sonuç
getirir.
Öğrendim ki,
ınsanların başına ne geldiği değil,o durumda ne yaptıkları önemli.
Öğrendim ki,
Olmak istediğim insan olabilmem çok vakit alıyor.
Öğrendim ki,
Karşılık vermek,düşünmekten çok daha basit.
Öğrendim ki,
Bütün sevdiklerinle iyi ayrılman gerek.Hangisi son görüşme olacak
bilemiyorsun.
Öğrendim ki,
Sen tepkilerini kontrol edemezsen,tepkilerin hayatını kontrol eder.
Öğrendim ki,
Kahraman dediğimiz insanlar birşey yapılması gerektiğinde,yapılması
gerekeni şartlar ne olursa olsun yapanlardır.
Öğrendim ki,
Bazı insanlar sizi çok seviyor ama bunu nasıl göstereceğini bilemiyor.
Öğrendim ki,
Ne kadar ilgi ve ihtimam göstersenizde, bazıları hiç karşılık
vermiyor.
Öğrendim ki,
Para ucuz başarıdır.
Öğrendim ki,
Düştüğün anda seni tekmeleyeceğini düşündüklerinden bazıları
kaldırmak için elini uzatır.
Öğrendim ki,
Her şartta kendisiyle dürüst kalanlar,daha uzun yol yürüyor..
Yıllar önce yazdığım bir yazı hala taze ve hala güncelliğini korumakta...Paylaşmak istedim yeniden...sağlıcakla kalınız...
Lütfü BULUT
Ne zaman nerede ne olacağı hiç belli değil! Her an bir depremle irkilmemiz an meselesi belkide irkilecek fırsat bile bulamayabiliriz saniseye kadar küçülen yaşam diliminde…
Konferans, seminer, internet haber siteleri, radyo, gazette, tv, yer bilimcileri, afişler, tüm bunlara birde falcılarla ayaklı gazetecileri ekle hayatın tadı iyice kaçar oldu!İnsanların en büyük fobisinin başında artık “deprem korkusu” geliyor. Hobi mobi de tat vermiyor artık.
İstanbul’umuz başta olamak üzre tüm yurtta fay hatları, doğalgaz hatları ve su yatakları üzerine devasa inşaatlar konduruluyor mantar gibi günbe gün. Mimari berbat hale geldi güzelim kentlerde sadece turuncu konteynırlar konmuş sağa sola. Anahtarı kimdedir belli değil. Birçoğu zaten soyulmuş ve kullanılamaz durumda…
Son yıllarda artçılarla birlikte onlarca depremi temelinden en ücra tuğlasına kadar hissetmiş yorgun binalarda sadece 15 milyon insan yaşıyor istanbul’da bir felakette nereye sığınır bu insanlarımız! Sağlık için nereye hastane, çadır kurulur! Nerede yemek dağıtılır! Böyle bir durum için kentin emniyet için nereleri boş bırakılmış, bu amaçla nereleri hazırlanmıştır, gece ve gündüz hatta kış şartları için nereleri gösterilmiştir?
Evlerin tamamına yakınının ilk katları hırsıza karşı pencerelerinin demir parmaklıklarla kaplı olduğu, birçoğunun kaçak kat ilaveleri ile ağırlığının artırıldığı ve depremin karanlıkta, karlı bir gece gerçekleşmesi halinde yardım ulaşımı için geçen her dakikanın önemi endişeleri artırıyor.
Yukarıda sıraladıklarımın hepsi birer soru işareti olarak karşımızda dururken…İstanbul’un ulaşım problemi ve altyapısındaki yıllar öncesinden gelen yetersizliğine birde sıkışık mimarisi eklenince beklenen korku dahada ürpertici geliyor insana!
Evet belki ‘felaket tellalığı’ yapıyorum ancak söylediklerimin aksini;“yok asla öyle olmayacak!” diyen bir babayiğit çıkamaz insanların karşısına…
ÖĞRENDİM Kİ...
Öğrendim ki,
Kimseyi ,sizi sevmeye zorlayamazsınız.Kendinizi sevilecek insan
yapabilirsiniz.Gerisini karşı tarafa bırakırsınız.
Öğrendim ki,
Güveni geliştirmek yıllar alıyor.Yıkmak bir dakika..
Öğrendim ki,
Hayatında nelere sahip olduğun değil,kiminle olduğun önemli.
Öğrendim ki,
Sevimlilik yaparak 15 dakika kazanmak mümkün.Ama sonrası için
birşeyler bilmek gerek.
Öğrendim ki,
Kendini en iyilerle kıyaslamak değil,Kendi en iyinle kıyaslamak sonuç
getirir.
Öğrendim ki,
ınsanların başına ne geldiği değil,o durumda ne yaptıkları önemli.
Öğrendim ki,
Olmak istediğim insan olabilmem çok vakit alıyor.
Öğrendim ki,
Karşılık vermek,düşünmekten çok daha basit.
Öğrendim ki,
Bütün sevdiklerinle iyi ayrılman gerek.Hangisi son görüşme olacak
bilemiyorsun.
Öğrendim ki,
Sen tepkilerini kontrol edemezsen,tepkilerin hayatını kontrol eder.
Öğrendim ki,
Kahraman dediğimiz insanlar birşey yapılması gerektiğinde,yapılması
gerekeni şartlar ne olursa olsun yapanlardır.
Öğrendim ki,
Bazı insanlar sizi çok seviyor ama bunu nasıl göstereceğini bilemiyor.
Öğrendim ki,
Ne kadar ilgi ve ihtimam göstersenizde, bazıları hiç karşılık
vermiyor.
Öğrendim ki,
Para ucuz başarıdır.
Öğrendim ki,
Düştüğün anda seni tekmeleyeceğini düşündüklerinden bazıları
kaldırmak için elini uzatır.
Öğrendim ki,
Her şartta kendisiyle dürüst kalanlar,daha uzun yol yürüyor..
Yıllar önce yazdığım bir yazı hala taze ve hala güncelliğini korumakta...Paylaşmak istedim yeniden...sağlıcakla kalınız...
Lütfü BULUT
