eternalxs
Öğrenci
- Katılım
- 7 Eylül 2020
- Mesajlar
- 69
- Reaksiyon puanı
- 81
- Puanları
- 18
Selamlar güzel forumun güzel enjoyer'ları...
Diyeceksiniz ki en başta, bu forumda bu konu veya bu durum ne alaka diye ama teknoloji hastası birisi olarak ve burası hep faydalı öneriler verdiği için burayı kullanmak istedim. Hem dertleşmek, hem birbirimize destek çıkmak amaçlı olabilir artık adına ne derseniz.
Eskiden çok saf veya temiz kalpli bir çocuktum her çocuk gibi. Ailemin durumu da süper değildi. Ben de dört kolla başarıya sarıldım. Hep derslerim on numaraydı. Eğitim hayatımda sadece bir kez teşekkür belgesi aldım, bu da ilk defa bir kızla flörtleştiğim dönemdi. Aldığım takdir belgeleri lise sona kadar ise hep 92-95 ortalama ile aldım. Hep örnek, eğlenceli, lider bir öğrenciydim ama hiç kızların takılmak istediği veya gerçek dostluk edinen bir kimse olamadım. Gerçek dost dediklerim bile en ufak bir işte arkamdan bile bakmadan beni şutladılar. Arkamdan edilen laflara hiç gelmiyorum bile. Ne yaparsam yapayım, şu hayatta hiç kimseye yaranamadım. Sadece arkamda ailem oldu. Allah onlardan razı olsun.
Küçükken bir kez baygınlık geçirdim metroda. Ne zaman strese girsem sürekli bayılacakmışım gibi kriz geçiririm. Bunu en son MSÜ ve YKS 2020'de yaşadım. Denemelerim en az TYT 75-85 arası iken 40 net geldi. AYT zaten belli. Hayatta kendimi sadece çalışmaya adadım ama elimde şu an olan tamamen koca bir sıfır. Ne zaman ezilsem, kendimi kitaplara veya makalelere attım. Hep kendimi boş zamanımda Türk gençliğini kurtaracak olan bir bürokrat olarak hayal ederdim hep kendimi. O hayalim de girdiğim bölümle biraz değişti. Türk genci olarak hiçbir zaman hakettiğimiz takdiri alamadığımızı düşünüyorum bazen. Çünkü bu ülkenin koşulları asla gençlere kendini düşünme imkanı vermiyor. Yaşıtlarımız gününü gün ediyor, para kazanıyor ve bununla yıl sonunda bir şey elde edebiliyor. Kendimi feda ettiğim eğitim denilen şey bu ülkede asla bir işe yaramıyor. Ne araba, ne motor, ne teknoloji, ne gezi vb. hiçbir hayalim yok. Artık kafayı yeme evresine geldim, deli deli evde konuşup kavga ediyorum. Psikoloğa da gittim, doktor bir baktım benden kat be kat daha deli arkadaş. Bana kafaya takma rahat ol diyor. Al işte! Çok fazla bencil birisi olmaya başladım ki bundan nefret ederim.
Şu hayatta Allah'a şükür bir ailem var. Buna şükrediyorum sadece. Şu her gün kafamın içinden bir roman dolusu fikir, düşünce geçmesinden dolayı antidepresan veya ağrı kesici almadığım gün kalmadı. Ailem de bir yere kadar çünkü doğal olarak bu ülke insanında herkesin kendi dertleri var. Onlar benden daha yorgun.
Biliyorum kafanızı çok fazla şişirdim ama içimi bir yere (sevdiğim bir yere) dökmek istedim. Şu hayatta ne kız arkadaşım oldu, ne mücadele edecek enerjim, disiplinim, motivasyonum kaldı diyebilirim. Eskiden bir motor veya araç hayalim vardı sağolsunlar o da gitti. Kafam çorba gibi. Hem de öyle bir çorba ki bir yudum alsanız beyniniz yanar.
Lütfen EgeFitness lafları ile yorum yapmayın, empati yaparak ve kaliteli eleştirerek yanıtlarsanız çok mutlu olurum.
Diyeceksiniz ki en başta, bu forumda bu konu veya bu durum ne alaka diye ama teknoloji hastası birisi olarak ve burası hep faydalı öneriler verdiği için burayı kullanmak istedim. Hem dertleşmek, hem birbirimize destek çıkmak amaçlı olabilir artık adına ne derseniz.
Eskiden çok saf veya temiz kalpli bir çocuktum her çocuk gibi. Ailemin durumu da süper değildi. Ben de dört kolla başarıya sarıldım. Hep derslerim on numaraydı. Eğitim hayatımda sadece bir kez teşekkür belgesi aldım, bu da ilk defa bir kızla flörtleştiğim dönemdi. Aldığım takdir belgeleri lise sona kadar ise hep 92-95 ortalama ile aldım. Hep örnek, eğlenceli, lider bir öğrenciydim ama hiç kızların takılmak istediği veya gerçek dostluk edinen bir kimse olamadım. Gerçek dost dediklerim bile en ufak bir işte arkamdan bile bakmadan beni şutladılar. Arkamdan edilen laflara hiç gelmiyorum bile. Ne yaparsam yapayım, şu hayatta hiç kimseye yaranamadım. Sadece arkamda ailem oldu. Allah onlardan razı olsun.
Küçükken bir kez baygınlık geçirdim metroda. Ne zaman strese girsem sürekli bayılacakmışım gibi kriz geçiririm. Bunu en son MSÜ ve YKS 2020'de yaşadım. Denemelerim en az TYT 75-85 arası iken 40 net geldi. AYT zaten belli. Hayatta kendimi sadece çalışmaya adadım ama elimde şu an olan tamamen koca bir sıfır. Ne zaman ezilsem, kendimi kitaplara veya makalelere attım. Hep kendimi boş zamanımda Türk gençliğini kurtaracak olan bir bürokrat olarak hayal ederdim hep kendimi. O hayalim de girdiğim bölümle biraz değişti. Türk genci olarak hiçbir zaman hakettiğimiz takdiri alamadığımızı düşünüyorum bazen. Çünkü bu ülkenin koşulları asla gençlere kendini düşünme imkanı vermiyor. Yaşıtlarımız gününü gün ediyor, para kazanıyor ve bununla yıl sonunda bir şey elde edebiliyor. Kendimi feda ettiğim eğitim denilen şey bu ülkede asla bir işe yaramıyor. Ne araba, ne motor, ne teknoloji, ne gezi vb. hiçbir hayalim yok. Artık kafayı yeme evresine geldim, deli deli evde konuşup kavga ediyorum. Psikoloğa da gittim, doktor bir baktım benden kat be kat daha deli arkadaş. Bana kafaya takma rahat ol diyor. Al işte! Çok fazla bencil birisi olmaya başladım ki bundan nefret ederim.
Şu hayatta Allah'a şükür bir ailem var. Buna şükrediyorum sadece. Şu her gün kafamın içinden bir roman dolusu fikir, düşünce geçmesinden dolayı antidepresan veya ağrı kesici almadığım gün kalmadı. Ailem de bir yere kadar çünkü doğal olarak bu ülke insanında herkesin kendi dertleri var. Onlar benden daha yorgun.
Biliyorum kafanızı çok fazla şişirdim ama içimi bir yere (sevdiğim bir yere) dökmek istedim. Şu hayatta ne kız arkadaşım oldu, ne mücadele edecek enerjim, disiplinim, motivasyonum kaldı diyebilirim. Eskiden bir motor veya araç hayalim vardı sağolsunlar o da gitti. Kafam çorba gibi. Hem de öyle bir çorba ki bir yudum alsanız beyniniz yanar.
Lütfen EgeFitness lafları ile yorum yapmayın, empati yaparak ve kaliteli eleştirerek yanıtlarsanız çok mutlu olurum.
.
