llavinya
Dekan
- Katılım
- 9 Ekim 2006
- Mesajlar
- 7,781
- Reaksiyon puanı
- 92
- Puanları
- 0
Gel desen gelirdim.
Gittiğin uzakta bendim
dağ gibi bir ihanetten düştüm.
Bu kendime son gelişim.
Ölümbaz öpüşler kusuruyorum ceplerime
kendimi suç üstü yakalıyorum.
ve kentsizliğimin isimsizliğini araza uyak düşüyorum.
Gözlerime senden düşler sürüyorum.
ıslak bileklerim kan bayramına yatıyor.
bana en büyük tehdit yine ben oluyorum.
sonra bir durağa yaslanıyorum
sonra bir kente ve sen gidiyorsun
ben kınıyorum
diyorlarki kendini dinleme hiçbir şey söylemiyorsun
oysa gel desen gelirdim biliyorsun.
bu kente her yağmur kendine ağlar.
aklıma düşsen yalnızlık oluyorum
ağzımdaki uykudan öpmüyorsun nicedir nerde kimi düşünüyorsun
artık kendini yakan bir ateşim kendimize birbirimizden
düşler yapamıyoruz şimdi boş durak yaslanıyorum boş
kentlere oysa gel desen gelecektim.
yeni utançlar biriktiriyorum eski günahlarıma.
cüzdanlı ruhlar cehennemine gidiyorum ben kirli sözlerimi temize çekme.
gözlerin ihanete ihbar taşıyor kuşkulu bir cinayeti fısıldıyor
kaşlarına sözü namluna sürmelisin şimdi en yaralı yanımdan vurmalısın beni
çünkü uçmak düşmeyi göze almaktır.
susuşuna kan döküyor gözlerin ve sen gözüne çiğ kaçtı sanıyorsun
oysa bilmelisin arazım kimsenin içi görünmez ve hiç bulamadıklarını asla yitiremezsin
bak şimdi aramızda sessiz kalıyor söylenecek bütün sözler
her sabah akşam oluyorsun alnından ellerine damlıyorsun
yüzündeki yağmurla iniyorsun
kente içine dert oluyorsun kentin dışına yağmur yüreğinde dağılıyor kristal şehirler duvarların kan öksürüyor ve sen başkalarının gözlerini yüzümde aramamayı öğreniyorsun beni
bir durağa yaslıyorsun beni bir kente gidiyorsun
oysa gel desen gelecektim...
biliyorum arazım insan kendini bulmamalı
hep aramalı gittiğin yerden başlıyorum
öyleyse gece cinnetlerimide alıp yanıma denize bakmayı bilmeyenler,
bir gün mutlaka boğulur.
işte bundandır gözlerinden kaçışlarım.
ömrümden düşürdüğüm sol anahtarlarına takılıyorum
hep ve hayat yüklü kamyonlar geçiyor üstümden
hadi bana en militan kelimelerle saldır ,
batır içime cümlelerini beyhude bir dehşet bırak bana hak ediyorum.
gizlilikten ölmek üzere olan bir akrep sızıyor içime can kaybından ölüyorum yorgun söylentiler
kalıyor solgun yaralarımdan kırılırmı bilmem içimde taşıdığım kin kinim kendime susuşum sana
küsüşüm tüm dünyaya üstü kalsın ihanetimin gel desen gelecektim..
yine bir tren geçiyor içimden sen kesiliyorum gülüşümün karşılığı saçların bir rüzgarın öyküsünü
taşıyor süsle beni ey aşk geçtiğin yerleri öpüyorum.
kirpiğinden yapılma bir dar ağacına geceyi asıyorum yoksun bu yağmurlar ıslatmıyor beni.
bir durağa yaslanıyorum sensiz. gidişinin en sessiz harfinden yırtılıyorum gel desen gelecektim oysa...
içine her düşen kendii keşfi sanıyor seni oysa
sen melekleri bile kıskandıracak kadar kendinsin ve kendini
acıtmak istiyorsun ama güller kendine batamaz bilmiyorsun gelme diyorsun...
herkez kendi gördüğüne bakar peki hayatın rüzgarında kime yelkeniz???
kıpırdamadan duramayız bir aşk boyu hadi en kanadığımız
yerden susalım gel desen gelirdim git dedin ve gittin
AŞKA, RÜZGARA, AYRILIĞA, ZAMANA EYVALLAH.....
Kahraman Tazeoğlu
Gittiğin uzakta bendim
dağ gibi bir ihanetten düştüm.
Bu kendime son gelişim.
Ölümbaz öpüşler kusuruyorum ceplerime
kendimi suç üstü yakalıyorum.
ve kentsizliğimin isimsizliğini araza uyak düşüyorum.
Gözlerime senden düşler sürüyorum.
ıslak bileklerim kan bayramına yatıyor.
bana en büyük tehdit yine ben oluyorum.
sonra bir durağa yaslanıyorum
sonra bir kente ve sen gidiyorsun
ben kınıyorum
diyorlarki kendini dinleme hiçbir şey söylemiyorsun
oysa gel desen gelirdim biliyorsun.
bu kente her yağmur kendine ağlar.
aklıma düşsen yalnızlık oluyorum
ağzımdaki uykudan öpmüyorsun nicedir nerde kimi düşünüyorsun
artık kendini yakan bir ateşim kendimize birbirimizden
düşler yapamıyoruz şimdi boş durak yaslanıyorum boş
kentlere oysa gel desen gelecektim.
yeni utançlar biriktiriyorum eski günahlarıma.
cüzdanlı ruhlar cehennemine gidiyorum ben kirli sözlerimi temize çekme.
gözlerin ihanete ihbar taşıyor kuşkulu bir cinayeti fısıldıyor
kaşlarına sözü namluna sürmelisin şimdi en yaralı yanımdan vurmalısın beni
çünkü uçmak düşmeyi göze almaktır.
susuşuna kan döküyor gözlerin ve sen gözüne çiğ kaçtı sanıyorsun
oysa bilmelisin arazım kimsenin içi görünmez ve hiç bulamadıklarını asla yitiremezsin
bak şimdi aramızda sessiz kalıyor söylenecek bütün sözler
her sabah akşam oluyorsun alnından ellerine damlıyorsun
yüzündeki yağmurla iniyorsun
kente içine dert oluyorsun kentin dışına yağmur yüreğinde dağılıyor kristal şehirler duvarların kan öksürüyor ve sen başkalarının gözlerini yüzümde aramamayı öğreniyorsun beni
bir durağa yaslıyorsun beni bir kente gidiyorsun
oysa gel desen gelecektim...
biliyorum arazım insan kendini bulmamalı
hep aramalı gittiğin yerden başlıyorum
öyleyse gece cinnetlerimide alıp yanıma denize bakmayı bilmeyenler,
bir gün mutlaka boğulur.
işte bundandır gözlerinden kaçışlarım.
ömrümden düşürdüğüm sol anahtarlarına takılıyorum
hep ve hayat yüklü kamyonlar geçiyor üstümden
hadi bana en militan kelimelerle saldır ,
batır içime cümlelerini beyhude bir dehşet bırak bana hak ediyorum.
gizlilikten ölmek üzere olan bir akrep sızıyor içime can kaybından ölüyorum yorgun söylentiler
kalıyor solgun yaralarımdan kırılırmı bilmem içimde taşıdığım kin kinim kendime susuşum sana
küsüşüm tüm dünyaya üstü kalsın ihanetimin gel desen gelecektim..
yine bir tren geçiyor içimden sen kesiliyorum gülüşümün karşılığı saçların bir rüzgarın öyküsünü
taşıyor süsle beni ey aşk geçtiğin yerleri öpüyorum.
kirpiğinden yapılma bir dar ağacına geceyi asıyorum yoksun bu yağmurlar ıslatmıyor beni.
bir durağa yaslanıyorum sensiz. gidişinin en sessiz harfinden yırtılıyorum gel desen gelecektim oysa...
içine her düşen kendii keşfi sanıyor seni oysa
sen melekleri bile kıskandıracak kadar kendinsin ve kendini
acıtmak istiyorsun ama güller kendine batamaz bilmiyorsun gelme diyorsun...
herkez kendi gördüğüne bakar peki hayatın rüzgarında kime yelkeniz???
kıpırdamadan duramayız bir aşk boyu hadi en kanadığımız
yerden susalım gel desen gelirdim git dedin ve gittin
AŞKA, RÜZGARA, AYRILIĞA, ZAMANA EYVALLAH.....
Kahraman Tazeoğlu
