Sourena
Doçent
- Katılım
- 13 Ağustos 2016
- Mesajlar
- 889
- Reaksiyon puanı
- 188
- Puanları
- 43
[Bu yazı gerçek olaylara dayanan yaşıtlarından tamamen farklı olan birisinin hikayesidir] Bu konuyu önce açacaktım ancak bir türlü o gücümü toplayamadım çünkü artık bir şeyler yazmaya bile gümü kalmadı ama bunu yazmak zorundayım.. Saat sabahın 7 si ve en az 30 saati geçkin süredir uyumuyorum...
Öncelikle ne kadar kendimi ifade edebilirim bilmiyorum.. (Bu arada Aklıma bir şey geldi bundan önceki konumda birisi kendini çok iyi ifade ediyorsun yazılarında aslında demişti biraz iyi hissettim şimdi) Şu an sabahın 6'sına geliyor ve ben yine ayaktayım..gözlerim kan çanağında dönmüş durumda..başlıyorum.. Her zaman ki yazıma girişimle başlıyorum yine ''Merhaba forum...'' Uzun zamandır yoktum belki bundan sonra da hayatta olmam kim bilir... Çok çok uzun zamandır bu Forumda olmasam bu yaşta bu kadar olayların başına gelmiş ilk genç olabilirim.. Beni açtığım konulardan bilenler vardır adımı bile bilmesenizde en azından anlattıklarımı ve takma adımı biliyorsunuz.. Belki de uzun bir yazı olacak belki de son yazım.. Çünkü bir gün hayatta olmasam kendimden bir şeylerin bir yerlerde kalmasını istedim sizlere bir şeyler anlatırken.. Yaşım 18 bilincim açık, Benim diğer konularımı bilen bilir psikolojik durumumu Sorunlarımı hayatımı vesaire.. O zamanlar artık en son yaşayacağım en üst olaylar bunlar diyordum artık alıştım diyordum(8 -9) ay önce.. Ama öyle değilmiş.. Tam 50 55 gün önce dayım öldü.. Aslında kendini öldürdü.. Olayın olduğu gün her zaman ki gibi çok geç bir saatte uyanmıştım çünkü sabah yatıyordum evet sabah yatıyordum güneş ışığını dahi görmek istemiyordum yani bu uyku düzenimi işten çıktıktan sonra bozmuştum.. (6-7 ay önce) Yani sabah olmadan önce yatardım akşam olduğunda ise kalkarım artık böyle yaşıyorum.. Devam edeyim... kalktıktan sonra bir şeyler yiyip ( artık kahvaltı da yapmıyordum akşam olduğu için) Bilgisayarın başına oturdum ve o zamanlar dinlediğim biryerleden bulduğum bilinçaltı müzikler vardı onları dinlerdim.. Daha sonra forumlara bakındım birileri ne kadar mutlu veya hayatını nasıl yaşıyor anlattıklarına göre diye onlara çünkü bakıp çaresizliğimi düşünüp bu tür insanlardan ( mizahi-rahat-şımarık-ciddiyetsiz tek amacı eğlenmek- kız-para) bir kez daha nefret etmek için bu bana tarif edemediğim güç veriyordu onlardan farklı olduğumu anlıyordum bir kez daha (kendimi övmek için değil onlardan farklı durumda olduğumu söylüyorum)Ama gerçekten düşüncelerim çok farklı...... En sonunda Bu siteye girdim.. Biraz bakındım ondan sonra bir şeyler aklıma geldi bir şeyler yapma isteği herkes gibi bir yere gitmek bir şeyler içmek veya çoğu kişinin dışarıda yaptığı şeyi : tek başıma da olsa sinemaya gitmek çünkü bu durumdan çok sıkılıyordum ve artık böyle geldim böyle hiçbir şey yapmadan ölüp gideceğimi düşünüp korkuyordum ki aklımı bu his sarmıştı son dönemlerde.. Ve bu konu hakkında tavsiye almak için buraya konu açacaktım artık birşeyleri yenmeyi planlamak istiyordum çünkü.. ki .. ki.. hatta aynı böyle yazacaktım '' Nereye gitmeliyim ne yapmalıyım ? '' diye ki kapı açıldı annem kardeşimi okuldan almıştı eve gelmişti ( saat akşam 6 :30) gibi telaşlı bir şekilde odama girdi benimde O GÜN BU FORUMA açacağım konu yarıda kaldı... odama girdi çünkü ev telefonu odamdaydı odama girdiği an anladım çünkü koşa koşa gelmişti eve Annem KARDEŞİM de nefes nefese kalmıştı anneme ne olduğunu sorduğum da cevap vermedi ev telefonuyla hemen dayımların evini aradı.. Aslında annem yolda gelirken dedem annemi arayıp dayıma kötü bir şey olduğunu her şeye kendimi hazırlamamız gerektiğini söylemişti imalı bir biçimde.. Annemde bu yüzden tam nedenini yolda çok ses geldiği ve panik olduğu için öğrenememiş hemen eve gelip telefonu tuşlamıştı... tuşlarken de benim ısrar iyice ısrar etmem üzerine dayımın durumunun kötü olduğunu söyledi annem..Ben çok etkilenmedim o anda çok soğuk davrandım hatta sonra aradı telefonu açtı orada olan bir tane komşu annem ona sordu durumu nasıl diye çok korkarak o da galiba çok ağır olduğunu söyledi annem biraz durdu o sıra... Ben de çok tuhaf olmuştum o sıra.. Ama telefonu açan kadın tam anlamıyla öldüğünü söyleyememişti o da korkmuştu.. çünkü annem bundan önce 1 kardeşini daha ve annesini kaybetmişti aynı olayla.. Anlıyor musunuz beni anlıyor musunuz? sonra ise annem zorla gerçeği söyletmeye çalışmıştı kadına.. ama kadın galiba annem kriz geçirir diye vesaire söylememişti gerçeği anneme.. Ben duymadım ama nereden biliyorum dostlar biliyor musunuz çünkü annemle acele dayımların evine gitmek için yola çıktığımız da hala bir umut mucize olsun diyordu bana yani öleceğini tahmin ediyordu.. Ama korkuyordu aklından geçirmeye bile çünkü bu hissi daha önce yaşamıştı ben doğmadan önce.. Ve yola çıktık en erken şekilde gitmeye çalışıyorduk bir an önce evden çıkmadan önce babamı aradığımda bizi gelip alabilir misin dediğim de babam araba kullanamayacağını söyledi şu an o zaman anladım işte kesin öldüğünü ama duygusal biri olmama rağmen çok soğuk kalmıştım olaylar karşısında.. Ve sonra yolda giderken dediğim gibi annem bir mucize olsun diyip diyip duruyordu bende ister istemez etkilendim biraz.. Ve dayımların evine gelmemize az kala babam beni aradı güçlü ol oğlum annenin yanında dur dedi bende tamam dedim baba merak etme ve dayım öldü mü dedim ve yok dedi ama aslında ölmüştü..Ve o eve geldik.. Evin etrafı kalabalıktı anlayacağınız üzere... O manzara.. babam oradaydı.. bizde minübüsten indik ve eve yaklaştık annem babama ağlayarak bir mucize olsun dedi tekrar ben ağlamamak için zor tuttum kendimi fakat babam hayır dermişcesine başını salladı ve ağlayarak evin içine girdiler ben kardeşimi aldım diğer yan eve girdim annemi görmesin diye.. 1 saat vesaire geçti sonra diğer eve geçtim ben ölen dayımın 1 çocuğu da dahil olmak üzere evin için doluydu salon da ağlayan ağlayana... o anı tarif edemem size... Sonra ise kendimi toparladım iyice soğuk oldum her şeye karşı tek yapmam gereken annemin yanında olmaktı. Kimse inanmıyordu öldüğüne çünkü çok iyi bir insandı.. VE EN SON BUNU YAPACAK KİŞİ OY'DU... sonra saatler geçmesine rağmen hala durum içeride aynıydı anneme sakinleştirici yaptırmayı düşündük ama istemedi.. yengemin duruda aynıydı... Kardeşim ve dayımın küçük oğlu salona dalması üzerine olanları gördü.. sonra öpüp çıktılar.. sonra eve giren çıkan çok oldu maraton gibi 1 hafta geçti.. Ama annem hala aynı şekil üzülüyordu gerçi benim dediğim lafa bak kardeşi üzülmeyecek mi.. Evet dayım geride 2 çocuğunu karısını ve bizi yarı yolda bırakıp gitmişti.. Hiç kimsenin aklı almıyordu.. Öyle ki bizi arayıp soran akrabalar bile aramıyordu üzüntüden çünkü ne diyeceklerini bilmiyorlardı durum buydu yani.. Çok uzaktan bir akraba bile en sonunda aradığında '' biz duyduğumuzda kendimizi duvarlara attık dedi''.. bu kadar seviliyordu dayım.. ve yaşama sevici olan birisi neden bunu yapmıştı.. Dayım son 6 aydır rahatsız dı ama fiziksel olarak ve bir sıkıntıdaydı son 1 yıldır fakat asla ve asla böyle bir şeyi düşünmezdi zaten hayatta iken böyle bir şey düşündüğünü asla belirtmedi aslında dayım belkide hiç düşünmedi tamamen anlık bir şeydir bu?
Bu gün şu an şimdi hepimiz mahvolmuş durumdayız.. ve 50-55 gün oldu hala acısı çok sert biraz geçer diye düşünmüştüm ama aynı..
Annem ise hareketleri tuhaflaştı son bir aydır iyice ve hala inanmıyor aslında yarı inanıyor yarı inanmıyor gibi geliyor bana.. Bazı şeyleri boşveriyor yani hayatı biraz boşlamış durumda.. 3 Günde bir ağlıyor... Aslında her gün ağlasa içini dökse daha iyi değil mi? İnanın bilmiyorum sizden ne yapmam gerektiğine daiir en ufak bir şey istiyorum artık kendimi de boşverdim.. annemin sürekli yanında mı olmalıyım? arada yanlız mı bırakmalıyım ağlamasına izin mi vermeliyim? Dayımdan bahsetmeli miyim? Ben arada anlatıyorum anneme senin benim kimsenin suçu yok diye diyorum bak araba çarparak ölmedi diyorum kendi eliyle kendi yaptı diyorum farklı bir neden de olsaydı daha çok üzülürdük diyerek moral vermeye çalışıyorum anneme ama işe yaramıyor galiba.. Bundan önce annem insan düşündüke çıldırıyor gibi oluyor diyordu bir akrabamıza.. Çünkü annem neredeyse 60 gündür neden yaptı diye bir neden arıyor sürekli bunu düşünüyor.. Sürekli bir neden arıyor? ÇÜNKÜ DAYIMIN BÖYLE YAPMASINI GEREKTİRECEK HİÇBİR NEDEN YOKTU. Anneme sorduğumda nedenini bulursan rahatlayacak mısın diye annem ise çok az da olsa evet diyor yani kendini rahatlatacak en ufak bir şey arıyor işin içinden çıkarmıyor gerçi hiçbirimiz işin içinden çıkamıyoruz ama.. Her türlü moral vermeye çalışıyorum.. Annem bilinçli bir şekilde yapıyor her hareketini konuşmasını vesaire ama bazen dediğim gibi tutarsız davranıyor.. Ani sinirleniyor ani gülüyor.. bazen televiyzon izliyoruz ailecek ama tamamen isteksiz bir şekilde.. Babam da 1 aydır evde yok yani eve ben bakıyorum gibi.. Tek bir şey istiyorum anneme bir şey olmasın ben ölmeye razıyım. Annem daha tam olarak inanamıyor.. ve annemin birisine hiç geçmeycekmiş gibi geliyor dediğini duydum.. Bazen annem işe dalıyor ev işine halıları silkeliyor vesaire... çünkü sürekli düşünüyor ve düşüncesini dağıtmak için yapıyor bunu.. Annem bazen oalcağı mı vardı oldu diyor.. en ufak bir neden bir kelime veya BİLEREK VEYA BİLMEYEREK yaptığını öğrenmeye çalışıyor( son anda vazgeçmiş olabilir fakat ip boğazındaki kemiği kırdığından dolayı artık şansının kalmadığını.. bunu da söyledim anneme belki kurtulmak istedi ama yapamadı dedim.. Annem çok içten ağlıyor yani dışa vurmuyor sesini çıkarmıyor buda çok zararlı değil mi? bunu kendisine de söyledim fakat dinlemıyor pek yada ben böyle sanıyorum... kardeşimin hareketleri bile değişti yani hangisine bakacağımı şaşırdım.. İnanın ne yapacağımı bilmiyorum...EN dibe vurdum galiba.. Ne yapmam gerekiyor artık hiç bilmiyorum zaten bu yaşıma kadar sürünerek geldim şimdi de artık kurtulmak isterken en ufak bir şeyleri değiştirmek isterken bir arkadaş beni anlayacak dinleyecek birini bulmayı isterken herkes gibi yaşamayı isterken çok az da olsa mutlu huzurlu olmayı isterken birilerine sarılmak ağlamak içimi dökmek isterken bir en ufak umut bulmak isterken yani bu kadar çabalamama rağmen 18 yaşıma kadar dışlanmama ezik bir hiç olarak görülmeye rağmen inat ederek düşüncelerim ile savaşırken BİRDE ŞU AN ANLATTIKLARIM BAŞIMA GELİYOR... Aslında daha sayfalar dolusu anlatmak istediklerim var fakat artık başım sönüyor ve bilgisayarın başında bile dengemi ssağlayamıyorum doğru dürüst Belki yazıma daha sonra eklerim.... Yaşamak dahi istemiyorum aklıma bazen geliyor.....
Ben umut, Beni dinlediğiniz için sağ olun.. -- 22 Ocak 2019
Öncelikle ne kadar kendimi ifade edebilirim bilmiyorum.. (Bu arada Aklıma bir şey geldi bundan önceki konumda birisi kendini çok iyi ifade ediyorsun yazılarında aslında demişti biraz iyi hissettim şimdi) Şu an sabahın 6'sına geliyor ve ben yine ayaktayım..gözlerim kan çanağında dönmüş durumda..başlıyorum.. Her zaman ki yazıma girişimle başlıyorum yine ''Merhaba forum...'' Uzun zamandır yoktum belki bundan sonra da hayatta olmam kim bilir... Çok çok uzun zamandır bu Forumda olmasam bu yaşta bu kadar olayların başına gelmiş ilk genç olabilirim.. Beni açtığım konulardan bilenler vardır adımı bile bilmesenizde en azından anlattıklarımı ve takma adımı biliyorsunuz.. Belki de uzun bir yazı olacak belki de son yazım.. Çünkü bir gün hayatta olmasam kendimden bir şeylerin bir yerlerde kalmasını istedim sizlere bir şeyler anlatırken.. Yaşım 18 bilincim açık, Benim diğer konularımı bilen bilir psikolojik durumumu Sorunlarımı hayatımı vesaire.. O zamanlar artık en son yaşayacağım en üst olaylar bunlar diyordum artık alıştım diyordum(8 -9) ay önce.. Ama öyle değilmiş.. Tam 50 55 gün önce dayım öldü.. Aslında kendini öldürdü.. Olayın olduğu gün her zaman ki gibi çok geç bir saatte uyanmıştım çünkü sabah yatıyordum evet sabah yatıyordum güneş ışığını dahi görmek istemiyordum yani bu uyku düzenimi işten çıktıktan sonra bozmuştum.. (6-7 ay önce) Yani sabah olmadan önce yatardım akşam olduğunda ise kalkarım artık böyle yaşıyorum.. Devam edeyim... kalktıktan sonra bir şeyler yiyip ( artık kahvaltı da yapmıyordum akşam olduğu için) Bilgisayarın başına oturdum ve o zamanlar dinlediğim biryerleden bulduğum bilinçaltı müzikler vardı onları dinlerdim.. Daha sonra forumlara bakındım birileri ne kadar mutlu veya hayatını nasıl yaşıyor anlattıklarına göre diye onlara çünkü bakıp çaresizliğimi düşünüp bu tür insanlardan ( mizahi-rahat-şımarık-ciddiyetsiz tek amacı eğlenmek- kız-para) bir kez daha nefret etmek için bu bana tarif edemediğim güç veriyordu onlardan farklı olduğumu anlıyordum bir kez daha (kendimi övmek için değil onlardan farklı durumda olduğumu söylüyorum)Ama gerçekten düşüncelerim çok farklı...... En sonunda Bu siteye girdim.. Biraz bakındım ondan sonra bir şeyler aklıma geldi bir şeyler yapma isteği herkes gibi bir yere gitmek bir şeyler içmek veya çoğu kişinin dışarıda yaptığı şeyi : tek başıma da olsa sinemaya gitmek çünkü bu durumdan çok sıkılıyordum ve artık böyle geldim böyle hiçbir şey yapmadan ölüp gideceğimi düşünüp korkuyordum ki aklımı bu his sarmıştı son dönemlerde.. Ve bu konu hakkında tavsiye almak için buraya konu açacaktım artık birşeyleri yenmeyi planlamak istiyordum çünkü.. ki .. ki.. hatta aynı böyle yazacaktım '' Nereye gitmeliyim ne yapmalıyım ? '' diye ki kapı açıldı annem kardeşimi okuldan almıştı eve gelmişti ( saat akşam 6 :30) gibi telaşlı bir şekilde odama girdi benimde O GÜN BU FORUMA açacağım konu yarıda kaldı... odama girdi çünkü ev telefonu odamdaydı odama girdiği an anladım çünkü koşa koşa gelmişti eve Annem KARDEŞİM de nefes nefese kalmıştı anneme ne olduğunu sorduğum da cevap vermedi ev telefonuyla hemen dayımların evini aradı.. Aslında annem yolda gelirken dedem annemi arayıp dayıma kötü bir şey olduğunu her şeye kendimi hazırlamamız gerektiğini söylemişti imalı bir biçimde.. Annemde bu yüzden tam nedenini yolda çok ses geldiği ve panik olduğu için öğrenememiş hemen eve gelip telefonu tuşlamıştı... tuşlarken de benim ısrar iyice ısrar etmem üzerine dayımın durumunun kötü olduğunu söyledi annem..Ben çok etkilenmedim o anda çok soğuk davrandım hatta sonra aradı telefonu açtı orada olan bir tane komşu annem ona sordu durumu nasıl diye çok korkarak o da galiba çok ağır olduğunu söyledi annem biraz durdu o sıra... Ben de çok tuhaf olmuştum o sıra.. Ama telefonu açan kadın tam anlamıyla öldüğünü söyleyememişti o da korkmuştu.. çünkü annem bundan önce 1 kardeşini daha ve annesini kaybetmişti aynı olayla.. Anlıyor musunuz beni anlıyor musunuz? sonra ise annem zorla gerçeği söyletmeye çalışmıştı kadına.. ama kadın galiba annem kriz geçirir diye vesaire söylememişti gerçeği anneme.. Ben duymadım ama nereden biliyorum dostlar biliyor musunuz çünkü annemle acele dayımların evine gitmek için yola çıktığımız da hala bir umut mucize olsun diyordu bana yani öleceğini tahmin ediyordu.. Ama korkuyordu aklından geçirmeye bile çünkü bu hissi daha önce yaşamıştı ben doğmadan önce.. Ve yola çıktık en erken şekilde gitmeye çalışıyorduk bir an önce evden çıkmadan önce babamı aradığımda bizi gelip alabilir misin dediğim de babam araba kullanamayacağını söyledi şu an o zaman anladım işte kesin öldüğünü ama duygusal biri olmama rağmen çok soğuk kalmıştım olaylar karşısında.. Ve sonra yolda giderken dediğim gibi annem bir mucize olsun diyip diyip duruyordu bende ister istemez etkilendim biraz.. Ve dayımların evine gelmemize az kala babam beni aradı güçlü ol oğlum annenin yanında dur dedi bende tamam dedim baba merak etme ve dayım öldü mü dedim ve yok dedi ama aslında ölmüştü..Ve o eve geldik.. Evin etrafı kalabalıktı anlayacağınız üzere... O manzara.. babam oradaydı.. bizde minübüsten indik ve eve yaklaştık annem babama ağlayarak bir mucize olsun dedi tekrar ben ağlamamak için zor tuttum kendimi fakat babam hayır dermişcesine başını salladı ve ağlayarak evin içine girdiler ben kardeşimi aldım diğer yan eve girdim annemi görmesin diye.. 1 saat vesaire geçti sonra diğer eve geçtim ben ölen dayımın 1 çocuğu da dahil olmak üzere evin için doluydu salon da ağlayan ağlayana... o anı tarif edemem size... Sonra ise kendimi toparladım iyice soğuk oldum her şeye karşı tek yapmam gereken annemin yanında olmaktı. Kimse inanmıyordu öldüğüne çünkü çok iyi bir insandı.. VE EN SON BUNU YAPACAK KİŞİ OY'DU... sonra saatler geçmesine rağmen hala durum içeride aynıydı anneme sakinleştirici yaptırmayı düşündük ama istemedi.. yengemin duruda aynıydı... Kardeşim ve dayımın küçük oğlu salona dalması üzerine olanları gördü.. sonra öpüp çıktılar.. sonra eve giren çıkan çok oldu maraton gibi 1 hafta geçti.. Ama annem hala aynı şekil üzülüyordu gerçi benim dediğim lafa bak kardeşi üzülmeyecek mi.. Evet dayım geride 2 çocuğunu karısını ve bizi yarı yolda bırakıp gitmişti.. Hiç kimsenin aklı almıyordu.. Öyle ki bizi arayıp soran akrabalar bile aramıyordu üzüntüden çünkü ne diyeceklerini bilmiyorlardı durum buydu yani.. Çok uzaktan bir akraba bile en sonunda aradığında '' biz duyduğumuzda kendimizi duvarlara attık dedi''.. bu kadar seviliyordu dayım.. ve yaşama sevici olan birisi neden bunu yapmıştı.. Dayım son 6 aydır rahatsız dı ama fiziksel olarak ve bir sıkıntıdaydı son 1 yıldır fakat asla ve asla böyle bir şeyi düşünmezdi zaten hayatta iken böyle bir şey düşündüğünü asla belirtmedi aslında dayım belkide hiç düşünmedi tamamen anlık bir şeydir bu?
Bu gün şu an şimdi hepimiz mahvolmuş durumdayız.. ve 50-55 gün oldu hala acısı çok sert biraz geçer diye düşünmüştüm ama aynı..
Annem ise hareketleri tuhaflaştı son bir aydır iyice ve hala inanmıyor aslında yarı inanıyor yarı inanmıyor gibi geliyor bana.. Bazı şeyleri boşveriyor yani hayatı biraz boşlamış durumda.. 3 Günde bir ağlıyor... Aslında her gün ağlasa içini dökse daha iyi değil mi? İnanın bilmiyorum sizden ne yapmam gerektiğine daiir en ufak bir şey istiyorum artık kendimi de boşverdim.. annemin sürekli yanında mı olmalıyım? arada yanlız mı bırakmalıyım ağlamasına izin mi vermeliyim? Dayımdan bahsetmeli miyim? Ben arada anlatıyorum anneme senin benim kimsenin suçu yok diye diyorum bak araba çarparak ölmedi diyorum kendi eliyle kendi yaptı diyorum farklı bir neden de olsaydı daha çok üzülürdük diyerek moral vermeye çalışıyorum anneme ama işe yaramıyor galiba.. Bundan önce annem insan düşündüke çıldırıyor gibi oluyor diyordu bir akrabamıza.. Çünkü annem neredeyse 60 gündür neden yaptı diye bir neden arıyor sürekli bunu düşünüyor.. Sürekli bir neden arıyor? ÇÜNKÜ DAYIMIN BÖYLE YAPMASINI GEREKTİRECEK HİÇBİR NEDEN YOKTU. Anneme sorduğumda nedenini bulursan rahatlayacak mısın diye annem ise çok az da olsa evet diyor yani kendini rahatlatacak en ufak bir şey arıyor işin içinden çıkarmıyor gerçi hiçbirimiz işin içinden çıkamıyoruz ama.. Her türlü moral vermeye çalışıyorum.. Annem bilinçli bir şekilde yapıyor her hareketini konuşmasını vesaire ama bazen dediğim gibi tutarsız davranıyor.. Ani sinirleniyor ani gülüyor.. bazen televiyzon izliyoruz ailecek ama tamamen isteksiz bir şekilde.. Babam da 1 aydır evde yok yani eve ben bakıyorum gibi.. Tek bir şey istiyorum anneme bir şey olmasın ben ölmeye razıyım. Annem daha tam olarak inanamıyor.. ve annemin birisine hiç geçmeycekmiş gibi geliyor dediğini duydum.. Bazen annem işe dalıyor ev işine halıları silkeliyor vesaire... çünkü sürekli düşünüyor ve düşüncesini dağıtmak için yapıyor bunu.. Annem bazen oalcağı mı vardı oldu diyor.. en ufak bir neden bir kelime veya BİLEREK VEYA BİLMEYEREK yaptığını öğrenmeye çalışıyor( son anda vazgeçmiş olabilir fakat ip boğazındaki kemiği kırdığından dolayı artık şansının kalmadığını.. bunu da söyledim anneme belki kurtulmak istedi ama yapamadı dedim.. Annem çok içten ağlıyor yani dışa vurmuyor sesini çıkarmıyor buda çok zararlı değil mi? bunu kendisine de söyledim fakat dinlemıyor pek yada ben böyle sanıyorum... kardeşimin hareketleri bile değişti yani hangisine bakacağımı şaşırdım.. İnanın ne yapacağımı bilmiyorum...EN dibe vurdum galiba.. Ne yapmam gerekiyor artık hiç bilmiyorum zaten bu yaşıma kadar sürünerek geldim şimdi de artık kurtulmak isterken en ufak bir şeyleri değiştirmek isterken bir arkadaş beni anlayacak dinleyecek birini bulmayı isterken herkes gibi yaşamayı isterken çok az da olsa mutlu huzurlu olmayı isterken birilerine sarılmak ağlamak içimi dökmek isterken bir en ufak umut bulmak isterken yani bu kadar çabalamama rağmen 18 yaşıma kadar dışlanmama ezik bir hiç olarak görülmeye rağmen inat ederek düşüncelerim ile savaşırken BİRDE ŞU AN ANLATTIKLARIM BAŞIMA GELİYOR... Aslında daha sayfalar dolusu anlatmak istediklerim var fakat artık başım sönüyor ve bilgisayarın başında bile dengemi ssağlayamıyorum doğru dürüst Belki yazıma daha sonra eklerim.... Yaşamak dahi istemiyorum aklıma bazen geliyor.....
Ben umut, Beni dinlediğiniz için sağ olun.. -- 22 Ocak 2019
