- Katılım
- 9 Ekim 2006
- Mesajlar
- 7,781
- Reaksiyon puanı
- 92
- Puanları
- 0
Kimi senin yaşamını okudukça, satırlarındaki başarılı hüznü, acıyı veya mutluluğu alkışlıyor.
Kimi kendinden bir şey buluyor, kimi hiç yaklaşmıyor.
Çünkü içinde bulacağı hayatı oluşturan ifadelerin cümlelerini kelimeye, kelimeleri heceye,heceyi harfe bölse hazmedemeyeceğini biliyor.
Keyifsiz olunca zil takıp oynayan kim var? Hadi oradan…
Kolayca salınırsın kalabalık içinde, yapay danslarla, yapay tebessümlerle avutursun kendini.
Gece kendinle kalmaktan korkarak birine yaslanırsın belki ama yine kendinle kalmaktan kaçamazsın işte…Nereye kadar?
Sonunda kendine kalır, aynaya bakar görürsün keyifsiz yanını…
Ya gidip birine yumruğunla patlarsın ya kapı ya da duvarda…
Ya birinin acısı ile rahatlarsın,
Ya yazılmış öykülere ağlarsın bu da benim diye…
Ya kendin yazar,
Ya da sığınırsın umuda…
Hissedersin işte! Sen de hissedersin! Sen de seversin! Sen de üzülürsün! Sen de ağlarsın! Sen de sen de ne yapacağını, ne yazacağını şaşırırsın! Tıpkı yazmayıp konuşurken ne söyleyeceğini bilemeyenler gibi.
Dile getiremeyip karanlığa dalıp gidenler gibi…
Hissedersin işte, sen de hissedersin…
Sen daha hiçbirini hissetmedin mi?
Kimse için üzülmedin mi?
Üzüldüğünü ona belli etmeyip kağıt parçalarına, denize, şarkıya, birinin omzuna , derdini anlatıp rahatlamaya ,çare bulmaya koşmadın mı? Daha bunları yaşamadın mı? Sen aklından, kalbinden biri için bir düşünce geçirmedin mi?
Ha kalem olup yazmışsın, ha dil olup konuşmuşsun, ne fark eder?
Yazılanı sevmez ama söylemekten kaçmazsın ya da hep susar zihininde boğarsın kendini…
Ama hissedersin işte.
Hissetmedin mi ? Daha şiir , daha şarkı, daha söylenmiş bir cümle olmadın mı?
Çaresizliğinle yaslanacağın yastığa, şefkate gömülmedin mi? Daha hiç mi zıtlık yaşamadın sen?
Öyle mi, demek yaşamadın?
Yalan işte bu!
Hazır ol!
Yaşamını sahnelemeye hazır ol!
Bedeninden ayrılıp,kendini izlemeye hazır ol.
Körüm deyip görmediğine ,
Acıtmıyor dediğine hazır ol!
Uyan artık uyan. Kaçma gün gelir hüzünle yanarsın gün gelir mutlulukla coşarsın. Gözyaşını dökmekten , hissettiğin çaresizliği söylemekten utanma. Hayat bu! İnsanlık bu! Kalp bu! Bak dün sebepsiz, yabancı bir gülüş ile mutlu oldun bugün cenaze ile kahroldun. Hayat bu kadar gerçekken sen hislerini yaşamaktan neden kaçarsın?
Kim duygu dünyası ile yaşayabiliyor ki? Ben hem gülücüklerle geçen gün, hem mutlu bir hayat hem de işte kendi ile baş başa kalınca yokluğunla kahrolan bir yüreğim.
lavinyanın günlüğünden
Kimi kendinden bir şey buluyor, kimi hiç yaklaşmıyor.
Çünkü içinde bulacağı hayatı oluşturan ifadelerin cümlelerini kelimeye, kelimeleri heceye,heceyi harfe bölse hazmedemeyeceğini biliyor.
Keyifsiz olunca zil takıp oynayan kim var? Hadi oradan…
Kolayca salınırsın kalabalık içinde, yapay danslarla, yapay tebessümlerle avutursun kendini.
Gece kendinle kalmaktan korkarak birine yaslanırsın belki ama yine kendinle kalmaktan kaçamazsın işte…Nereye kadar?
Sonunda kendine kalır, aynaya bakar görürsün keyifsiz yanını…
Ya gidip birine yumruğunla patlarsın ya kapı ya da duvarda…
Ya birinin acısı ile rahatlarsın,
Ya yazılmış öykülere ağlarsın bu da benim diye…
Ya kendin yazar,
Ya da sığınırsın umuda…
Hissedersin işte! Sen de hissedersin! Sen de seversin! Sen de üzülürsün! Sen de ağlarsın! Sen de sen de ne yapacağını, ne yazacağını şaşırırsın! Tıpkı yazmayıp konuşurken ne söyleyeceğini bilemeyenler gibi.
Dile getiremeyip karanlığa dalıp gidenler gibi…
Hissedersin işte, sen de hissedersin…
Sen daha hiçbirini hissetmedin mi?
Kimse için üzülmedin mi?
Üzüldüğünü ona belli etmeyip kağıt parçalarına, denize, şarkıya, birinin omzuna , derdini anlatıp rahatlamaya ,çare bulmaya koşmadın mı? Daha bunları yaşamadın mı? Sen aklından, kalbinden biri için bir düşünce geçirmedin mi?
Ha kalem olup yazmışsın, ha dil olup konuşmuşsun, ne fark eder?
Yazılanı sevmez ama söylemekten kaçmazsın ya da hep susar zihininde boğarsın kendini…
Ama hissedersin işte.
Hissetmedin mi ? Daha şiir , daha şarkı, daha söylenmiş bir cümle olmadın mı?
Çaresizliğinle yaslanacağın yastığa, şefkate gömülmedin mi? Daha hiç mi zıtlık yaşamadın sen?
Öyle mi, demek yaşamadın?
Yalan işte bu!
Hazır ol!
Yaşamını sahnelemeye hazır ol!
Bedeninden ayrılıp,kendini izlemeye hazır ol.
Körüm deyip görmediğine ,
Acıtmıyor dediğine hazır ol!
Uyan artık uyan. Kaçma gün gelir hüzünle yanarsın gün gelir mutlulukla coşarsın. Gözyaşını dökmekten , hissettiğin çaresizliği söylemekten utanma. Hayat bu! İnsanlık bu! Kalp bu! Bak dün sebepsiz, yabancı bir gülüş ile mutlu oldun bugün cenaze ile kahroldun. Hayat bu kadar gerçekken sen hislerini yaşamaktan neden kaçarsın?
Kim duygu dünyası ile yaşayabiliyor ki? Ben hem gülücüklerle geçen gün, hem mutlu bir hayat hem de işte kendi ile baş başa kalınca yokluğunla kahrolan bir yüreğim.
lavinyanın günlüğünden
