Yalnızlık ve Hayaller

[by efsane]

Şehrin bütün ışıklarını bir el silah sesiyle susturun bu gece
Bu gece bütün şehir bana ağlasın, benim için uyansın
Silmeyin gözyaşlarımı ağlamak istiyorum bu gece
Seni sevdiğim için bütün hüzünlü şarkılar bana çalsın

Gözlerimin cıvıltısı sönmüş hayata mı dargınım
Yoksa haklımıydın! Çocukluğum geride mi kalmış
Çocukluğumu ben mi öldürdüm kendi ellerimle Allah'ım
Ben mi kaybettim hayallerimi, en zor olan yalnızlıkmış

Gökyüzüne saldığımız uçurtmalara mı bağladık geleceğimizi
Onlar mı alıp götürdü gençliğimizi uçurumlara
Sıralara adını kazımakla bugünü bitirip yarına geçeceğimizi
Gene de güzeldi düşlemek akşamdan sabahlara

Perişan bir İzmir gecesi, gökyüzünde yıldızlar solgun
Ben zaten bıkmışım ki kendimden sabaha varamam
Işıkları da söndürdüler tek tek rüyalarımda olduğun
O dakikalar bitiyor artık, ben eski ben olamam

Zaman durur sanki sokak lambalarında yüzünü gördüğümde
Soğuk duvarlar çekip alır beni hayattan bilirim gelmezsin
Son bir kez görebilseydim seni, yanımdaydın son güldüğümde
Ağlarım her an gel diye ama bilirim istesen de gelemezsin

Belki de izliyorsundur beni, hâlâ sensizlikten yazdığımı da
Mektuplarım ulaşmasa da gözlerinin daldığı boşluğa geleyim
Son noktadan sonra kavuşuruz bilirim toprağımı kazdığımı da
Her hatıramızı yaktım bu gece, bekle geliyorum bebeğim

Son bir ses, son merminin çığlığıyla kaybolur giderim
Gözlerimden akan yaşlarımın son damlası olur kanlarım
Ve gecenin derinliklerinde boğulup gider ümitlerim
Sessizlikle kalır evim, odam ve tüm tanıdıklarım

bir yalnızlık kalır geride
bir de yalnızlığa dalmış bir gencin susan nefesi...
bir hayaller kalır geride
bir de hayalleri kırılmış bir gencin soğuk bedeni...​