terazilastikcimnastik
Asistan
- Katılım
- 11 Aralık 2007
- Mesajlar
- 152
- Reaksiyon puanı
- 1
- Puanları
- 0
Enstrüman seçmek için bir karar almam gerekiyordu.
Ya keman çalacaktım, ya piyano, ya flüt çalacaktım ya da
akordeon...
Olmadı, hepsini istedim, hiçbirinden vazgeçemedim.
Yıllar geçtikten sonra her enstrümanı iyi çalabiliyorum ; ama
hiçbirinde virtuoz değilim.
Bir enstrümanla isim yapamadım. Ne kemanla tanınan bir eserim
var, ne de piyanoyla..
Bütün enstrümanlari iyi çalıyorum, ama kimse tanımıyor beni.
Başarılı olmak için her şey değil, bir şey lazımmış.
Başarı bir verişmiş ; bir şeyi alabilmek için birşeyi vermek,
diğerlerinden vazgeçmek gerekiyormuş.
Keşke kemanı seçseydim ve diğerlerinden vazgeçseydim.
Karıma da hayatı zindan ettim, sevgililerime de...
Hiçbirinden vazgeçmedim.
Yani... Evlilik sadece birisi için karar almak ya, diğerlerinden
vazgeçmek...
İşte evlenirken ben bunu anlamadan evlenmişim.
Evlendikten sonra başka kadınların da olduğu bir hayatı yaşamaya
devam ettim.
İçlerinden bazılarını daha çok sevdim ; ama ne onlardan birinde,
ne de karımda karar kılabildim.
Yıllar sonra şimdi yapayalnızım...
Ne karım kaldı, ne de diğerleri...
Keşke birini gerçekten seçebilseymişim, ama, yapamadım.
Çok kadın, hiç kadınmış !!!
Tıpkı enstrüman seçimi gibi hepsini istedim ve sonuçta elim boş
kaldı.
Almak için bırakmak gerekiyormuş. Dolu dolu boş yaşamak.
Hayatım boyunca yapacak çok işim oldu ; hepsini yapmayı istedim.
Hangisinde 'en iyi' yim? Şimdi bakıyorum, kazananlar, başarılı
olanlar hep bir tek şey yapmışlar.
En iyi olmak için önce seçmek ve diğerlerini bırakmak gerekiyor.
İşte de böyle, özel yaşamda da...
Bu seçimi yapmamız gerekiyor ; çünkü mutlaka bazıları daha
uygun...
Bir ara ekonomik sıkıntıya düştüm.
Tasarruf gerek.
Başladım her şeyden %10 kesmeye, ne anlamsız bir uğraşmış bu.
%10 daha az peynir yemek, çay içmek.
Bu tasarruf çok acı verdi bana, her an hissettim.
Her şeyden %10 kesmek tabiatima uygundu tabii.
Çok sonradan anladım ; sadece taksiyle dolaşmayı bıraksam
yetermiş!
Her kalemden %10 değil, etkili kalemi bulmak gerekiyormuş. Yani,
orada da seçim yapmak gerekiyormuş...
Her tercih bir vazgeçiştir çünkü...
Sabah işe gitmekle, yatakta nefis bir miskinlik fırsatından
vazgeçmiş olursunuz.
Kalkar kalkmaz hayat bin seçeneği dayar burnunuzun ucuna...
'Ne giysem' telaşından, öğle yemeğinde 'ne alırdınız?' diye
başucunuzda biten garsona, 'hangi kanaldaki filmi izlesem'
kararsızlığından 'bize oy verin' diye bağırışan partilere kadar
her şey, herkes, her an sizi ısrarla bir tercihe zorlar.
Yastığınıza teslim olmuşsanız, belki dışarda ışıl ışıl bir
günden vazgeçmiş olursunuz.
Bahar esintileri taşıyan bir elbise belki o gün yaşamınızı
ışıldatabilecekken, ağırbaşlı bir sadeliğe karar vermekle
muhtemel bir tanışıklığı tepersiniz.
Belki yemediğiniz musakka, ısmarladığınız izmir köfteden daha
lezzetlidir.
Ya da öbür kanaldaki film, o anki ruh halinize daha uygundur.
Ama yaşam, vazgeçtiğiniz şeye ilişkin ipucu vermez.
Geri dönüp, o günü gökkuşağı desenli bir elbiseyle yeniden
yaşama şansınız yoktur.
Bu seçim oyununda vazgeçtiğiniz şey, seçtiğinizden daha
değerliyse pişmanlık kaçınılmazdır.
Ama neyin değerli olduğunun kararı da yine size aittir.
Ve vazgeçtiğiniz şey bazen bir saray, bazen şöhret sahnesinin
parıltılı neonları da olsa, çoğu zaman gözünüz hiç arkada
kalmaz.
Çünkü duvarlarına sevdiğinizin kokusu sinmiş bir ev ya da
sevdiğiniz kadınla paylaşamadığınız bir saray sizin borsada
kolay feda edilebilir değerlerdendir.
Hayata bir başka gözle bakmayı öğrendiyseniz, bu seçimde
kazandıklarını sananlara yalnızca acıyarak gülümsersiniz.
Her şeyin sıradanlaştığı bir dünyada bazen kaybetmek en doğru
seçimdir.
Ve o dünyada en yerinde tercih ; vazgeçiştir.
Can Dündar
Ya keman çalacaktım, ya piyano, ya flüt çalacaktım ya da
akordeon...
Olmadı, hepsini istedim, hiçbirinden vazgeçemedim.
Yıllar geçtikten sonra her enstrümanı iyi çalabiliyorum ; ama
hiçbirinde virtuoz değilim.
Bir enstrümanla isim yapamadım. Ne kemanla tanınan bir eserim
var, ne de piyanoyla..
Bütün enstrümanlari iyi çalıyorum, ama kimse tanımıyor beni.
Başarılı olmak için her şey değil, bir şey lazımmış.
Başarı bir verişmiş ; bir şeyi alabilmek için birşeyi vermek,
diğerlerinden vazgeçmek gerekiyormuş.
Keşke kemanı seçseydim ve diğerlerinden vazgeçseydim.
Karıma da hayatı zindan ettim, sevgililerime de...
Hiçbirinden vazgeçmedim.
Yani... Evlilik sadece birisi için karar almak ya, diğerlerinden
vazgeçmek...
İşte evlenirken ben bunu anlamadan evlenmişim.
Evlendikten sonra başka kadınların da olduğu bir hayatı yaşamaya
devam ettim.
İçlerinden bazılarını daha çok sevdim ; ama ne onlardan birinde,
ne de karımda karar kılabildim.
Yıllar sonra şimdi yapayalnızım...
Ne karım kaldı, ne de diğerleri...
Keşke birini gerçekten seçebilseymişim, ama, yapamadım.
Çok kadın, hiç kadınmış !!!
Tıpkı enstrüman seçimi gibi hepsini istedim ve sonuçta elim boş
kaldı.
Almak için bırakmak gerekiyormuş. Dolu dolu boş yaşamak.
Hayatım boyunca yapacak çok işim oldu ; hepsini yapmayı istedim.
Hangisinde 'en iyi' yim? Şimdi bakıyorum, kazananlar, başarılı
olanlar hep bir tek şey yapmışlar.
En iyi olmak için önce seçmek ve diğerlerini bırakmak gerekiyor.
İşte de böyle, özel yaşamda da...
Bu seçimi yapmamız gerekiyor ; çünkü mutlaka bazıları daha
uygun...
Bir ara ekonomik sıkıntıya düştüm.
Tasarruf gerek.
Başladım her şeyden %10 kesmeye, ne anlamsız bir uğraşmış bu.
%10 daha az peynir yemek, çay içmek.
Bu tasarruf çok acı verdi bana, her an hissettim.
Her şeyden %10 kesmek tabiatima uygundu tabii.
Çok sonradan anladım ; sadece taksiyle dolaşmayı bıraksam
yetermiş!
Her kalemden %10 değil, etkili kalemi bulmak gerekiyormuş. Yani,
orada da seçim yapmak gerekiyormuş...
Her tercih bir vazgeçiştir çünkü...
Sabah işe gitmekle, yatakta nefis bir miskinlik fırsatından
vazgeçmiş olursunuz.
Kalkar kalkmaz hayat bin seçeneği dayar burnunuzun ucuna...
'Ne giysem' telaşından, öğle yemeğinde 'ne alırdınız?' diye
başucunuzda biten garsona, 'hangi kanaldaki filmi izlesem'
kararsızlığından 'bize oy verin' diye bağırışan partilere kadar
her şey, herkes, her an sizi ısrarla bir tercihe zorlar.
Yastığınıza teslim olmuşsanız, belki dışarda ışıl ışıl bir
günden vazgeçmiş olursunuz.
Bahar esintileri taşıyan bir elbise belki o gün yaşamınızı
ışıldatabilecekken, ağırbaşlı bir sadeliğe karar vermekle
muhtemel bir tanışıklığı tepersiniz.
Belki yemediğiniz musakka, ısmarladığınız izmir köfteden daha
lezzetlidir.
Ya da öbür kanaldaki film, o anki ruh halinize daha uygundur.
Ama yaşam, vazgeçtiğiniz şeye ilişkin ipucu vermez.
Geri dönüp, o günü gökkuşağı desenli bir elbiseyle yeniden
yaşama şansınız yoktur.
Bu seçim oyununda vazgeçtiğiniz şey, seçtiğinizden daha
değerliyse pişmanlık kaçınılmazdır.
Ama neyin değerli olduğunun kararı da yine size aittir.
Ve vazgeçtiğiniz şey bazen bir saray, bazen şöhret sahnesinin
parıltılı neonları da olsa, çoğu zaman gözünüz hiç arkada
kalmaz.
Çünkü duvarlarına sevdiğinizin kokusu sinmiş bir ev ya da
sevdiğiniz kadınla paylaşamadığınız bir saray sizin borsada
kolay feda edilebilir değerlerdendir.
Hayata bir başka gözle bakmayı öğrendiyseniz, bu seçimde
kazandıklarını sananlara yalnızca acıyarak gülümsersiniz.
Her şeyin sıradanlaştığı bir dünyada bazen kaybetmek en doğru
seçimdir.
Ve o dünyada en yerinde tercih ; vazgeçiştir.
Can Dündar
:wassat::turned:
inch:
