Psikopat mıyım?

[lucian21]

Selamlar öncelikle, lise 4 öğrencisiyim ve kendi açımdan psikolojik olarak mahvolmuş durumdayım. İlk başta bunun nedenini koronaya bağlamak istedim ki, öyle bile olabilir. Neyse, sorunuma gelecek olursak bundan yaklaşık 1,5 ay öncesinde kişilik sorunumun oluştuğunu fark ettim. Bu olayın nasıl olduğuna emin değilim ve o günü tam net hatırlayamıyorum. Aklımda kalan tek şey Cumartesinin olduğu ve Avenged Sevenfold Not Ready To Die şarkısını dinledikten sonra olduğuydu. Travmatik (küçüklükte yaşadığım bir olay var ancak bu olayın sebepsizce çıkmasına neden olmadığını düşünüyorum) bir olay yaşadığımı düşünmüyorum, hatta ilk başlarda kendi kendime ergenlikten dolayı özenmişimdir diye düşünüyordum fakat bu olay uzayınca başka bir sorun olduğunu fark ettim. Bu sorunum ilk başlarda bana aşırı derecede moral getirdi. Bu moral sayesinde fiziksel ölçüde de ilerleme kazandım. Örnek verecek olursam, sabah kalktığımda 1-2 saatlik uyumama rağmen uykum hiç bir zaman gelmiyordu. Eğer bir ses duyarsam anında uyanıyor ve ona odaklanıyordum. Fitness yaptıktan sonra eskiden yorulup direkt olarak yatağa giden ben, artık yapacak başka aktiviteler arıyordum. Futbol takımında kaleci mevkisinde eskisine göre formsuz olsam bile müthiş işler başardım. Ancak şu yönde bir sorunum vardı, sürekli olarak benimle konuşan birisi vardı. Buna x kişisi diyelim. Nasıl hissetmem gerektiğini söyleyen, arkadaşa veya ailevi değerlerine ihtiyacımın olmaması gerektiğini söylüyordu. Eskiden insanların dediklerine çok takılırdım ancak şu an ne dedikleri umrumda bile değil. İnsanların değersiz olduğunu, niteliksiz ve güçsüz olduğunu sürekli olarak vurguluyordu bana. Eskiden kavga gibi olaylara pek yaklaşmaz, en sağlıklı çözümü aramaya çalışırdım. Şimdi ise kavga etmek için sürekli olarak yer arıyorum. Ancak bu kavga hissi nefret yüzünden değil. Bu durumdan haz alıyordum. İnsanların ölmesi, psikolojik olarak incinmesi bana bir sorun yaratmıyordu. Tek bu şekilde hissetmediğim hayvanlar ve böceklerdi sanırım. Ayrıca belirtmem gerekir ki eskiden örümcek fobisi olan birisiydim. Şu an ise örümceklerin bile benim için bir anlamı yok. Görünce korkmuyor, öldürmeden dışarı atıyorum. Neyse, bu x kişisi duygularımı ve isteklerimi yönlendirdiği için böyle hissettiğimi düşündüm. Son zamanlarda onun istediğini yapmadığımdan dolayı ceza olarak kendime zarar vermeye başladım. Aldığım fiziksel yaralar bir sıkıntı yaratmıyordu. Eğer keskin bir yara açtıysam, tuz ile veya kolonya ile tekrar açmaya çalışıyordum. Daha sonradan fark ettim ki düşük ölçüde ki kişisel yaraların, hatta yanmaların bile benim için bir zararı yok. İnanmayabilirsiniz ancak ölüm bile bana korkutucu gelmiyordu. Hatta ölümden sonrasını merak bile etmiyordum. Bunun haricinde derslerimde de bir ilerleme olduğunu fark ettim açıkçası. Ezberlediklerim direkt olarak aklımda kalıyor, çalıştığım yerleri hemen aklımda tutabiliyordum. Ek olarak bazen ne yaptığımı hatırlamıyorum. Aklımda kalan yıllar öncesine ait anılar fakat bu yıla dair bir kaç şey dışında ne yaptığımı hatırlamıyorum. Şunu söylemek gerekirse, eskiden karanlıktanda korkardım ancak şu an hiç bir şey korkutamıyor beni. Korkutabilecek bir şey yok demiyorum ancak ne yaparsam yapayım, ister korku filmi izleyeyim, ister anında biri önüme çıksın korkamıyorum bir türlü. Aklıma gelen korkunç şeylerin beni korkutmadığını, tebessüm ettirdiğini hatırlıyorum. Sonuca varacak olursak son zamanlarda onun istediğini yapmadığım için bir anda halsiz düştüm. Artık benimle konuşmuyor. Sabah kalktığımda artık kalkamıyorum, kaç saat uyumuş olursam olayım geri uyuyorum. Yaptığım şeylerin hiç biri benim için bir anlam ifade etmiyor. Artık çözüm olarak intihar etmenin olduğu düşüncesine geldim. Ne yapmalıyım bilemiyorum. Futbol oynuyorsam aşırı derece de halsiz düşüyorum, kas çalışmak istiyorsam devam edemiyorum. Şu an intihar etmiyorsam sanırım ailemin böyle bir psikolojiyi yaşamasını istemediğimden dolayı. Psikoloğa gitmek istemiyorum, hatta evden bile çıkmak istemiyorum. Benim için bir öneriniz veya böyle bir durumu yaşayan varsa tavsiye verebilir mi?

 

[Realhas the Great]

Selamlar öncelikle, lise 4 öğrencisiyim ve kendi açımdan psikolojik olarak mahvolmuş durumdayım. İlk başta bunun nedenini koronaya bağlamak istedim ki, öyle bile olabilir. Neyse, sorunuma gelecek olursak bundan yaklaşık 1,5 ay öncesinde kişilik sorunumun oluştuğunu fark ettim. Bu olayın nasıl olduğuna emin değilim ve o günü tam net hatırlayamıyorum. Aklımda kalan tek şey Cumartesinin olduğu ve Avenged Sevenfold Not Ready To Die şarkısını dinledikten sonra olduğuydu. Travmatik (küçüklükte yaşadığım bir olay var ancak bu olayın sebepsizce çıkmasına neden olmadığını düşünüyorum) bir olay yaşadığımı düşünmüyorum, hatta ilk başlarda kendi kendime ergenlikten dolayı özenmişimdir diye düşünüyordum fakat bu olay uzayınca başka bir sorun olduğunu fark ettim. Bu sorunum ilk başlarda bana aşırı derecede moral getirdi. Bu moral sayesinde fiziksel ölçüde de ilerleme kazandım. Örnek verecek olursam, sabah kalktığımda 1-2 saatlik uyumama rağmen uykum hiç bir zaman gelmiyordu. Eğer bir ses duyarsam anında uyanıyor ve ona odaklanıyordum. Fitness yaptıktan sonra eskiden yorulup direkt olarak yatağa giden ben, artık yapacak başka aktiviteler arıyordum. Futbol takımında kaleci mevkisinde eskisine göre formsuz olsam bile müthiş işler başardım. Ancak şu yönde bir sorunum vardı, sürekli olarak benimle konuşan birisi vardı. Buna x kişisi diyelim. Nasıl hissetmem gerektiğini söyleyen, arkadaşa veya ailevi değerlerine ihtiyacımın olmaması gerektiğini söylüyordu. Eskiden insanların dediklerine çok takılırdım ancak şu an ne dedikleri umrumda bile değil. İnsanların değersiz olduğunu, niteliksiz ve güçsüz olduğunu sürekli olarak vurguluyordu bana. Eskiden kavga gibi olaylara pek yaklaşmaz, en sağlıklı çözümü aramaya çalışırdım. Şimdi ise kavga etmek için sürekli olarak yer arıyorum. Ancak bu kavga hissi nefret yüzünden değil. Bu durumdan haz alıyordum. İnsanların ölmesi, psikolojik olarak incinmesi bana bir sorun yaratmıyordu. Tek bu şekilde hissetmediğim hayvanlar ve böceklerdi sanırım. Ayrıca belirtmem gerekir ki eskiden örümcek fobisi olan birisiydim. Şu an ise örümceklerin bile benim için bir anlamı yok. Görünce korkmuyor, öldürmeden dışarı atıyorum. Neyse, bu x kişisi duygularımı ve isteklerimi yönlendirdiği için böyle hissettiğimi düşündüm. Son zamanlarda onun istediğini yapmadığımdan dolayı ceza olarak kendime zarar vermeye başladım. Aldığım fiziksel yaralar bir sıkıntı yaratmıyordu. Eğer keskin bir yara açtıysam, tuz ile veya kolonya ile tekrar açmaya çalışıyordum. Daha sonradan fark ettim ki düşük ölçüde ki kişisel yaraların, hatta yanmaların bile benim için bir zararı yok. İnanmayabilirsiniz ancak ölüm bile bana korkutucu gelmiyordu. Hatta ölümden sonrasını merak bile etmiyordum. Bunun haricinde derslerimde de bir ilerleme olduğunu fark ettim açıkçası. Ezberlediklerim direkt olarak aklımda kalıyor, çalıştığım yerleri hemen aklımda tutabiliyordum. Ek olarak bazen ne yaptığımı hatırlamıyorum. Aklımda kalan yıllar öncesine ait anılar fakat bu yıla dair bir kaç şey dışında ne yaptığımı hatırlamıyorum. Şunu söylemek gerekirse, eskiden karanlıktanda korkardım ancak şu an hiç bir şey korkutamıyor beni. Korkutabilecek bir şey yok demiyorum ancak ne yaparsam yapayım, ister korku filmi izleyeyim, ister anında biri önüme çıksın korkamıyorum bir türlü. Aklıma gelen korkunç şeylerin beni korkutmadığını, tebessüm ettirdiğini hatırlıyorum. Sonuca varacak olursak son zamanlarda onun istediğini yapmadığım için bir anda halsiz düştüm. Artık benimle konuşmuyor. Sabah kalktığımda artık kalkamıyorum, kaç saat uyumuş olursam olayım geri uyuyorum. Yaptığım şeylerin hiç biri benim için bir anlam ifade etmiyor. Artık çözüm olarak intihar etmenin olduğu düşüncesine geldim. Ne yapmalıyım bilemiyorum. Futbol oynuyorsam aşırı derece de halsiz düşüyorum, kas çalışmak istiyorsam devam edemiyorum. Şu an intihar etmiyorsam sanırım ailemin böyle bir psikolojiyi yaşamasını istemediğimden dolayı. Psikoloğa gitmek istemiyorum, hatta evden bile çıkmak istemiyorum. Benim için bir öneriniz veya böyle bir durumu yaşayan varsa tavsiye verebilir mi?

Eğer müslümansan ibadete yönelmeni öneririm

 

[kesin öyledir]

oha be kardeşim ne çok anlatın psikopatmısın cevabı evet de sakin ol rahatla sonra zaten aahatlayınca psikopalıktan çıkarsın

 

[QuietTouch]

Selam, kendini çok kötü bitmiş halde görme her zaman bir umut vardır. Kişi senin için ne ifade ediyor bilmiyorum, senin için çok önemli olmalı ama bu seni yönlendireceği anlamına gelmez. Profesyonel destek al bu arada almak istemiyorum deme, fikir almanın zararı olmaz hiç bir zaman. Ben böyle bir şey yaşamadım ama umarım istediğin gibi bir hayat yaşarsın. Ne olursa olsun profesyonel bir destek almayı düşünmeni öneririm.

 

[Overclocked]

Psikopat veya sosyopat değilsin ama bir sorun olduğu ortada. Uzmana görünmen lazım. Küçüklükten kalan travmalardan dolayı olabilir. Hatta sen hatırlamasan bile, 0-6 yaş arası yaşadığın olaylar, tüm kararlarını etkileyebilecek düzeyde, bilinçaltına yerleşiyor. Kesinlikle bir psikoloğa git.

 

[basit]

Kürt olmama rağmen, iki de bir damarlarımda Türk kanının aktığını hissedip, bozkurt gibi uluyorum ben.
Kim daha psikopat ha ?

Hele dolunayda... Anlatmak istemiyorum.

 

[lucian21]

Eğer müslümansan ibadete yönelmeni öneririm

Maalesef değilim, öneriniz için teşekkür ederim.

Mesaj otomatik birleştirildi: 27 Mart 2021

Selam, kendini çok kötü bitmiş halde görme her zaman bir umut vardır. Kişi senin için ne ifade ediyor bilmiyorum, senin için çok önemli olmalı ama bu seni yönlendireceği anlamına gelmez. Profesyonel destek al bu arada almak istemiyorum deme, fikir almanın zararı olmaz hiç bir zaman. Ben böyle bir şey yaşamadım ama umarım istediğin gibi bir hayat yaşarsın. Ne olursa olsun profesyonel bir destek almayı düşünmeni öneririm.

Öneriniz için teşekkür ederim, profesyonel destek almayı düşüneceğim. Kişinin benim için yakınlıktan ziyade ona bağlıymışım gibi hissediyorum. Ne kadar gaza gelirsem geleyim, ne kadar psikolojik olarak kendimi güçlü tutarsam tutayım anında kırmayı başarabiliyor.

 

[QuietTouch]

Maalesef değilim, öneriniz için teşekkür ederim.

Mesaj otomatik birleştirildi: 27 Mart 2021

Öneriniz için teşekkür ederim, profesyonel destek almayı düşüneceğim. Kişinin benim için yakınlıktan ziyade ona bağlıymışım gibi hissediyorum. Ne kadar gaza gelirsem geleyim, ne kadar psikolojik olarak kendimi güçlü tutarsam tutayım anında kırmayı başarabiliyor.

Bağını kopartmayı deneyebilirsin, kendi fikirlerin onun fikirlerinden daha değerli olmalı, hayatını kendin yönlendirebilecek yaştasın bunu başarabilirsin. Meditasyon deneyebilirsin sadece kendini dinlemek için, intihar filan bunlar sadece kaçmak kaçarak zafere ulaşamazsın seni dolu dolu bir hayat bekliyor, üstesinden gelebilirsin.

 

[Overclocked]

Maalesef değilim, öneriniz için teşekkür ederim.

Mesaj otomatik birleştirildi: 27 Mart 2021

Öneriniz için teşekkür ederim, profesyonel destek almayı düşüneceğim. Kişinin benim için yakınlıktan ziyade ona bağlıymışım gibi hissediyorum. Ne kadar gaza gelirsem geleyim, ne kadar psikolojik olarak kendimi güçlü tutarsam tutayım anında kırmayı başarabiliyor.

Buna borderline kişilik bozukluğu deniyor. Bir araştır istersen. Tedavisi var.

 

[Livia sas Junius]

İyi şeylere özenin herkes psikopat takılıyor. Kız da düşmüyor artık öyle.

 

[lucian21]

Buna borderline kişilik bozukluğu deniyor. Bir araştır istersen. Tedavisi var.

Teşekkür ederim.

Mesaj otomatik birleştirildi: 27 Mart 2021

Bağını kopartmayı deneyebilirsin, kendi fikirlerin onun fikirlerinden daha değerli olmalı, hayatını kendin yönlendirebilecek yaştasın bunu başarabilirsin. Meditasyon deneyebilirsin sadece kendini dinlemek için, intihar filan bunlar sadece kaçmak kaçarak zafere ulaşamazsın seni dolu dolu bir hayat bekliyor, üstesinden gelebilirsin.

Önerileriniz için teşekkür ederim, deneyeceğim.

Mesaj otomatik birleştirildi: 27 Mart 2021

İyi şeylere özenin herkes psikopat takılıyor. Kız da düşmüyor artık öyle.

Tüh, kız düşmezse ne yapmalıyız hocam? Ama kızdan ziyade objektif düşünen insanlara ihtiyacım var. Eleştiriniz için teşekkürler.

 

[Livia sas Junius]

bunu deme amacımı yanlış anlama çünkü depresyon ve çöküntü tatlı gelebiliyor bazen, arabesk damarımızda var. ilgi gördükçe daha da tatlı geliyor o haller, acıdan gizli bir zevk alıyor insanlar nedense. sonunda kaybeden sen oluyorsun o yüzden dedim. dünyanın sonu denebilecek bir sebebin yoksa kurtulamayacağın bir şey değildir, ilaçta ya da doktorda olmuyor genelde çözümü. iyi şeylere özenme önerim hala geçerli, dışarıdan kendine baktığın zaman gördüğün şeyden rahatsız olman lazım. lise 4 yaş kaç oluyor bilmiyorum ama lise demen bile yeterli. en güzel çağı öyle karanlık köşelerde geçirme bence. zamanın telafisi yok.

 

[lucian21]

bunu deme amacımı yanlış anlama çünkü depresyon ve çöküntü tatlı gelebiliyor bazen, arabesk damarımızda var. ilgi gördükçe daha da tatlı geliyor o haller, acıdan gizli bir zevk alıyor insanlar nedense. sonunda kaybeden sen oluyorsun o yüzden dedim. dünyanın sonu denebilecek bir sebebin yoksa kurtulamayacağın bir şey değildir, ilaçta ya da doktorda olmuyor genelde çözümü. iyi şeylere özenme önerim hala geçerli, dışarıdan kendine baktığın zaman gördüğün şeyden rahatsız olman lazım. lise 4 yaş kaç oluyor bilmiyorum ama lise demen bile yeterli. en güzel çağı öyle karanlık köşelerde geçirme bence. zamanın telafisi yok.

Haklı olabilirsiniz, öneriniz için teşekkür ederim. Ancak içim rahatsın etsin diye uzman yardımı alacağım. Yaşadığım durum belki de korona yüzünden eve çok kapanıp sosyal bağlarımı koparmamdan dolayı kaynaklanıyordur.

 

[Bella Ciao]

psikopat değilsin.