Neden hep mutsuzluk ve karamsarlık hissi var...

[tesisatcıhssaaa]

Üniversiteyi bitirdim. Şuan öğretmenim ama hep mutsuzum karamsarım herşey üniversite 3. sınıfın sonlarında başladı aslında ALS ve polinöpati ön tanısıyla acil olarak 1 hafta boyu hastanelerde tahlillerde süründüm. o bir haftadan sonra hayatım alt üst oldu. Sonradan B12 vitamin eksikliğim varmış vitamin düşünce nörolojik belirtilere sebep olmuş iğne kullandım düzeldim. Ama ben 1 haftalık süreçte o acil kağıdında yazan ALS polinöpati yazısıyla ne uyuyabildim nede yemek yiyebildim, herşeyi kafama takar oldum yüksek lisans yapıp üniversite kalmak için hep çalıştım çok iyi bir ortalama ile mezun oldum ama artık oturup ders çalışamıyorum fenalıklar basıyor aklımda hep karamsarlık var ileriyi düşünüyorum hesap yapıyorum nasıl geçinirim diye kafama takıyorum vs evde durmak istemiyorum hep dışarda dolansam keşke. öğretmen olarak işe başladım ama gelin görün mecburiyetten önceden hayalimdi birşey anlatmak birşey öğretmek ama şimdi oturup zar zor 1 saat ders çalışıyorum. Çocuklar çok seviyor beni müdür bile çok memnun ama ben zoraki yapıyorum dışarda olacağım sürekli yürüyeceğim iş istiyorum aslında eve gelince mecburi bir ders çalışma zorunluluğum olmasın istiyorum acaba ankisiyete diyorlar o mu var bende aşırı kaygı travmalarda ortaya çıkıyormuş. Bir aile geçindirme derdim yok ama maaşı bazen kafaya takıyorum mesela kız arkadaşımla buluştuğumda bile böyle duygusuz gibi davranıyorum evlenceğim dediğim kızdan bile ayrılmama neden oldu bu karamsarlık ayrıldığı için üzüldüm mü derseniz 4.senemizin arifesinde ayrıldık üzülüyorum aslında ama tepki vermiyorum ayrılalım dediğinde neden bile demedim tamam dedim okadar yalnız kalmak istiyorum aslında bazen ailemdende uzaklaşsam tek yaşasam diyorum niye hep mutsuzum anlamıyorum sadece buraya yazmak istedim. Derdimi kimseye anlatan biride değilim en azından böyle yazınca insan azda olsa rahatlıyor. imla kuralı devrik cümle hiçbirine dikkat etmedim öyle düz yazdım kusuruma bakmayın

 

[Gökçe Asena]

Bazen hayatın gidişatında dengede duramama korkusu yaşarız. Hep ileriye odaklanırız ama hep geriden takip ederiz. İnsanın içinde bir yerlerde hep vardı biz farketmesekte.. Terkedilmek, kaybedilmek, unutulmak, istemediğimiz için içimizde sevinç kaybı yaşarız.

Neyi düşlerseniz, nasıl isterseniz, neyi beklerseniz, bu hayatı öyle yaşarsınız.
O halde iyiyi ve güzeli düşleyin. Sizler mutlu olursanız, çevrenizdekilere de mutluluk dağıtırsınız...