- Katılım
- 29 Haziran 2007
- Mesajlar
- 64,455
- Reaksiyon puanı
- 530
- Puanları
- 0
Medyada kadın haberleri hangi vesilelerle yer alıyor dikkat ediyor musunuz? Ya magazin haberlerinde, ya "çocuk gelinler" gibi menfi örneklerde, ya şiddet olaylarında ya boşanmalarda ya cinayetlerde veya benzeri hadiselerde. Peki bu haberlerin kadına bir katkısı oluyor mu?
Sanmıyorum. Magazinde yer alan ve sayıları iki elin parmağı kadar az olan hanımefendilerin hayat hikâyelerinin kadınların geleceğine katkısı oluyor mu sizce?
En isabetli, önemli konuları bile sulandırıp ele alıyoruz. Çözümsüzlüğe itiyoruz. "Çocuk gelinler" konusu da böyle değil mi? Elbette genç kızlarımız çocuk denilecek küçük yaşta evlendirilmemelidirler.
Dünyayı ve daha doğrusu kendilerini tanıdıktan sonra evlenmeliler. Hür iradelerini kullanmalılar. Bu konuda ailelere yol gösterelim. Yönlendirici olalım.
Peki, bu çözüm için yeterli midir?
Küçük yaşta istismar edilen ve hamile kalan kızları, hamilelikten dolayı oluşan çocuk aldırmalarını, böyle bir dramla karşı karşıya kalan aileleri ne yapacağız.
Olay sadece, küçük yaştaki evliliklerle sınırlandırılmayacak kadar karmaşıktır.
İç içe geçmiş yığınla problem var. Bunları konuşmayacak mıyız? Bunlar bu tartışmanın neresinde yer alacak. Bunları görmezden mi geleceğiz. Sadece, "çocukları küçük yaşta evlendirmeyin" uyarısı yeterli olacak mı sizce?
Neden kadınlarla ilgili menfi olaylarda bir patlama yaşanıyor. Sebepleri nedir?
Karşı cinsler arasındaki yakınlaşma hangi yaşa kadar indi. Bu konuda ciddi bir istatistik var mı elimizde.
Bu konuda çocuklarımız için ne yapabiliriz.
Ne yapmamız lazım. Gençlerimizin evlilik yaşını makul bir noktaya çekip yükseltelim ama internet ve benzeri araçlardaki sınırsız tahrik unsurlarını da değerlendirelim.
Gayri meşru ilişkiler, boşanmalar, aldatmalar, huzursuzluklar boşuna değil.
Bunlarda ciddi patlamaların yaşandığını biliyor musunuz?
Bizim kadın veya erkek özgürlüğünden anladığımız nedir? Evli kadınların istediği zaman istediği erkekle çıkmaları, istedikleri beraberlikleri yaşamaları, gerektiğinde evlatlarını terk edip başka yerlerde gecelemeleri mi? Bunu ha kadın yapmış, ha erkek. Fark etmiyor.
Bu mu özgürlük? Ben erkek yaptığında elinin kiri, kadın yaptığında şöyle veya böyle sıfatlandırılmasından yana değilim. Haram, haramdır. Hangi cins yaparsa yapsın.
Bütün bu sorgulama ve sorularla aslında şunu sormak istiyorum; manzarayı bir bütün olarak görebiliyor muyuz?
Yoksa ayrıntıda mı boğuluyoruz? Hadiseleri bütün unsurlarıyla ele alırsak çözüme daha kısa yoldan ulaşabileceğimize inanıyorum. O zaman, kadın konusunda samimi iş yapmış, gerçek çözümü istemiş oluruz.
Zirvedeki kadınlar
Dini içerikli yazılarımızda hep zirveleşmiş büyük erkekleri konuşuyoruz.
Dini alanda zirveleşmiş, takvada öncü olan erkek kişilikleri. Bir özeleştiri olarak bu husustaki kadın değerlerimizi ihmal ettiğimizi itiraf etmeliyiz. En azından daha az hatırlıyoruz. Halbuki bizim kültürümüzde muhteşem kadınlar vardır ve dini samimiyetlerinde çağdaşları olan erkekleri fazlasıyla geride bırakmışlardır.
Bunları da konuşmalıyız. Evlatlarımıza, gençlerimize, daha zengin seçenekler sunabilmek adına.
Denir ki: Peygamberimizin eşi Hz. Aişe bayram günleri hariç her gün oruç tutardı. Bir gece namaza kalkar, sabaha kadar tek rekaatta "Cehennem azabından koru" ayetini tekrar tekrar okuyup durur.
Diğer yandan da Yüce Allah'a olan aşkın hasretinden ötürü gözyaşı döker.
Denir ki; Hz. Hatice Yüce Allah'ın kendisine özel selam gönderdiği ender insanlardan birisidir. O, bütün bu yüceliğine rağmen geceleri Hz. Peygamber'le (s.a.v.) beraber nafile namaz kılmaya kalkar ve ayaklarının altı şişinceye kadar namaza devam ederdi.
Büyük mutasavvıf Zünnun şöyle anlatıyor: Bir gece yolda yürüyordum. Bir karaltının yaklaştığını gördüm. Dikkat ettim. Bir kadındı. Tanımak istedim.
Kim bu karaltı diye sordum. Bir kul dedi. Sonra o kadın bana sordu sen kimsin? Ben cevaben dedim ki, gurbette bir yabancı. Kadın cevap verdi; Allah ile olan hiç gurbette sayılır mı? Zünnun diyor ki, bu cevap üzerine ağladım.
Kadın bana dedi ki; samimi olsaydın ağlamazdın. Çünkü ağlamak gönlün rahatlaması demektir. Samimi kişi, gönlünü rahatlatmanın peşinde koşmaz.
Kadına dedim ki; bana öğüt versene: dedi ki; her işinde Allah'ın hesabını yap ve Allah'tan utan. Çünkü Ata Sülemi, Yüce Allah'a duyduğu utançtan dolayı 40 yıl boyunca gözlerini yukarıya doğru kaldırıp bakmamıştır.
Büyük kadın Rabia el-Adeviyye; büyüklerden birinin "Allah'tan çok korkuyorum" dediğini duyunca şöyle der: Eğer gerçekten korksaydın kendinde bu sözü söyleyecek güç bulamazdın. Senin korkun dilindeki korkudur. Kalbindeki değil.
Hz. Ömer'in kızı Hz. Hafsa'nın, vefat edinceye kadar yılın çoğunu oruçla geçirdiği söylenir.
Hz. Zeynep; el emeğiyle kazandığı parayı fakirlere dağıtırdı. El sanatını bu amaçla değerlendirirdi. Geri kalan zamanlarda ibadete yoğunlaşırdı. Hatta bir gün mescidin iki sütunu arasına ip bağlar. Ve yorulduğunda bu iplere tutunup namaz kılmaya başlar. Peygamberimiz, bu ipi görünce sorar: Nedir bu ip?
Derler ki; eşinizin ipidir. Ayakta duramayacak hale gelince bu ipe tutunup ayakta durmaya çabalar. Hz. Peygamber (s.a.v.) bundan hoşlanmaz. İpi çözün. Dinç olduğunda namaz kılsın yorulunca da otursun buyurur. Aslında bu örnek bile Hz. Peygamber'in (s.a.v.) evlilikleri ve eşleri hakkında yeterince mesaj vermeye yeterlidir sanırım. Peygamberimizin eşlerinin hayatları boyunca Allah'ın hesabını yaptıklarını gösterir.
Hz. Aişe'nin eline on bin altın ulaşır. Medine kadınlarını çağırır ve dağıtır. Akşam vakti gelince, iftar yapmak için yardımcısı olan kadından sofrayı sermesini ister. Kadın der ki; efendim, evde yiyecek hiçbir şeyimiz yoktur.
Keşke on bin altını dağıtırken bir altın da bize bıraksaydınız. Şu anda Medine'nin en yoksul insanı biziz. Hz. Aişe biraz da sitem kokan bu cümlelere şöyle cevap verir; "İyi ya işte. Biz de yarınki oruca niyetlenelim. Ben altınları dağıtırken sen bana hatırlatsaydın, senin için bir altın bırakırdım."
Bu sunduklarım büyük İslam kadınlarından bir demet sadece. Günümüz kadınlarına birer mesaj taşır belki. Bire bir aynısını yaşamak veya yaşatmak elbette zordur. Zaten tarihi şahsiyetler anlatılırken, birebir onlar gibi olabilelim diye değil, ders alabilelim diye sunulur.
Mesaj alabilelim diye sunulur. Yoksa kim Hz. Zeyneb gibi, Hz.Aişe gibi olabilir. Veya kim Hz. Ömer gibi veya Hz.Ali gibi olabilir.
Biz kadınlarımıza uygulanan ayrımcılıktan veya kadınlarımızın yaptıkları yanlışlıklardan şikâyetçi oluyoruz. Peki; kadınlarımıza, kızlarımıza, gençlerimize yön verecek ahlaki erdemleri, dini hassasiyetleri yeterince anlatabiliyor muyuz?
Medya bunları yeterince işleyebiliyor mu? Sizce medyanın böyle bir derdi var mı? İstisnalar hariç, hiç zannetmiyorum.
Sorular
S.1.) Ölü için üç gün yas tutmak dini bir emir mi?
Halkımız arasında da üç günden fazla yas tutmak uygun değil, tarzında yaygın bir kanaat vardır. Bunu şöyle anlamak lazım. Genellikle yakını ölen kadınlar yas niyetiyle her türlü süslenmeyi, itinayı, evleriyle ilgilenmeyi, işi bırakırlardı. Peygamberimiz (s.a.v.) sınırsız olabilecek bu matemi üç günle sınırlamıştır.
Ancak kadının kocasından ötürü -bir taraftan matem anlamı da taşıyan- iddetini dört ay on gün olarak daha uzun tutmuştur. (Buhari, Cenaiz, 31) Yas tutmak ile; ağlamak ve üzüntü duymak birbirine karıştırılmamalıdır. Bir insan kaybı için elbette bütün bir ömür boyu gözyaşı dökebilir. Bu insani bir duygudur. Önemli olan Allah'a isyan etmemektir.
S.2.) Ölünün 52'si çıkınca mevlit okunmalı mı?
Ölen için haftası, kırkı veya elli ikisinde mevlit okunur tarzındaki sözlerin dini bir dayanağı yoktur. Kişi ölüsü için istediği zaman mevlit okutabilir. Bunun mutlaka şu veya bu günde olma zorunluluğu yoktur. Mevlit okumak bidat, hurafe değildir. Zira mevlit vesilesiyle hem dua ediliyor, hem akrabalar bir araya gelip acıyı azaltıyor ve hem de Hz. Peygamberimize bol bol salat ve selam gönderiliyor. Bunların neresi sakıncalı.
S.3.) Erkeğin cinsel iktidarsızlığı, kadının ise cinsel isteksizliği dinen boşanma sebebi midir?
Karı koca arasındaki cinsellik, evliliğin en önemli unsurlarından birisidir. Zira bu yolla hem nesillerinin geleceğini şekillendirirler ve hem de zinadan korunmuş olurlar. Erkek veya kadında cinsellikten tamamen kesilme -iktidarsızlık veya cinsellikten tam kesilme- halinde boşanma hakkı doğar.
Karı-koca isterlerse evliliğe devam ederler. Ama isterlerse makul bir süreden sonra -bazı alimler bunu bir yıl olarak saymışlardır- eğer problem giderilemiyorsa boşanabilirler (İbn Abidin, el-Ukud, 1/30).
S.4.) Adetli bir kadının yemek pişirmesinde bir engel var mı?
Adetli kadının yemek pişirmesine bir engel yoktur. Adetlilik bir kusur veya eksiklik değil ki. Bu tür inanışlar hurafedir ve başka dinlerde görülür.
Kadın adetliyken bazı ibadetlerden muaf tutulur. Namaz kılamaz, oruç tutamaz, Kâbe'yi tavaf edemez.
Yükümlü tutulamaz.
S.5.) Peygamberlere iman nasıl olur?
Hz. Adem'den Hz. Peygamberimize (s.a.v.) gelinceye kadar gelip-geçen bütün peygamberler tertemiz bir hayat yaşamışlardır. Dini tebliğ etmişlerdir.
Allah'ın tertemiz kullarıdırlar. Asla ihanet yapmamışlardır. Kendilerine inen emirleri iletmişlerdir. İman bu anlama gelir.
Hz. Muhammed'in (s.a.v.) gelmesinden sonra, hepsinin görevini Peygamberimiz yüklenmiştir. Ondan sonra Peygamber gelmeyecektir. Peygamberimiz bir hadislerinde şöyle buyurmuşlardır. "Eğer Musa (a.s.) bugün sağ olsaydı, bana uymaktan başka çaresi yoktu."
Biz Peygamberlerin kitaplarına da iman ederiz. Ama şöyle iman ederiz: O peygamberlere indiği zamanda, indiği haliyle iman ederiz. Değişmiş haliyle değil.
Nihat Hatipoğlu / Sabah
Sanmıyorum. Magazinde yer alan ve sayıları iki elin parmağı kadar az olan hanımefendilerin hayat hikâyelerinin kadınların geleceğine katkısı oluyor mu sizce?
En isabetli, önemli konuları bile sulandırıp ele alıyoruz. Çözümsüzlüğe itiyoruz. "Çocuk gelinler" konusu da böyle değil mi? Elbette genç kızlarımız çocuk denilecek küçük yaşta evlendirilmemelidirler.
Dünyayı ve daha doğrusu kendilerini tanıdıktan sonra evlenmeliler. Hür iradelerini kullanmalılar. Bu konuda ailelere yol gösterelim. Yönlendirici olalım.
Peki, bu çözüm için yeterli midir?
Küçük yaşta istismar edilen ve hamile kalan kızları, hamilelikten dolayı oluşan çocuk aldırmalarını, böyle bir dramla karşı karşıya kalan aileleri ne yapacağız.
Olay sadece, küçük yaştaki evliliklerle sınırlandırılmayacak kadar karmaşıktır.
İç içe geçmiş yığınla problem var. Bunları konuşmayacak mıyız? Bunlar bu tartışmanın neresinde yer alacak. Bunları görmezden mi geleceğiz. Sadece, "çocukları küçük yaşta evlendirmeyin" uyarısı yeterli olacak mı sizce?
Neden kadınlarla ilgili menfi olaylarda bir patlama yaşanıyor. Sebepleri nedir?
Karşı cinsler arasındaki yakınlaşma hangi yaşa kadar indi. Bu konuda ciddi bir istatistik var mı elimizde.
Bu konuda çocuklarımız için ne yapabiliriz.
Ne yapmamız lazım. Gençlerimizin evlilik yaşını makul bir noktaya çekip yükseltelim ama internet ve benzeri araçlardaki sınırsız tahrik unsurlarını da değerlendirelim.
Gayri meşru ilişkiler, boşanmalar, aldatmalar, huzursuzluklar boşuna değil.
Bunlarda ciddi patlamaların yaşandığını biliyor musunuz?
Bizim kadın veya erkek özgürlüğünden anladığımız nedir? Evli kadınların istediği zaman istediği erkekle çıkmaları, istedikleri beraberlikleri yaşamaları, gerektiğinde evlatlarını terk edip başka yerlerde gecelemeleri mi? Bunu ha kadın yapmış, ha erkek. Fark etmiyor.
Bu mu özgürlük? Ben erkek yaptığında elinin kiri, kadın yaptığında şöyle veya böyle sıfatlandırılmasından yana değilim. Haram, haramdır. Hangi cins yaparsa yapsın.
Bütün bu sorgulama ve sorularla aslında şunu sormak istiyorum; manzarayı bir bütün olarak görebiliyor muyuz?
Yoksa ayrıntıda mı boğuluyoruz? Hadiseleri bütün unsurlarıyla ele alırsak çözüme daha kısa yoldan ulaşabileceğimize inanıyorum. O zaman, kadın konusunda samimi iş yapmış, gerçek çözümü istemiş oluruz.
Zirvedeki kadınlar
Dini içerikli yazılarımızda hep zirveleşmiş büyük erkekleri konuşuyoruz.
Dini alanda zirveleşmiş, takvada öncü olan erkek kişilikleri. Bir özeleştiri olarak bu husustaki kadın değerlerimizi ihmal ettiğimizi itiraf etmeliyiz. En azından daha az hatırlıyoruz. Halbuki bizim kültürümüzde muhteşem kadınlar vardır ve dini samimiyetlerinde çağdaşları olan erkekleri fazlasıyla geride bırakmışlardır.
Bunları da konuşmalıyız. Evlatlarımıza, gençlerimize, daha zengin seçenekler sunabilmek adına.
Diğer yandan da Yüce Allah'a olan aşkın hasretinden ötürü gözyaşı döker.
Kim bu karaltı diye sordum. Bir kul dedi. Sonra o kadın bana sordu sen kimsin? Ben cevaben dedim ki, gurbette bir yabancı. Kadın cevap verdi; Allah ile olan hiç gurbette sayılır mı? Zünnun diyor ki, bu cevap üzerine ağladım.
Kadın bana dedi ki; samimi olsaydın ağlamazdın. Çünkü ağlamak gönlün rahatlaması demektir. Samimi kişi, gönlünü rahatlatmanın peşinde koşmaz.
Kadına dedim ki; bana öğüt versene: dedi ki; her işinde Allah'ın hesabını yap ve Allah'tan utan. Çünkü Ata Sülemi, Yüce Allah'a duyduğu utançtan dolayı 40 yıl boyunca gözlerini yukarıya doğru kaldırıp bakmamıştır.
Derler ki; eşinizin ipidir. Ayakta duramayacak hale gelince bu ipe tutunup ayakta durmaya çabalar. Hz. Peygamber (s.a.v.) bundan hoşlanmaz. İpi çözün. Dinç olduğunda namaz kılsın yorulunca da otursun buyurur. Aslında bu örnek bile Hz. Peygamber'in (s.a.v.) evlilikleri ve eşleri hakkında yeterince mesaj vermeye yeterlidir sanırım. Peygamberimizin eşlerinin hayatları boyunca Allah'ın hesabını yaptıklarını gösterir.
Keşke on bin altını dağıtırken bir altın da bize bıraksaydınız. Şu anda Medine'nin en yoksul insanı biziz. Hz. Aişe biraz da sitem kokan bu cümlelere şöyle cevap verir; "İyi ya işte. Biz de yarınki oruca niyetlenelim. Ben altınları dağıtırken sen bana hatırlatsaydın, senin için bir altın bırakırdım."
Bu sunduklarım büyük İslam kadınlarından bir demet sadece. Günümüz kadınlarına birer mesaj taşır belki. Bire bir aynısını yaşamak veya yaşatmak elbette zordur. Zaten tarihi şahsiyetler anlatılırken, birebir onlar gibi olabilelim diye değil, ders alabilelim diye sunulur.
Mesaj alabilelim diye sunulur. Yoksa kim Hz. Zeyneb gibi, Hz.Aişe gibi olabilir. Veya kim Hz. Ömer gibi veya Hz.Ali gibi olabilir.
Biz kadınlarımıza uygulanan ayrımcılıktan veya kadınlarımızın yaptıkları yanlışlıklardan şikâyetçi oluyoruz. Peki; kadınlarımıza, kızlarımıza, gençlerimize yön verecek ahlaki erdemleri, dini hassasiyetleri yeterince anlatabiliyor muyuz?
Medya bunları yeterince işleyebiliyor mu? Sizce medyanın böyle bir derdi var mı? İstisnalar hariç, hiç zannetmiyorum.
Sorular
Halkımız arasında da üç günden fazla yas tutmak uygun değil, tarzında yaygın bir kanaat vardır. Bunu şöyle anlamak lazım. Genellikle yakını ölen kadınlar yas niyetiyle her türlü süslenmeyi, itinayı, evleriyle ilgilenmeyi, işi bırakırlardı. Peygamberimiz (s.a.v.) sınırsız olabilecek bu matemi üç günle sınırlamıştır.
Ancak kadının kocasından ötürü -bir taraftan matem anlamı da taşıyan- iddetini dört ay on gün olarak daha uzun tutmuştur. (Buhari, Cenaiz, 31) Yas tutmak ile; ağlamak ve üzüntü duymak birbirine karıştırılmamalıdır. Bir insan kaybı için elbette bütün bir ömür boyu gözyaşı dökebilir. Bu insani bir duygudur. Önemli olan Allah'a isyan etmemektir.
Ölen için haftası, kırkı veya elli ikisinde mevlit okunur tarzındaki sözlerin dini bir dayanağı yoktur. Kişi ölüsü için istediği zaman mevlit okutabilir. Bunun mutlaka şu veya bu günde olma zorunluluğu yoktur. Mevlit okumak bidat, hurafe değildir. Zira mevlit vesilesiyle hem dua ediliyor, hem akrabalar bir araya gelip acıyı azaltıyor ve hem de Hz. Peygamberimize bol bol salat ve selam gönderiliyor. Bunların neresi sakıncalı.
Karı koca arasındaki cinsellik, evliliğin en önemli unsurlarından birisidir. Zira bu yolla hem nesillerinin geleceğini şekillendirirler ve hem de zinadan korunmuş olurlar. Erkek veya kadında cinsellikten tamamen kesilme -iktidarsızlık veya cinsellikten tam kesilme- halinde boşanma hakkı doğar.
Karı-koca isterlerse evliliğe devam ederler. Ama isterlerse makul bir süreden sonra -bazı alimler bunu bir yıl olarak saymışlardır- eğer problem giderilemiyorsa boşanabilirler (İbn Abidin, el-Ukud, 1/30).
Adetli kadının yemek pişirmesine bir engel yoktur. Adetlilik bir kusur veya eksiklik değil ki. Bu tür inanışlar hurafedir ve başka dinlerde görülür.
Kadın adetliyken bazı ibadetlerden muaf tutulur. Namaz kılamaz, oruç tutamaz, Kâbe'yi tavaf edemez.
Yükümlü tutulamaz.
Hz. Adem'den Hz. Peygamberimize (s.a.v.) gelinceye kadar gelip-geçen bütün peygamberler tertemiz bir hayat yaşamışlardır. Dini tebliğ etmişlerdir.
Allah'ın tertemiz kullarıdırlar. Asla ihanet yapmamışlardır. Kendilerine inen emirleri iletmişlerdir. İman bu anlama gelir.
Hz. Muhammed'in (s.a.v.) gelmesinden sonra, hepsinin görevini Peygamberimiz yüklenmiştir. Ondan sonra Peygamber gelmeyecektir. Peygamberimiz bir hadislerinde şöyle buyurmuşlardır. "Eğer Musa (a.s.) bugün sağ olsaydı, bana uymaktan başka çaresi yoktu."
Biz Peygamberlerin kitaplarına da iman ederiz. Ama şöyle iman ederiz: O peygamberlere indiği zamanda, indiği haliyle iman ederiz. Değişmiş haliyle değil.
Nihat Hatipoğlu / Sabah
