Yardım En kötü hayatım...

[Wanminut]

Yaşım 19 benim. Bu zamana kadar kimseyi incitmedim, kimseyi kırmadım, kimseyi üzmedim. Kendi işimi kendim yaparım hep. Kimseye de ihtiyacımı bildirmem. Evdeki kendi işlerimi de hiçbir zaman anneme ve ya babama yaptırmadım. Odamı da kendim temizlerim. Basit yemekleri hep kendim yaparım, öncelerden anneme yaptırırdım. Ama bu seneden beri artık hiçbir şey yapasım gelmiyor. Stresten, sıkıntıdan artık en ufak iş bile bana çok zor geliyor. Benim yaşımdaki çocuklar okula gidiyorlar, spora gidiyorlar, gezip tozuyorlar, sahile gidiyorlar, köye gidiyorlar. Bense her gün evdeyim. Herkesin hayatı muhakkak ki mükemmel değil ama kimsenin hayatı da benim kadar ağır kötü değil. Sabah akşam annemle babam kavga ediyorlar sürekli. Bunların bağırmaları caddeye kadar duyuluyor resmen. Bunların yüzünden artık ufak bir iş bile yapma isteği kalmamış bende. O kadar zayıf ve güçsüzüm ki, dışarı çıkmaya bile utanıyorum. Her gün camdan insanlara bakıyorum, nasıl hayatları var diye sorguluyorum. Dışarda hiçbir zaman benim kadar zayıf bir insan görmedim, heralde en zayıfı ben olabilirim. Okulu da bu yüzden bıraktım. Okulda görmediğim psikolojik şiddet kalmadı. Beni okuldan bile attırmaya çalıştılar. Ortaokulda da böyleydi, lisede de böyle geçti. Lisede daha beterdi. Güzel okulumdan da ettiler beni. Var ya Türkiye'nin en güzel lisesinde okuyordum ama gördüğüm zorbalıklardan dolayı açığa geçtim. Üniversite sınavına da çalışmama kafa bırakmadılar ki. Her Allahın günü evde bağrışmalar oluyor. Artık o kadar yalnızlaştım ki, telefon rehberimde bile kimse yok, sadece babam var. Bi hobi edineyim diyorum ama onu da yapasım gelmiyor. Bir şey öğreneyim diyorum, en fazla 1 hafta sonra pes ediyorum. Sabredecek gücüm kalmadı artık. Dışarı çıktığımda bile insanların yanından geçemiyorum, geçtiğimde rahatsız oluyorlar çünkü. Arkamdan laf söylemiyorlar da, yanımdan geçerken ayağını sert vurarak yürürler yada öflerler. Her girdiğim ortamda böyle oldu. Diğer nedeni doğru düzgün kıyafetim yok, sadece 1-2 tane var. İşe gireyim diyorum, eminim ki en fazla 1 hafta çalışıp bırakırım. Zaten dışarı çıkmak bile artık bana kötü bir şey gibi geliyor. İnsanların hepsi bana böyle yapmaya hakları var mı ya ? Dayanacak gücüm kalmadı artık. İntihar da etmek istemiyorum ama bu çileyi çekmek de istemiyorum, yeter artık ?

 

[mel25]

Yaşım 19 benim. Bu zamana kadar kimseyi incitmedim, kimseyi kırmadım, kimseyi üzmedim. Kendi işimi kendim yaparım hep. Kimseye de ihtiyacımı bildirmem. Evdeki kendi işlerimi de hiçbir zaman anneme ve ya babama yaptırmadım. Odamı da kendim temizlerim. Basit yemekleri hep kendim yaparım, öncelerden anneme yaptırırdım. Ama bu seneden beri artık hiçbir şey yapasım gelmiyor. Stresten, sıkıntıdan artık en ufak iş bile bana çok zor geliyor. Benim yaşımdaki çocuklar okula gidiyorlar, spora gidiyorlar, gezip tozuyorlar, sahile gidiyorlar, köye gidiyorlar. Bense her gün evdeyim. Herkesin hayatı muhakkak ki mükemmel değil ama kimsenin hayatı da benim kadar ağır kötü değil. Sabah akşam annemle babam kavga ediyorlar sürekli. Bunların bağırmaları caddeye kadar duyuluyor resmen. Bunların yüzünden artık ufak bir iş bile yapma isteği kalmamış bende. O kadar zayıf ve güçsüzüm ki, dışarı çıkmaya bile utanıyorum. Her gün camdan insanlara bakıyorum, nasıl hayatları var diye sorguluyorum. Dışarda hiçbir zaman benim kadar zayıf bir insan görmedim, heralde en zayıfı ben olabilirim. Okulu da bu yüzden bıraktım. Okulda görmediğim psikolojik şiddet kalmadı. Beni okuldan bile attırmaya çalıştılar. Ortaokulda da böyleydi, lisede de böyle geçti. Lisede daha beterdi. Güzel okulumdan da ettiler beni. Var ya Türkiye'nin en güzel lisesinde okuyordum ama gördüğüm zorbalıklardan dolayı açığa geçtim. Üniversite sınavına da çalışmama kafa bırakmadılar ki. Her Allahın günü evde bağrışmalar oluyor. Artık o kadar yalnızlaştım ki, telefon rehberimde bile kimse yok, sadece babam var. Bi hobi edineyim diyorum ama onu da yapasım gelmiyor. Bir şey öğreneyim diyorum, en fazla 1 hafta sonra pes ediyorum. Sabredecek gücüm kalmadı artık. Dışarı çıktığımda bile insanların yanından geçemiyorum, geçtiğimde rahatsız oluyorlar çünkü. Arkamdan laf söylemiyorlar da, yanımdan geçerken ayağını sert vurarak yürürler yada öflerler. Her girdiğim ortamda böyle oldu. Diğer nedeni doğru düzgün kıyafetim yok, sadece 1-2 tane var. İşe gireyim diyorum, eminim ki en fazla 1 hafta çalışıp bırakırım. Zaten dışarı çıkmak bile artık bana kötü bir şey gibi geliyor. İnsanların hepsi bana böyle yapmaya hakları var mı ya ? Dayanacak gücüm kalmadı artık. İntihar da etmek istemiyorum ama bu çileyi çekmek de istemiyorum, yeter artık ?

Yazık ediyorsun kendine... hem nerden biliyorsun en kötü hayat senin? Bundan daha çok beter hayatlar var. Senden eminim ki zayıf olup hastane koridorlarında saçma sapan ilaçlar içip kilo alamayanları tanıyorum. Annesi babası olmayanları düşün... her gün başka dertte olanı.. eğer böyle düşünüyorsan yardım al ki haklısın aile problemleri kötü oluyor ama hayatı zindan etme başka biriside yazmıştı geç gördüm cevaplarımdan okuyabilirsin ona daha uzun yazdım. Eğer doktora gidebilirsen bi danış normaldir yani bu durum insanlar sıkıntılı dönemler yaşar ama bir dönem her zaman kötü olamaz bu hayat.

 

[Wanminut]

Yazık ediyorsun kendine... hem nerden biliyorsun en kötü hayat senin? Bundan daha çok beter hayatlar var. Senden eminim ki zayıf olup hastane koridorlarında saçma sapan ilaçlar içip kilo alamayanları tanıyorum. Annesi babası olmayanları düşün... her gün başka dertte olanı.. eğer böyle düşünüyorsan yardım al ki haklısın aile problemleri kötü oluyor ama hayatı zindan etme başka biriside yazmıştı geç gördüm cevaplarımdan okuyabilirsin ona daha uzun yazdım. Eğer doktora gidebilirsen bi danış normaldir yani bu durum insanlar sıkıntılı dönemler yaşar ama bir dönem her zaman kötü olamaz bu hayat.

Yaşıtlarımın çoğu benim gibi hayatları yoktur emin olabilirsin. Senelerdir hayatım böyle, küçüklüğümden beri. Geçmişte bana bırakmadık travmalar kalmadı. Eskiden annem babam çok kavga ederlerdi hatta babam annemi öldürücekti diye korkardım hep. Biliyorum yine papağan gibi tekrarladım söylediklerimi. Umarım açtığım konuyu sonuna kadar okumuşsundur. Genel hayatımı anlattım resmen.

 

[serj]

Eminim ki hiçbirimiz mükemmel bir hayat yaşamıyoruz fakat elbette çok zorluk çektiğini anlamak zor değil. Arada bu foruma gelip içini döken arkadaşlar oluyor, gördükçe hepsini teselli etmeye çalışıyorum. Fakat herkeste gördüğüm tek bir ortak nokta var, ailelerinden dertlerine çare bulamayan çocukların hepsi sosyal hayatında zorluk çekiyor. Çünkü aile en önemli nokta olan sevgiyi ve öz güveni çocuklarına aşılamadıktan sonra çocuklar sosyal ortamda ne yaşadıklarını bile bilmiyorlar.

Biliyorum, çocuk diyebilmem için büyüksün. Fakat zaten fark ediyorsun ki etrafına baktığında 60 yaşındaki insanların bile öz güven problemleri çektiği oluyor. Ben öz güvenimi kimseden değil, tamamıyla kendimi severek ve düşünerek kazandım. Senin yaşama sebebin çevrendekilere faydan olması için değil, kendini gerçekleştirebilmek için. Bu hayatta saygı ve sevgi duyman gereken tek kişi sensin. Çevrende sevdiğin insanlar olabilir, arkadaşlar edinebilirsin fakat hiçbiri asla bir sen olamaz. Herkesten vazgeçebilirsin ama kendinden vazgeçemezsin.

Yalnız bir hayat geçirmeyi biliyorum, ben de çocukken fazla sesi sevmediğimden dolayı insanları değil kendimi dinlerdim. Yalnız bir insan kendini geciktirmezse kendisiyle arkadaş olur ve kendi isteklerini iyice kavrar, kendi hayatında ne yapmak istediğine karar verir. Böylece kendisine bir hedef koyar ve kendisini gerçekleştirebilmek için sadece harekete geçmesi gerektir artık. Zaten yaşın büyüdükçe anlamışsındır ki çevrendeki kimse kalmıyor, sen hep kendinle kalıyorsun. Bu yüzden çevrendeki hiç kimsenin yorumunu düşünmeden, sadece kendinin ne istediğini düşünerek yaşamalısın artık hayatını.

Yapmanı tavsiye ettiğim şey ilk olarak kendini gerçekleştirmen için tam olarak hayattan ne istediğini anlaman. Bunun için kendinle bol bol baş başa kalmalısın ki zorluk çekeceğini düşünmüyorum. Sonrasında çevrende sana saygı duymayan kim varsa hepsiyle aranı koparman. Sen kendi hayatını yaşıyorsun, senin moralini bozmaya çalışacak herkesi kopar gitsin. Ayrıca öz güven eksikliğinde dış görünüşün önemli bir rolü vardır fakat emin ol buna sonra kafa yorarsın. Çünkü görünüşünü değiştiremezsin fakat tarzını değiştirebilirsin.

Şimdilik çoğu konuşulacak başlığı açmadım fakat zamanla sorun olursa bana bu başlık altından veya özel mesajdan sorabilirsin. Gördüğüm zaman yanıtlarım ve yardımcı olmaktan da memnun olurum. Psikolog önerebilirdim fakat Türk insanı genel olarak psikoloğa gitmiyor. Yine de gitmeni tavsiye ediyorum fakat belediyeye gitmeni önermem. İlaç verip gönderirler, o ilaçlar seni daha çok depresyona sokar. Psikolojiyi düzeltmenin tek yolu konuşmak ve sevmektir, ilaçlar değil.

 

[mel25]

Yaşıtlarımın çoğu benim gibi hayatları yoktur emin olabilirsin. Senelerdir hayatım böyle, küçüklüğümden beri. Geçmişte bana bırakmadık travmalar kalmadı. Eskiden annem babam çok kavga ederlerdi hatta babam annemi öldürücekti diye korkardım hep. Biliyorum yine papağan gibi tekrarladım söylediklerimi. Umarım açtığım konuyu sonuna kadar okumuşsundur. Genel hayatımı anlattım resmen.

Okudum elbette bazen böyle yazıyorlar geç görüyorum. Sende cevapları mı okudun mu? Bir kişide böyle yazmıştı hesabıma git bak. Belki bir nebzd iyi gelir. Bana hayatı zehir edenlere hakkımı helal etmiyorum diye bir başlık vardı orda böyle uzun uzun anlatmıştı gerçekten zor aa elimizden başka şey gelmiyr senin benim hepimizin birbirimizden farkı yok bunu bil.

Mesaj otomatik birleştirildi: 18 Temmuz 2023

Okudum elbette bazen böyle yazıyorlar geç görüyorum. Sende cevapları mı okudun mu? Bir kişide böyle yazmıştı hesabıma git bak. Belki bir nebzd iyi gelir. Bana hayatı zehir edenlere hakkımı helal etmiyorum diye bir başlık vardı orda böyle uzun uzun anlatmıştı gerçekten zor aa elimizden başka şey gelmiyr senin benim hepimizin birbirimizden farkı yok bunu bil.

O yüzden üzülüyorum böyle yazıları görünce

Mesaj otomatik birleştirildi: 18 Temmuz 2023

Eminim ki hiçbirimiz mükemmel bir hayat yaşamıyoruz fakat elbette çok zorluk çektiğini anlamak zor değil. Arada bu foruma gelip içini döken arkadaşlar oluyor, gördükçe hepsini teselli etmeye çalışıyorum. Fakat herkeste gördüğüm tek bir ortak nokta var, ailelerinden dertlerine çare bulamayan çocukların hepsi sosyal hayatında zorluk çekiyor. Çünkü aile en önemli nokta olan sevgiyi ve öz güveni çocuklarına aşılamadıktan sonra çocuklar sosyal ortamda ne yaşadıklarını bile bilmiyorlar.

Biliyorum, çocuk diyebilmem için büyüksün. Fakat zaten fark ediyorsun ki etrafına baktığında 60 yaşındaki insanların bile öz güven problemleri çektiği oluyor. Ben öz güvenimi kimseden değil, tamamıyla kendimi severek ve düşünerek kazandım. Senin yaşama sebebin çevrendekilere faydan olması için değil, kendini gerçekleştirebilmek için. Bu hayatta saygı ve sevgi duyman gereken tek kişi sensin. Çevrende sevdiğin insanlar olabilir, arkadaşlar edinebilirsin fakat hiçbiri asla bir sen olamaz. Herkesten vazgeçebilirsin ama kendinden vazgeçemezsin.

Yalnız bir hayat geçirmeyi biliyorum, ben de çocukken fazla sesi sevmediğimden dolayı insanları değil kendimi dinlerdim. Yalnız bir insan kendini geciktirmezse kendisiyle arkadaş olur ve kendi isteklerini iyice kavrar, kendi hayatında ne yapmak istediğine karar verir. Böylece kendisine bir hedef koyar ve kendisini gerçekleştirebilmek için sadece harekete geçmesi gerektir artık. Zaten yaşın büyüdükçe anlamışsındır ki çevrendeki kimse kalmıyor, sen hep kendinle kalıyorsun. Bu yüzden çevrendeki hiç kimsenin yorumunu düşünmeden, sadece kendinin ne istediğini düşünerek yaşamalısın artık hayatını.

Yapmanı tavsiye ettiğim şey ilk olarak kendini gerçekleştirmen için tam olarak hayattan ne istediğini anlaman. Bunun için kendinle bol bol baş başa kalmalısın ki zorluk çekeceğini düşünmüyorum. Sonrasında çevrende sana saygı duymayan kim varsa hepsiyle aranı koparman. Sen kendi hayatını yaşıyorsun, senin moralini bozmaya çalışacak herkesi kopar gitsin. Ayrıca öz güven eksikliğinde dış görünüşün önemli bir rolü vardır fakat emin ol buna sonra kafa yorarsın. Çünkü görünüşünü değiştiremezsin fakat tarzını değiştirebilirsin.

Şimdilik çoğu konuşulacak başlığı açmadım fakat zamanla sorun olursa bana bu başlık altından veya özel mesajdan sorabilirsin. Gördüğüm zaman yanıtlarım ve yardımcı olmaktan da memnun olurum. Psikolog önerebilirdim fakat Türk insanı genel olarak psikoloğa gitmiyor. Yine de gitmeni tavsiye ediyorum fakat belediyeye gitmeni önermem. İlaç verip gönderirler, o ilaçlar seni daha çok depresyona sokar. Psikolojiyi düzeltmenin tek yolu konuşmak ve sevmektir, ilaçlar değil.

Ne kadar güzel yazmışsınız mükemmel?

Mesaj otomatik birleştirildi: 18 Temmuz 2023

Yaşım 19 benim. Bu zamana kadar kimseyi incitmedim, kimseyi kırmadım, kimseyi üzmedim. Kendi işimi kendim yaparım hep. Kimseye de ihtiyacımı bildirmem. Evdeki kendi işlerimi de hiçbir zaman anneme ve ya babama yaptırmadım. Odamı da kendim temizlerim. Basit yemekleri hep kendim yaparım, öncelerden anneme yaptırırdım. Ama bu seneden beri artık hiçbir şey yapasım gelmiyor. Stresten, sıkıntıdan artık en ufak iş bile bana çok zor geliyor. Benim yaşımdaki çocuklar okula gidiyorlar, spora gidiyorlar, gezip tozuyorlar, sahile gidiyorlar, köye gidiyorlar. Bense her gün evdeyim. Herkesin hayatı muhakkak ki mükemmel değil ama kimsenin hayatı da benim kadar ağır kötü değil. Sabah akşam annemle babam kavga ediyorlar sürekli. Bunların bağırmaları caddeye kadar duyuluyor resmen. Bunların yüzünden artık ufak bir iş bile yapma isteği kalmamış bende. O kadar zayıf ve güçsüzüm ki, dışarı çıkmaya bile utanıyorum. Her gün camdan insanlara bakıyorum, nasıl hayatları var diye sorguluyorum. Dışarda hiçbir zaman benim kadar zayıf bir insan görmedim, heralde en zayıfı ben olabilirim. Okulu da bu yüzden bıraktım. Okulda görmediğim psikolojik şiddet kalmadı. Beni okuldan bile attırmaya çalıştılar. Ortaokulda da böyleydi, lisede de böyle geçti. Lisede daha beterdi. Güzel okulumdan da ettiler beni. Var ya Türkiye'nin en güzel lisesinde okuyordum ama gördüğüm zorbalıklardan dolayı açığa geçtim. Üniversite sınavına da çalışmama kafa bırakmadılar ki. Her Allahın günü evde bağrışmalar oluyor. Artık o kadar yalnızlaştım ki, telefon rehberimde bile kimse yok, sadece babam var. Bi hobi edineyim diyorum ama onu da yapasım gelmiyor. Bir şey öğreneyim diyorum, en fazla 1 hafta sonra pes ediyorum. Sabredecek gücüm kalmadı artık. Dışarı çıktığımda bile insanların yanından geçemiyorum, geçtiğimde rahatsız oluyorlar çünkü. Arkamdan laf söylemiyorlar da, yanımdan geçerken ayağını sert vurarak yürürler yada öflerler. Her girdiğim ortamda böyle oldu. Diğer nedeni doğru düzgün kıyafetim yok, sadece 1-2 tane var. İşe gireyim diyorum, eminim ki en fazla 1 hafta çalışıp bırakırım. Zaten dışarı çıkmak bile artık bana kötü bir şey gibi geliyor. İnsanların hepsi bana böyle yapmaya hakları var mı ya ? Dayanacak gücüm kalmadı artık. İntihar da etmek istemiyorum ama bu çileyi çekmek de istemiyorum, yeter artık ?

belki bi düzenin olsa hem demişsin ya iyi okulda okuyordum devam et güven kendine. Annen ile baban anlaşamıyor demişsin emin ol bi gelirin vs olsa annen yanına gelirdi çoğu zaman bi gücün olurdu. Eğer sende iyi bir yere gelmezsen bilmiyor en çok anneni mi seviyorsun babanı mı ama baban bak bir yere gelmedi adam olmadı vs diye laf ağzına verirsin o yüzden tavsiyem bir şekilde tutun hayata. Eğer psikolojil yardım alamıyorsan yüz yüze. Psikolojik yardım alabileceğin uygulamalar online
Terappin online psikolog, terapizone online terapi, terapi koltuğu, evde psikoloji.
Birde youtube video izleyebilirsin birsürü uzman psikolog var seni rahatlatır emin ol.