Küçüklüğümden beri hiç kimse beni sevmedi neredeyse. Ortaokuldan beri bana ağır travma yaşattılar. Lisede de aynısı oldu. Hatta çok güzel lisede okuyordum ama açığa geçmek zorunda kaldım malesef. Bu zamana kadar hiç uğursuz, kavgacı, serseri, herşeye burnunu sokan, boş yapan biri olmadım. Az ve öz konuşan bir çocuk oldum bugüne kadar. Ne param var ne pulum. Artık en küçük iş bile yapmak bana çok zor geliyor. Her gün odamda camdan dışarı bakıyorum can sıkıntısından. Annem babam bile beni sevmiyor neredeyse. İçimi dökeceğim kimse yok hayatımda. Çok zayıf biri olduğum için dışarı çıkmaya utanıyorum, neredeyse 3 aydır dışarı çıkmıyorum. Bu zamana kadar hiç başka şehre bile gitmedim. Eminim ki benim yaşımdakiler bir kez bile olsun başka şehre gitmişlerdir. Ben hep evdeyim. Annem babam bile beni sevmiyor, hatta beni kapının önüne koymakla tehdit ediyorlar. Beni gerçekten kapının önüne koyarlarsa bu sefer n'apacağım? Gidecek kimsem yok benim ?