Merhaba ahali,
Uzun zamandır bu foruma üyeyim, bazen siyaset yaptık bazen teknoloji tartıştık bazen boş muhabbet yaptık. Bu forumdaki samimiyet ortamına güvenerek açıyorum bu konuyu.
Belki aptal diyeceksiniz bana ama dün aynı kişi tarafından ikinci kez reddedildim. Evet, aynı kız beni ikinci kez reddetti, dün intiharı bile düşünüyordum ama şuan kafam biraz olasn yerine geldi. Lise 3. Sınıfa gidiyorum fen lisesiyim. Aynı sınıfta okuyoruz lisenin başından beri. Yatılı okudum ilk iki seneyi ben, yatılıya başladığımda öyle büyük bir boşluğa düştüm ki, neredeyse hayata tutunacak hiçbir dalım kalmamıştı. Tam böyle bir zamanda çıkard8 Rabbim onu karşıma, o kadar güzel, narin ve o kadar iyi kalpli biriydi ki... Tam iki sene içimde tuttum aşkımı çünkü hem konuşacak cesaretim yoktu hem de okul içinde böyle şeyler pek hoş karşılanmıyor bildiğiniz üzere. Ancak bu sene ilk dönem artık dayanamayacak raddeye gelmişti içimdeki duygular, ancak ben hâlâ yüzyüze konuşacak cesareti kendimde bulamamıyordum. Ve bende whatsapptan mesaj atmaya karar verdim. "Merhaba vaktin varsa sana söylemek istediğim şeyler var" yazdım, ellerim titriyordu resmen tam 1 saat tereddüt ettim, en son bir anda basıverdim göndere, nasıl oldu hiç bilmiyorum. Bir saat sonra cevap yazdı "Noldu bişey mi oldu" diye. Konuşma birkaç cümle daha devam etti ve ben "iki senedir içimde tutmaya çalıştım ama artık kaldıramıyorum" gibi bişey yazdım. Ve bana verdiği cevap tokat gibi inmişti resmen yüzüme "Allah aşkına bişey söyleme sınıf arkadaşımsın sen benim kardeşim gibi bişeysin"... Resmen kafama bi balyoz inmişti, bikaç dakika kendime gelemedim ama sonra onu rahatlatma ihtiyacı hissettim içimden ve "Bu konuda benden birdaha tek bir kelime duymayacaksın" yazdım. "Anlayışın için teşekkürler" yazdı cevaben. Bunu takip eden bir hafta resmen ölü gibiydim, rutin şeyler dışında neredeyse hiçbir şey yapmak gelmiyordu içimden, gülmek ve konuşmak da dahil. Bi süre yüzüne bakmamaya çalıştım, gözlerimi kaçırdım, zil çalar çalmaz kendimi dışarı attım, karşılaşınca mekânı terkettim falan. Ama içimde hala yangın yeri gibi... Derken artık dayanamadım ve yine eskisi gibi her fırsatta yüzüne bakmaya başladım, neden bilmiyorum sormayın. Ve geçen gün okulda bir etkinlik sebebiyle neredeyse hiç kimse yoktu; o, bir arkadaşı ve ben hariç. Neredeyse bütün gün afedersiniz kuyruk gibi dolandım peşinde farkettirmemeye çalışarak, ne kadar becerebildiysem tabi... Ve en son okul bitip de servislere doğru yürürken -5-6 metre önümde- arkadaşıyla yürürken önce arkadaşı döndü ve bana baktı, hafifçe gülümsedi, dönüp birşeyler fısıldadı, sonra o da dönüp baktı ve gülerek tekrar önüne döndü. Biliyorum düşünülebilecek en son şey fakat benim içimde bir ümit belirdi. Ve o günün akşamı bayağı uzun bir mesaj daha yazdım, yine whatsapptan maalesef, çünkü onu görünce iki kelimeyi bir araya getirmekte zorlanıyorum. Sabah 10 civarı okumuş mesajı. Ben 12 ye kadar bekledim belki kendisi bi cevap yazar diye ama en son dayanamadım ve kelimesi kelimesine şu mesajı yazdım: "Allah aşkına bişey yaz kalbim patlayacak gibi atıyor ellerim titriyor, bırak peşimi de sen kimsin ki de ama de bişeyler ne olursun". Bana cevaben sadece "Üzgünüm" yazdı. Evet, sadece tek kelime... Ve ben de "Seni suçlayamam, ben kimim ki senin gibi birine aşık oluyorum, inşallah tüm hayatın boyunca mutlu olursun, seni üzdüysem affet beni." yazıp gönderdim, sırf suçluluk duymasın diye, hey Allahım kafam yerinde değildi ki... İşte böyle abiler ablalar, eğer buraya kadar okuyan olduysa Allah rızası için bana bi akıl verin, müdür yardımcısı beni sever eğer istersem bir alt sınıfa düşürebilir beni. Şuan mantıklı düşünemiyorum bi yardım edin lütfen.
Uzun zamandır bu foruma üyeyim, bazen siyaset yaptık bazen teknoloji tartıştık bazen boş muhabbet yaptık. Bu forumdaki samimiyet ortamına güvenerek açıyorum bu konuyu.
Belki aptal diyeceksiniz bana ama dün aynı kişi tarafından ikinci kez reddedildim. Evet, aynı kız beni ikinci kez reddetti, dün intiharı bile düşünüyordum ama şuan kafam biraz olasn yerine geldi. Lise 3. Sınıfa gidiyorum fen lisesiyim. Aynı sınıfta okuyoruz lisenin başından beri. Yatılı okudum ilk iki seneyi ben, yatılıya başladığımda öyle büyük bir boşluğa düştüm ki, neredeyse hayata tutunacak hiçbir dalım kalmamıştı. Tam böyle bir zamanda çıkard8 Rabbim onu karşıma, o kadar güzel, narin ve o kadar iyi kalpli biriydi ki... Tam iki sene içimde tuttum aşkımı çünkü hem konuşacak cesaretim yoktu hem de okul içinde böyle şeyler pek hoş karşılanmıyor bildiğiniz üzere. Ancak bu sene ilk dönem artık dayanamayacak raddeye gelmişti içimdeki duygular, ancak ben hâlâ yüzyüze konuşacak cesareti kendimde bulamamıyordum. Ve bende whatsapptan mesaj atmaya karar verdim. "Merhaba vaktin varsa sana söylemek istediğim şeyler var" yazdım, ellerim titriyordu resmen tam 1 saat tereddüt ettim, en son bir anda basıverdim göndere, nasıl oldu hiç bilmiyorum. Bir saat sonra cevap yazdı "Noldu bişey mi oldu" diye. Konuşma birkaç cümle daha devam etti ve ben "iki senedir içimde tutmaya çalıştım ama artık kaldıramıyorum" gibi bişey yazdım. Ve bana verdiği cevap tokat gibi inmişti resmen yüzüme "Allah aşkına bişey söyleme sınıf arkadaşımsın sen benim kardeşim gibi bişeysin"... Resmen kafama bi balyoz inmişti, bikaç dakika kendime gelemedim ama sonra onu rahatlatma ihtiyacı hissettim içimden ve "Bu konuda benden birdaha tek bir kelime duymayacaksın" yazdım. "Anlayışın için teşekkürler" yazdı cevaben. Bunu takip eden bir hafta resmen ölü gibiydim, rutin şeyler dışında neredeyse hiçbir şey yapmak gelmiyordu içimden, gülmek ve konuşmak da dahil. Bi süre yüzüne bakmamaya çalıştım, gözlerimi kaçırdım, zil çalar çalmaz kendimi dışarı attım, karşılaşınca mekânı terkettim falan. Ama içimde hala yangın yeri gibi... Derken artık dayanamadım ve yine eskisi gibi her fırsatta yüzüne bakmaya başladım, neden bilmiyorum sormayın. Ve geçen gün okulda bir etkinlik sebebiyle neredeyse hiç kimse yoktu; o, bir arkadaşı ve ben hariç. Neredeyse bütün gün afedersiniz kuyruk gibi dolandım peşinde farkettirmemeye çalışarak, ne kadar becerebildiysem tabi... Ve en son okul bitip de servislere doğru yürürken -5-6 metre önümde- arkadaşıyla yürürken önce arkadaşı döndü ve bana baktı, hafifçe gülümsedi, dönüp birşeyler fısıldadı, sonra o da dönüp baktı ve gülerek tekrar önüne döndü. Biliyorum düşünülebilecek en son şey fakat benim içimde bir ümit belirdi. Ve o günün akşamı bayağı uzun bir mesaj daha yazdım, yine whatsapptan maalesef, çünkü onu görünce iki kelimeyi bir araya getirmekte zorlanıyorum. Sabah 10 civarı okumuş mesajı. Ben 12 ye kadar bekledim belki kendisi bi cevap yazar diye ama en son dayanamadım ve kelimesi kelimesine şu mesajı yazdım: "Allah aşkına bişey yaz kalbim patlayacak gibi atıyor ellerim titriyor, bırak peşimi de sen kimsin ki de ama de bişeyler ne olursun". Bana cevaben sadece "Üzgünüm" yazdı. Evet, sadece tek kelime... Ve ben de "Seni suçlayamam, ben kimim ki senin gibi birine aşık oluyorum, inşallah tüm hayatın boyunca mutlu olursun, seni üzdüysem affet beni." yazıp gönderdim, sırf suçluluk duymasın diye, hey Allahım kafam yerinde değildi ki... İşte böyle abiler ablalar, eğer buraya kadar okuyan olduysa Allah rızası için bana bi akıl verin, müdür yardımcısı beni sever eğer istersem bir alt sınıfa düşürebilir beni. Şuan mantıklı düşünemiyorum bi yardım edin lütfen.
Kısaca mantıklı olmalıydın. Çoğu kişi bu durumdan dolayı sevdiğinden ayrı kalıyor. Senin yapman gereken mantıklı olman. Henüz kaybetmiş sayılmassın. Whatsapp'dan çok sıkmamaya bak. Biraz gerçekçi ol. Yüz yüze konuş. Ama arkadaş olarak. Sana ısınmasını sağla. Onu sevdiğini hissettir ama asla sıkboğaz etme onu. Zamanla senin istediklerin olur. Seviyorsan Dua et. Allah her kapıyı açar. İçini rahat tutmaya bak. Geçmiş olsun. İntihar filanda sakın ha düşünme. 
