Dostlar,
Çok ciddi bir ilişkim vardı. aileler tanıştı, babamın elini bile öptü. biz artık evliliğe doğru gideriz diye düşünüyodum. ama 4 ay önce öyle bir gerçekle yüzleştim ki hayatım alt üst oldu. geçmişte 8 farklı kişiyle sanal yoldan konuştuğunu, ahlaksız *** fotoğraflar gönderdiğini, bazılarından o tür fotolar aldığını, hatta bazılarıyla görüntülü olarak ahlaksız *** konuşmalar yaptığını öğrendim. Biriyle snaptan 6 ay boyunca ahlaksız bir *** yapmış ona kargolar göndermiş adamın yaşını yüzünü 6. Ay öğrenmiş. içimden biri öldü resmen. bununla da bitmedi. bana sevgiliyken bile hala snap kullandığını, orada o geçmişteki kişilerden biriyle hala takipleşmeye ve snapleşmeye devam ettiğini gördüm. Bu eleman ile dini sohbetler ettiği günün diğer günü ahlaksız ***ler geçiyor. Sordum ona hala konuştunuz mu diye bana dediki “Hatır sordu bende ciddi ilişkim var dedim sonra oda aramızda kalıcak dedi onunda ciddi ilişkisi varmış ardından birdaha konuşmadık sadece takipleştik” konuşmadıklarını söylüyordu ama kim inanır ki?
Gizli gizli fakülteden biriyle konuşmuş. sadece arkadaşız dedi ama bana sormadan, saklayarak yapmış. güvenimi yerle bir etti. o kadar zoruma gitti ki anlatamam. içimde birikmeye başladı her şey. ağzımdan bazen çok sert şeyler çıktı küfürler hakaretler, bana aldığı hediyeleri çöpe attım bana yaptığı battaniyeyi vs çöpe attım. çünkü kendimi tutamıyodum. Annesi kızı ağlarken yakalamış ve kızda ona anlatmış küfürlerimi sonrasında kadın “bu çocuk ruh hastası mı neden küfrediyor sana” diyip iğnelemiş beni, bazen aşağıladım onu. sonra da oturup ağladım kendi kendime, özür dileyip gönlünü almak için çiçekler yaptırdım, mesajlar attım. her şeye rağmen terk etmedim. hep affetmeye çalıştım ve affetmeye çalıştıkça kendimi kaybettim kaybettikçe ondan af diledim. 4 ay boyunca kriz geçirdim. saçlarım döküldü, yüzüm sivilce bastı, ağlamaktan göz altlarım morardı. markete giderken bile gözüm doluyordu, araba sürerken yolu göremez hale gelip kenara çekip ağlamamın bitmesini beklediğim oldu.
tam biraz düzeliyordum, her şeyi unutuyordum, yine snap şifresini istedim. çünkü içimde bir şeyler hâlâ güvensiz. o an kavga ettik, ben sinirle engelledim. 1 saat sonra engeli kaldırdım, baktım o beni çoktan engellemiş. sonra da bana “seni ne sevicem be ruh hastası” dedi. o an dizlerimin bağı çözüldü. Defalarca kez ona küfrettiğimi affetmesi için yalvardım yakardım çiçek yetiştirdim ona götürdüm çöpe atmış ona çikolata aldım çöpe atmış.
Herkes bana destek olmaya çalıştı arkadaşlarım abilerim ablalarım ailem ama kimsenin sözü beni kesmedi öneriler verildi laflar söylendi başka kızlarla konuş denediler normalde yapmayacağım şeyler ama o kadar çaresizimki bana atla deseler yapmaya niyetliydim. Kızlarla flörtleştim az denedin demeyin yaklaşık 11 flört denedim hepsinde kötü hissettim ve hepsine ayrı ayrı özür mesajı çekip ciddi bir psikolojik dönemden geçtiğimi söyleyip hayatlarından çıktım.
Babamın önünde ağladım çaresizce başka kız yok mu dedi ama bilmiyorki yoktu. Kendimi kaybetmeye başladım artık düşüncelerim sanki trafikte önünü görmeyen sürücüler gibi çarpışıp defalarca kez kaza ediyor her bir ses farklı yerden her bir sallantı farkı zeminden hangisine odaklanıcağımı şaşırdım birkeresinde oturup düşünücem hepsini bana yapılanları edilenleri dedim oturdum parka yanıma sigara aldım kola aldım sabah 8 de oturduğum parktan akşam 5te çıktım yinede yenemedim bazen salak saçma rüyalar görüyorum dün onlarca balığın içinde gördüm kendimi hepsinin karnı açılmış organları bana bulaşmış çürüyor kokuşmuş allak bullak içindeydim bir gece ansızın uyanıyorum kalbim ağzımda atıyor kendime sakin ol diyip duruyorum yalvardım kendime lütfen sakin ol diye ölüyorum sanıyorum bazen öyle ağzımda atıyorki kalbim sanırım panik atak oluyorum bilmiyorum kendimi o kadar kaybettimki artık o kızda bunun farkına varip pişmanlıktan aklını kaybeder oldu terapiye gidiyor
hala onu seviyorum. hâlâ uyurken rüyama giriyor. o adamlarla yaptığı mesajları hatırladıkça içimden nefretle karışık bir özlem geçiyor. o çocuğa dini konular sorup, sonra başka bir gün ahlaksız *** görmek… Yağmurdan bile sakınıp montumla siper ettiğim o yüzü 5 gramlık zevk için masalara meze olduğunu görmek… aklımdan gitmiyor. bazen kendime yumruk atıyorum kendimi dövüyorum. neden bu kadar değersizim, neden hâlâ onu seviyorum diye. bazen yere yatıp saatlerce duvara bakıyorum. psikoloğa gidemedim ve kafamın içinde bir uğultu var sürekli. Bunca şeye rağmen hala onu seven herkeste onu arayan o aşağılık ve gurursuz kalbin bedenime can veriyor olması gerçeği hala öldürüyor beni.
Buraya yazıp içimi dökmek istedim çünkü kimselere içimi dökmek istemiyorum utanıyorum. soruyorum şimdi size. ben neyim? bu hâlde olduğum için ben neyim? hâlâ sevmem ne anlama geliyor? beni böyle harcayan birine hâlâ üzülmem neyin işareti? kendimden tiksiniyorum. ama kalbim hala onun. ne yapayım? Bundan nasıl kurtulabilirim?
Çok ciddi bir ilişkim vardı. aileler tanıştı, babamın elini bile öptü. biz artık evliliğe doğru gideriz diye düşünüyodum. ama 4 ay önce öyle bir gerçekle yüzleştim ki hayatım alt üst oldu. geçmişte 8 farklı kişiyle sanal yoldan konuştuğunu, ahlaksız *** fotoğraflar gönderdiğini, bazılarından o tür fotolar aldığını, hatta bazılarıyla görüntülü olarak ahlaksız *** konuşmalar yaptığını öğrendim. Biriyle snaptan 6 ay boyunca ahlaksız bir *** yapmış ona kargolar göndermiş adamın yaşını yüzünü 6. Ay öğrenmiş. içimden biri öldü resmen. bununla da bitmedi. bana sevgiliyken bile hala snap kullandığını, orada o geçmişteki kişilerden biriyle hala takipleşmeye ve snapleşmeye devam ettiğini gördüm. Bu eleman ile dini sohbetler ettiği günün diğer günü ahlaksız ***ler geçiyor. Sordum ona hala konuştunuz mu diye bana dediki “Hatır sordu bende ciddi ilişkim var dedim sonra oda aramızda kalıcak dedi onunda ciddi ilişkisi varmış ardından birdaha konuşmadık sadece takipleştik” konuşmadıklarını söylüyordu ama kim inanır ki?
Gizli gizli fakülteden biriyle konuşmuş. sadece arkadaşız dedi ama bana sormadan, saklayarak yapmış. güvenimi yerle bir etti. o kadar zoruma gitti ki anlatamam. içimde birikmeye başladı her şey. ağzımdan bazen çok sert şeyler çıktı küfürler hakaretler, bana aldığı hediyeleri çöpe attım bana yaptığı battaniyeyi vs çöpe attım. çünkü kendimi tutamıyodum. Annesi kızı ağlarken yakalamış ve kızda ona anlatmış küfürlerimi sonrasında kadın “bu çocuk ruh hastası mı neden küfrediyor sana” diyip iğnelemiş beni, bazen aşağıladım onu. sonra da oturup ağladım kendi kendime, özür dileyip gönlünü almak için çiçekler yaptırdım, mesajlar attım. her şeye rağmen terk etmedim. hep affetmeye çalıştım ve affetmeye çalıştıkça kendimi kaybettim kaybettikçe ondan af diledim. 4 ay boyunca kriz geçirdim. saçlarım döküldü, yüzüm sivilce bastı, ağlamaktan göz altlarım morardı. markete giderken bile gözüm doluyordu, araba sürerken yolu göremez hale gelip kenara çekip ağlamamın bitmesini beklediğim oldu.
tam biraz düzeliyordum, her şeyi unutuyordum, yine snap şifresini istedim. çünkü içimde bir şeyler hâlâ güvensiz. o an kavga ettik, ben sinirle engelledim. 1 saat sonra engeli kaldırdım, baktım o beni çoktan engellemiş. sonra da bana “seni ne sevicem be ruh hastası” dedi. o an dizlerimin bağı çözüldü. Defalarca kez ona küfrettiğimi affetmesi için yalvardım yakardım çiçek yetiştirdim ona götürdüm çöpe atmış ona çikolata aldım çöpe atmış.
Herkes bana destek olmaya çalıştı arkadaşlarım abilerim ablalarım ailem ama kimsenin sözü beni kesmedi öneriler verildi laflar söylendi başka kızlarla konuş denediler normalde yapmayacağım şeyler ama o kadar çaresizimki bana atla deseler yapmaya niyetliydim. Kızlarla flörtleştim az denedin demeyin yaklaşık 11 flört denedim hepsinde kötü hissettim ve hepsine ayrı ayrı özür mesajı çekip ciddi bir psikolojik dönemden geçtiğimi söyleyip hayatlarından çıktım.
Babamın önünde ağladım çaresizce başka kız yok mu dedi ama bilmiyorki yoktu. Kendimi kaybetmeye başladım artık düşüncelerim sanki trafikte önünü görmeyen sürücüler gibi çarpışıp defalarca kez kaza ediyor her bir ses farklı yerden her bir sallantı farkı zeminden hangisine odaklanıcağımı şaşırdım birkeresinde oturup düşünücem hepsini bana yapılanları edilenleri dedim oturdum parka yanıma sigara aldım kola aldım sabah 8 de oturduğum parktan akşam 5te çıktım yinede yenemedim bazen salak saçma rüyalar görüyorum dün onlarca balığın içinde gördüm kendimi hepsinin karnı açılmış organları bana bulaşmış çürüyor kokuşmuş allak bullak içindeydim bir gece ansızın uyanıyorum kalbim ağzımda atıyor kendime sakin ol diyip duruyorum yalvardım kendime lütfen sakin ol diye ölüyorum sanıyorum bazen öyle ağzımda atıyorki kalbim sanırım panik atak oluyorum bilmiyorum kendimi o kadar kaybettimki artık o kızda bunun farkına varip pişmanlıktan aklını kaybeder oldu terapiye gidiyor
hala onu seviyorum. hâlâ uyurken rüyama giriyor. o adamlarla yaptığı mesajları hatırladıkça içimden nefretle karışık bir özlem geçiyor. o çocuğa dini konular sorup, sonra başka bir gün ahlaksız *** görmek… Yağmurdan bile sakınıp montumla siper ettiğim o yüzü 5 gramlık zevk için masalara meze olduğunu görmek… aklımdan gitmiyor. bazen kendime yumruk atıyorum kendimi dövüyorum. neden bu kadar değersizim, neden hâlâ onu seviyorum diye. bazen yere yatıp saatlerce duvara bakıyorum. psikoloğa gidemedim ve kafamın içinde bir uğultu var sürekli. Bunca şeye rağmen hala onu seven herkeste onu arayan o aşağılık ve gurursuz kalbin bedenime can veriyor olması gerçeği hala öldürüyor beni.
Buraya yazıp içimi dökmek istedim çünkü kimselere içimi dökmek istemiyorum utanıyorum. soruyorum şimdi size. ben neyim? bu hâlde olduğum için ben neyim? hâlâ sevmem ne anlama geliyor? beni böyle harcayan birine hâlâ üzülmem neyin işareti? kendimden tiksiniyorum. ama kalbim hala onun. ne yapayım? Bundan nasıl kurtulabilirim?
