YaralıKeko
Asistan
- Katılım
- 26 Haziran 2014
- Mesajlar
- 102
- Reaksiyon puanı
- 14
- Puanları
- 18
Herkese merhaba arkadaşlar ben Burak 20 yaşında bir kardeşinizim.Sizlere biraz içimi dökmek istedim.
Lise son sınıfa geldiğimde bir subay olmak hayalimdi,çok büyük ideallerim vardı,kendimi o kadar güçlü hissediyordum ki cidden büyük işler yapacağıma iyi yerlere geleceğime kesin gözüyle bakıyordum.İlk mülakat asil 689.sıradan kazandım fakat gözlerim bozuk olduğu için askeri öğrenci olur raporu alamadım.Gittim çalıştım didindim ameliyat oldum.2.mülakat senemdede yedek 200. sıradan okulu kazandım fakat bu seferde gözlerim ameliyatlı olduğu için elendim.O günden sonra içimde hiçbir şeye karşı hiçbir heves kalmadı kendimi robot gibi hissediyorum artık.Şu an o hayallerini kurduğum okulu kazansam bile bitirebilecek gücüm varmı bilmiyorum,istiyomuyum onu bile bilmiyorum.Eskiden günlerce kafama taktığım şeyleri hiç umursamaz oldum,hiçbirşey benı üzmüyor mutlu edemiyor,mutluluklarım anlık gülüşlerden ibaret.Sanırım 20 yaşımda öldüm ben.Böle olmak beni çok üzüyor cidden,18 yaşındaki Burak olmak için herşeyimi verirdim ama 20 yaşında bir gencin böle olmaması gerek.Nasıl kendimi toparlayabilriim bilmiyorum belki aranızda tecrübeli birileri vardır.Hertürlü yorumunuzu bekliyorum
Son olarakta Tarkovski'nin bu mükemmel sözünü bırakayım şuraya.
İnsan 16 yaşındayken dünyayı değiştireceğini düşünür. 18 olduğunda düşünceleri sert bir kayaya çarpar.20 yaşına geldiğinde hiçbir şey değiştiremeyeceğini anlar 25 yaşına geldiğinde ise dünyanın onu değiştirdiğini fark eder. Ve insan 25 yaşında ölür,75 yaşında gömülür.
Lise son sınıfa geldiğimde bir subay olmak hayalimdi,çok büyük ideallerim vardı,kendimi o kadar güçlü hissediyordum ki cidden büyük işler yapacağıma iyi yerlere geleceğime kesin gözüyle bakıyordum.İlk mülakat asil 689.sıradan kazandım fakat gözlerim bozuk olduğu için askeri öğrenci olur raporu alamadım.Gittim çalıştım didindim ameliyat oldum.2.mülakat senemdede yedek 200. sıradan okulu kazandım fakat bu seferde gözlerim ameliyatlı olduğu için elendim.O günden sonra içimde hiçbir şeye karşı hiçbir heves kalmadı kendimi robot gibi hissediyorum artık.Şu an o hayallerini kurduğum okulu kazansam bile bitirebilecek gücüm varmı bilmiyorum,istiyomuyum onu bile bilmiyorum.Eskiden günlerce kafama taktığım şeyleri hiç umursamaz oldum,hiçbirşey benı üzmüyor mutlu edemiyor,mutluluklarım anlık gülüşlerden ibaret.Sanırım 20 yaşımda öldüm ben.Böle olmak beni çok üzüyor cidden,18 yaşındaki Burak olmak için herşeyimi verirdim ama 20 yaşında bir gencin böle olmaması gerek.Nasıl kendimi toparlayabilriim bilmiyorum belki aranızda tecrübeli birileri vardır.Hertürlü yorumunuzu bekliyorum
Son olarakta Tarkovski'nin bu mükemmel sözünü bırakayım şuraya.
İnsan 16 yaşındayken dünyayı değiştireceğini düşünür. 18 olduğunda düşünceleri sert bir kayaya çarpar.20 yaşına geldiğinde hiçbir şey değiştiremeyeceğini anlar 25 yaşına geldiğinde ise dünyanın onu değiştirdiğini fark eder. Ve insan 25 yaşında ölür,75 yaşında gömülür.