KamtariR
Müdavim
- Katılım
- 2 Nisan 2019
- Mesajlar
- 2,506
- Reaksiyon puanı
- 2,697
- Puanları
- 113
Bu konuyu, içimdeki derdi paylaşmak için yazıyorum, desteklerinizi bekliyorum. Ülke olarak büyük bir problemimiz var, duygularımızı uç noktalarda yaşıyoruz.
Daha ortayolcu, daha mutedil, daha anlayışlı olmamız mümkün değil mi? Abartılı sevinçlerden, abartılı öfke krizlerinden, abartılı sinirden, abartılı heyecanlardan uzak duramıyoruz nedense...
Sinirlendiğimiz zaman illa kavga mı etmeliyiz? Susmak, sakinleştikten sonra konuşmak bir çözüm olamaz mı? Sinirli kişi karşısında susmak küçüklük, acizlik değil, aksine kemalat (olgunluk) göstergesidir...
Sevineceğimiz zaman başkalarını rahatsız edecek düzeyde abartılı sevinç gösterileri yapmak zorunda mıyız? Sokak arasında yapılan düğünlerde bile gece 24:00'lere varan yüksek sesli eğlenceler kutlamalar, askere gönderilen gençlerin taksi üstünde şehir içinde yaptıkları taşkınlıklar, magandalıklar...
Trafikte birisi hatalı hareket ettiyse, hemen küfredip hakaret etmemiz mi gerekiyor mutlaka? "Olabilir böyle şeyler, insanlık halidir." niye diyemiyoruz? Hata kendimizde ise "ben hatalıyım, sen doğru söylüyorsun" demek, bir küçük özür dilemek bu kadar zor olmamalı...
Eşinle aran iyi değilse, sürekli kavga ediyorsanız "ya benimsin ya karatoprağın" mantığıyla niye hareket ediyoruz? Boşanmak da biz çözüm, şiddet neden? Velev ki eşin seni aldatmış bile olsa, bu onun kendisini küçük düşürmesidir, boşarsın, konu kapanır, neden illa ki birileri ölmeli?
Çalıştığımız yerlerde terfi alabilmek, yükselebilmek için diğer çalışma arkadaşlarımızı ezmek zorunda mıyız? Birlikte yükselsek daha iyi olmaz mı? Hem işimizin kalitesi artar, hem sosyal bağlarımız güçlenir, bencillik neden? Bu kadar makam hırsı, bu kadar para hırsı neden?
Oğlumuzun basit bir sünnet operasyonunu (ki tıbbi bir müdahaledir aslında) tören şeklinde kutlamak zorunda mıyız? Saatlerce arabalar ile konvoylar yapacak, şehir turu attıracak kadar önemli bir olay mı pipi ucundaki fazlalığı kesmek?
Konu çoğaltıldıkça çoğaltılabilir.
Daha geçtiğimiz hafta lisede, her ikisine de yüz vermeyen bir kız için iki genç kavga etti, biri diğerini bıçakladı, bıçaklanan öldü, diğeri bu gencecik yaşında hapse girdi.
Bu uç duygulardan kurtulmamız gerekiyor, daha mutedil, daha insancıl, daha iyimser hareket etmemiz gerekiyor.
Sizin de karşılaştığınız böyle uç duygular varsa paylaşınız, çözüm problemlerini belirtiniz lütfen.
Ne zamandır bir yerde yazmak istiyordum bunu, rahatladım.
Daha ortayolcu, daha mutedil, daha anlayışlı olmamız mümkün değil mi? Abartılı sevinçlerden, abartılı öfke krizlerinden, abartılı sinirden, abartılı heyecanlardan uzak duramıyoruz nedense...
Sinirlendiğimiz zaman illa kavga mı etmeliyiz? Susmak, sakinleştikten sonra konuşmak bir çözüm olamaz mı? Sinirli kişi karşısında susmak küçüklük, acizlik değil, aksine kemalat (olgunluk) göstergesidir...
Sevineceğimiz zaman başkalarını rahatsız edecek düzeyde abartılı sevinç gösterileri yapmak zorunda mıyız? Sokak arasında yapılan düğünlerde bile gece 24:00'lere varan yüksek sesli eğlenceler kutlamalar, askere gönderilen gençlerin taksi üstünde şehir içinde yaptıkları taşkınlıklar, magandalıklar...
Trafikte birisi hatalı hareket ettiyse, hemen küfredip hakaret etmemiz mi gerekiyor mutlaka? "Olabilir böyle şeyler, insanlık halidir." niye diyemiyoruz? Hata kendimizde ise "ben hatalıyım, sen doğru söylüyorsun" demek, bir küçük özür dilemek bu kadar zor olmamalı...
Eşinle aran iyi değilse, sürekli kavga ediyorsanız "ya benimsin ya karatoprağın" mantığıyla niye hareket ediyoruz? Boşanmak da biz çözüm, şiddet neden? Velev ki eşin seni aldatmış bile olsa, bu onun kendisini küçük düşürmesidir, boşarsın, konu kapanır, neden illa ki birileri ölmeli?
Çalıştığımız yerlerde terfi alabilmek, yükselebilmek için diğer çalışma arkadaşlarımızı ezmek zorunda mıyız? Birlikte yükselsek daha iyi olmaz mı? Hem işimizin kalitesi artar, hem sosyal bağlarımız güçlenir, bencillik neden? Bu kadar makam hırsı, bu kadar para hırsı neden?
Oğlumuzun basit bir sünnet operasyonunu (ki tıbbi bir müdahaledir aslında) tören şeklinde kutlamak zorunda mıyız? Saatlerce arabalar ile konvoylar yapacak, şehir turu attıracak kadar önemli bir olay mı pipi ucundaki fazlalığı kesmek?
Konu çoğaltıldıkça çoğaltılabilir.
Daha geçtiğimiz hafta lisede, her ikisine de yüz vermeyen bir kız için iki genç kavga etti, biri diğerini bıçakladı, bıçaklanan öldü, diğeri bu gencecik yaşında hapse girdi.
Bu uç duygulardan kurtulmamız gerekiyor, daha mutedil, daha insancıl, daha iyimser hareket etmemiz gerekiyor.
Sizin de karşılaştığınız böyle uç duygular varsa paylaşınız, çözüm problemlerini belirtiniz lütfen.
Ne zamandır bir yerde yazmak istiyordum bunu, rahatladım.
