Çirkin olmayı kafaya takmamayı deniyorum ama yok dayanamıyorum. Olmuyor. Sırf çirkin olduğum için hayat beni dışlıyor. Ben gerçekten çirkinim. Hiç öyle ergenliktir geçer demeyim. Basbaya çirkinim ben. Fotoğraflarıma bakarken ben bile iğreniyorum. Yaşım 18, çocukluktan beri sosyal hayatım sıfır. Çirkinliğim yüzünden özgüvenim mahvoldu. Çirkin olmak hayatımı ciddi anlamda mahvetti. Kim ne derse desin çirkin olmasaydım şu an çok özgüvenli ve sosyal bir insan olurdum. Yaşıtlarımın, abimin arkadaşlarıyla gezip sosyalleşirken benim onları sadece izlemem canımı yakıyor. Beni ben olduğum için sevecek hiçbir insan yok şu dünyada, erkek arkadaş edinmek de dahil. Neden yaşıyorum ki madem? Bütün hayatım insanların gölgesinde yaşayarak geçecekse neden yaşıyorum? Hiç adil değil.