Kaybedilenler

[DarkLady]

..KAYBEDİLENLER..

Bir gün insan virgülü kaybetti.
O zaman cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı.
Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.

Bir başka gün ise ünlem işaretini kaybetti...Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor ne de bir şeye seviniyordu. Üstelik hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.

Bir süre sonra soru işaretini kaybetti...Artık soru sormaz oldu. Hiçbir şey ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne kainat ne dünya ne de kendisi umurundaydı.

Birkaç sene sonra iki nokta işaretini kaybetti...Artık davranış sebeplerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.

Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işareti kalmıştı. Kendisine ait tek bir düşünce bile yoktu. Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.

Son noktaya geldiğinde düşünmeyi, okumayı unutmuş vaziyetteydi...

 

[meçhul_yolcu]

DarkLady kardeşim bu güzel paylaşım için öncelikle teşekkür ederim virgül(biraz soluklanayım) yüreğine sağlık nokta
çok güzel çok anlamlı bir konu paylaşmışsın nokta sen başkasın üç nokta(sevecen virgül saygılı virgül yüreği güzel virgül çalışkan (üç noktayı açıklayayım dedim)

kaybettiklerimizi buldum sıcak sohbetlere girmek için soğukta dışarda bekliyorlardı.

Harflerin arasında kendilerine yer arayan işaretçiklerden oluşan komünitenin en güçlüsü kuşkusuz “nokta”dır.
Nokta, her şeyden önce, “bitiş”i, “son”u çağrıştırır insana.ne olursa olsun cümlenin sonudur yeri çünkü.cümlenin bitesi gelmiş, gelmemiş, fark etmez, nokta gelir o cümleyi bitirir.bu nedenle hüzünlü, hatta sert ve tavırlı bir hali vardır noktanın.nokta “bitti” dedi mi üstüne söz söylenmez.biraz züppe(snop), biraz acımasızdır o.kollarını göğsünde kavuşturmuş, çenesi hafif yukarıda, soğuk bir yüz ifadesiyle durur karşınızda.
En basitinden bir “Peki” bile “Peki.” ile aynı etkiyi yaratmaz.“Peki” havada asılı kalmışken “Peki.” tüm ağırlığıyla üstünüze çöker, “Peki.” der, “Ben daha ne diyebilirim ki? Peki, ben sıramı savıyorum, vazgeçiyorum, peki.” der.
Düzyazıda cümleler bir şekilde bitmek zorundadır zaten, “soru işareti” ve “ünlem”den daha sık rastlanan son ise noktadır.bilmiyorum sadece bende mi bu denli değişiyor bir kelimenin etkisi sonundaki noktayla?
Bir şeyleri noktalamak...
Bir de “üç nokta” var.üç nokta daha gizemli bir işaret, cümlenin geri kalanını sizin hayal gücünüze bırakır. Noktanın etkisini üçe katlamak gibi bir misyon üstlenmiş midir bilinmez ama çoğu zaman onu kullanan kişinin karmaşık duygular içinde olduğu, cümlenin geri kalanını onun da bilmediği izlenimini yaratır bende. "Ben bilemiyorum, buyrun siz çözün çözebilirseniz" der gibidir.bir durum karşısında diyecek bir şey bulamadığımızda “hayat üç nokta” deriz biz bir arkadaşla mesela, “Hayat...” yani. Üç nokta,en duygusalı, en kafası karışık olanı bence noktalama işaretlerinin.böyle bir eli başında kafasını kaşır mütemadiyen.veya cam kenarına oturmuş, mahzun ve dalgın bakışlar atar pencereden dışarı...
Kimilerinde sıklıkla üç nokta kullanma eğilimi vardır, ki bunlardan biri de benim, kendimi kontrol etmeye çalışıyorum bu konuda.bir hastalık olabileceğinden şüpheleniyorum, eğer üç noktalardan hoşlanmayan varsa affına sığınıyorum.ama baksanıza...ne de güzel duruyor...cıvıttım, onun da farkındayım, hemen toparlıyorum
“Virgül”, “Hele dur da bi’ soluklan” der gibidir, candır, canandır, bir eli omzumuzdadır.
“Soru işareti” malum, meraklı bir çocuk gibi.adı üstünde onun da.gerçi “mazi derken?” ve benzeri kalıplarda kullanıldığında tribal bir işaret olabilir.ama bu “modern zamanlar”da edindiğimiz bir alışkanlık.asıl amacı merak etmek, sormak soruşturmaktır onun.gözünüzün içine bakarken bir şeyler öğrenme güdüsüyle iki elini açmış olması muhtemeldir.
“Ünlem” ise vurguyu arttırma amacı güder.ancak “Merhaba!” ve benzeri şekillerde kullanıldığında hayat coşkusu ifadesi gibi gelir bana. “Bu insan ne coşkulu bir insandır ki merhabası bile vurgulu” derim.gerçi bu gibi kullanımlar ünlemin seslenmeleri ifade etme sorumluluğundan gelir.yine de, daha ziyade kızgınlıkla bağdaştığından kelli, ben ünlemden korkarım arkadaş.biri bana “Hey!”, “Selam!”, hele hele “Alooo!” demeyegörsün, ben o ünlemin arkasında bir şeyler ararım. Ünlem çatık kaşlı, tek eli “Tey Tey!” dercesine havada, agresif bir işarettir, kendisini daha fazla kızdırmamak için bu mevzuyu kapatıyorum hemen.
“İki nokta”yla “noktalı virgül”e hiç girmeyeceğim, onlar daha komplike arkadaşlar, iki nokta, “bir saniye açıklayabilirim” derken noktalı virgül ne idüğü belirsiz bir noktalama işaretidir.ben yıllarca noktalı virgül-virgül ayrımını yapmakta zorlanmışımdır, hâlâ da zorlanırım.hayır yani, nokta mısın virgül müsün, madem virgüle özenirsin, onun misyonunu yüklenirsin o halde tependeki nokta nedir?vay efendim ben virgül gibi takılayım, günümü gün edeyim deyip de noktamsı bir ayrımcılık üstlenmek ama iki cümlenin iki tarafını tam olarak da ayırmamak nedir arkadaşım?delikanlıysan nokta gibi gel çat diye bitir, ne o öyle, ne yardan ne serden geçmeler? Gördüğünüz üzere pek hazzetmiyorum kendisinden, ben de yeni fark ettim.
Bak tepem attı şimdi, ben şu noktalı virgüle iki tane çakıp da geleyim.
Nokta.

beğendiğim bir yazıydı paylaşayım dedim.
tekrar teşekkürler.
saygılarımla.

 

[DarkLady]

ben teşekkür ederim Meçhul abicim
paylaştığın yazı harikaydı

 

[*SiRiNe*]

Çok güzel bir paylaşım teşekkürler Darklady'm.

Noktalamalarımızı kaybetmemek dileğiyle...

 

[DarkLady]

rica ederim Şirinemm

 

[llavinya]

noktalama işaretlerini kaybetmemek dileğiyle
yazarı yabancı bir isim olduğundan ve okuyalı yıllar öncesi olduğundan unutmuşum.

 

[tmpuser]

adam çok iyi edebiyatçı belli

helal valla güzel olmuş