tesisatcıhssaaa
Asistan
- Katılım
- 2 Mayıs 2016
- Mesajlar
- 209
- Reaksiyon puanı
- 61
- Puanları
- 28
Arkadaşlar size filmlerde olabilecek bir hikâyemi anlatacağım. Artık ne yapacağımı bilemez duruma geldim. :/
Söze çok sevdim diyerek başlayacağım. Gerçekten çok sevdim. Üniversite yıllarında tanıştık gençliğim hayalim sevdiğim mutlu olduğum bir kızı sevdim. İkimizinde şansı ilk defa böyle ciddi manada birliktelik yaşıyorduk. Üniversite bitti iş aramaya başladım. Amacım onla evlenmekti. Öyle çok iş aradım ki baktım olacak değil mesleğimin dışında geçici süre işe girdim. Ara sıra kavgalarımız oluyordu bazen ayrılıklar en uzunu 2 ay sürmüştü, biraz hatalıydım peşinden teee memleketine kadar atladım otobüse gittim. Aramızda sorun yoktu benden 4.5 yaş büyüktü. Ama yaş aramızda hiç problem olmadı ilk başlarda o sorun ederdi yendi o korkuyu, işler ciddiye başlamaya yakın benim ailem karşı çıkmaya başladı. Ben ailemden hiç böyle bir şey beklemiyordum. Onlar hep sen sevmişsen biz arkandayız senin hayatın derlerdi. Evlilik teklifi ettim. Ama ailem istemiyordu. Yaş problemini kültür farkını söyleyip duruyorlardı. Cebimde 5 kuruş param yoktu. Babama karşı gelsem ret ederdi direk, kıza ailem seni istemiyor diyemiyordum hep pollyanacılık oynuyordum. Onu kaybederim bunu takar sürekli ayrılalım der korkusu bunda etkili oluyordu. Kızın babasıyla görüşcektim. Babam karşı çıktı. Aslında babamı dinlemeyip gidecektim. Ama babamın rahatsızlığı çıktı tümör vardı bağırsağında gitsem babam reddedecek o durumda evlatsız kalacaktı. Gidemedim ondan sonra aramızdaki ipler koptu. 1 ay görüşmedik daha sonra ortak bir arkadaş vasıtasıyla bir araya geldik. Ben kıza şunu söyledim bak bana müsade et ben para biriktireyim istersen görüşmeyelim 1 yıl ben hep sana gelirim yeterki bana süre tanı dedim. o kabul etmedi illede babamla görüş dedi. Aramızda ipler birdaha koptu. Ben o ara çalıştığım işin dışında 4 den sonra başka işlerdede çalışıyordum sürekli para biriktiriyordum. Ne olursa olsun beni reddetseler bile birikimim vardı en kötü ailem beni 1 -2 ay sonra affederdi. eşek gibi çalıştım gecemi gündüzüme kattım. 3 ay sonra kız bana yazdı. Ozamanlar onun psikolojisi ilk başlarda tersledim. Görüşmek istedi. ( biz birbirimize söz vermiştik eğer gerçekten ayrılacaksak bunu kabul edeceksen yüz yüze gözlerimizin içine bakarak bunu diyecektik en büyük sözümüzdü buydu) ilk başlarda görüşmeye yok desemde kendime şunu dedim herşeyi anlatayım o beni anlar. Ama ısrar ederken bana öyle ağır bir cümle kullandı ki ben bu sözü kendime yediremedim onun için o kadar şeyi göze alırken benim hakkımda böyle ağır nasıl düşünür diye ona sadece şunu dedim. Benim sana hakkım helal ama sen beni öldürdün sonrada yazmadım hiç görüşmeyede gitmedim eğer gitseydim yüzüne kesin söylerdim o sinirle, o ailemden bir iki kişiye yazmış ancak benim haberim yoktu. Bu süreçte en babamın ameliyatı felan babam artık ikna olmaya başladı en sonunda ikna ettim babamı belli bir miktar para biriktirdim. Aradan ayrılalı tam 8 8.5 ay geçti. Beni heryerden engellemiş. Arkadaşım vasıtasıyla ona ulaştım bana birdaha sakın yazmasın demiş arkadaşa yüz yüze görüşelim dedim kabul etmedi. Hayatımda biri var birdaha bana yazma dedi engelledi. Ona birdaha mesaj attım. Bak dedim hayatında biri varsa tamam inşallah mutlu olursun ama gel 1 dakikada olsa yüzüme karşı sevmediğini söyle birdaha ne ben karşına çıkayım nede beni gör. Onu hep buluştuğumuz yerde bekleyeceğimi söyledim. Arkadaşlar tamı tamına 3 hafta hafta sonları hariç yasak vardı. 3 hafta gelir diye bekledim ama gelmedi. Arkadaşımı devreye soktum tekrardan ilk önce onuda engellemiş ama daha sonra engeli kaldırmış. Bana hayatımda biri var desede ona ne kimse var nede onlada barışırım demiş. Bende uzun bir mektup yazdım herşeyi ne olduysa gönderdim. İlk önce ben senini gibi acımasız değilim geleceğim dedi 1 hafta yine bekledim gelmedi. En son beni bir daha arama sorma diyip heryerden engellemiş. Onun için okadar dert çile çektikten sonra böyle bitermiydi diyorum. Defalarca şunu dedim bak bitirmişsen gel yüzüme söyle ben ağzımı dahi açmayacağım dedim ikna etmeyeceğim seni kararından döndürmeyeceğim dedim ama gelmedi. Arkadaşım geçen yazdı ailesi mutluluğumuzu engellemiş diye keşke böyle olmasaydı felan ama kalakaldım öyle kapısına gitmek istiyorum ama ondan sonra ne ailesi nede o ömür boyu affetmez heleki ailesi, amacım gerçekten barışmaktı gerçekten hala çok ama çok seviyorum öyle tepkiler verdi ki artık şunu diyorum kendime artık umudunu kes ama gel şu umudumu söndür dediğimde de senin yüzünü bile görmek istemiyorum diyor. Gerçekten çok zor bir durum dünyanın sonu değil ama ben başkasını sevemem ki bir başkasına baktığımda onu göreceğim diğer kıza yazık değil mi ben ona ihanet etmedim mecbur kaldım hata yaptım ama beni affeder diyordum hep ama olmadı. İçimi bir yere dökmem gerekiyordu artık ama öyle mutsuzum ki öyle hayata küsmüşüm ki aklımda sürekli gelip seni sevmiyorum senden nefret ediyorum dese aslında kabulleneceğim ama onuda yapmıyor. İşte dostlar buda benim acıklı bir hikayem barışacağımızı zannetmiyorum ama bir gelişme olursa devam edeceğim bir gelişme olacağınıda sanmıyorum ama
Söze çok sevdim diyerek başlayacağım. Gerçekten çok sevdim. Üniversite yıllarında tanıştık gençliğim hayalim sevdiğim mutlu olduğum bir kızı sevdim. İkimizinde şansı ilk defa böyle ciddi manada birliktelik yaşıyorduk. Üniversite bitti iş aramaya başladım. Amacım onla evlenmekti. Öyle çok iş aradım ki baktım olacak değil mesleğimin dışında geçici süre işe girdim. Ara sıra kavgalarımız oluyordu bazen ayrılıklar en uzunu 2 ay sürmüştü, biraz hatalıydım peşinden teee memleketine kadar atladım otobüse gittim. Aramızda sorun yoktu benden 4.5 yaş büyüktü. Ama yaş aramızda hiç problem olmadı ilk başlarda o sorun ederdi yendi o korkuyu, işler ciddiye başlamaya yakın benim ailem karşı çıkmaya başladı. Ben ailemden hiç böyle bir şey beklemiyordum. Onlar hep sen sevmişsen biz arkandayız senin hayatın derlerdi. Evlilik teklifi ettim. Ama ailem istemiyordu. Yaş problemini kültür farkını söyleyip duruyorlardı. Cebimde 5 kuruş param yoktu. Babama karşı gelsem ret ederdi direk, kıza ailem seni istemiyor diyemiyordum hep pollyanacılık oynuyordum. Onu kaybederim bunu takar sürekli ayrılalım der korkusu bunda etkili oluyordu. Kızın babasıyla görüşcektim. Babam karşı çıktı. Aslında babamı dinlemeyip gidecektim. Ama babamın rahatsızlığı çıktı tümör vardı bağırsağında gitsem babam reddedecek o durumda evlatsız kalacaktı. Gidemedim ondan sonra aramızdaki ipler koptu. 1 ay görüşmedik daha sonra ortak bir arkadaş vasıtasıyla bir araya geldik. Ben kıza şunu söyledim bak bana müsade et ben para biriktireyim istersen görüşmeyelim 1 yıl ben hep sana gelirim yeterki bana süre tanı dedim. o kabul etmedi illede babamla görüş dedi. Aramızda ipler birdaha koptu. Ben o ara çalıştığım işin dışında 4 den sonra başka işlerdede çalışıyordum sürekli para biriktiriyordum. Ne olursa olsun beni reddetseler bile birikimim vardı en kötü ailem beni 1 -2 ay sonra affederdi. eşek gibi çalıştım gecemi gündüzüme kattım. 3 ay sonra kız bana yazdı. Ozamanlar onun psikolojisi ilk başlarda tersledim. Görüşmek istedi. ( biz birbirimize söz vermiştik eğer gerçekten ayrılacaksak bunu kabul edeceksen yüz yüze gözlerimizin içine bakarak bunu diyecektik en büyük sözümüzdü buydu) ilk başlarda görüşmeye yok desemde kendime şunu dedim herşeyi anlatayım o beni anlar. Ama ısrar ederken bana öyle ağır bir cümle kullandı ki ben bu sözü kendime yediremedim onun için o kadar şeyi göze alırken benim hakkımda böyle ağır nasıl düşünür diye ona sadece şunu dedim. Benim sana hakkım helal ama sen beni öldürdün sonrada yazmadım hiç görüşmeyede gitmedim eğer gitseydim yüzüne kesin söylerdim o sinirle, o ailemden bir iki kişiye yazmış ancak benim haberim yoktu. Bu süreçte en babamın ameliyatı felan babam artık ikna olmaya başladı en sonunda ikna ettim babamı belli bir miktar para biriktirdim. Aradan ayrılalı tam 8 8.5 ay geçti. Beni heryerden engellemiş. Arkadaşım vasıtasıyla ona ulaştım bana birdaha sakın yazmasın demiş arkadaşa yüz yüze görüşelim dedim kabul etmedi. Hayatımda biri var birdaha bana yazma dedi engelledi. Ona birdaha mesaj attım. Bak dedim hayatında biri varsa tamam inşallah mutlu olursun ama gel 1 dakikada olsa yüzüme karşı sevmediğini söyle birdaha ne ben karşına çıkayım nede beni gör. Onu hep buluştuğumuz yerde bekleyeceğimi söyledim. Arkadaşlar tamı tamına 3 hafta hafta sonları hariç yasak vardı. 3 hafta gelir diye bekledim ama gelmedi. Arkadaşımı devreye soktum tekrardan ilk önce onuda engellemiş ama daha sonra engeli kaldırmış. Bana hayatımda biri var desede ona ne kimse var nede onlada barışırım demiş. Bende uzun bir mektup yazdım herşeyi ne olduysa gönderdim. İlk önce ben senini gibi acımasız değilim geleceğim dedi 1 hafta yine bekledim gelmedi. En son beni bir daha arama sorma diyip heryerden engellemiş. Onun için okadar dert çile çektikten sonra böyle bitermiydi diyorum. Defalarca şunu dedim bak bitirmişsen gel yüzüme söyle ben ağzımı dahi açmayacağım dedim ikna etmeyeceğim seni kararından döndürmeyeceğim dedim ama gelmedi. Arkadaşım geçen yazdı ailesi mutluluğumuzu engellemiş diye keşke böyle olmasaydı felan ama kalakaldım öyle kapısına gitmek istiyorum ama ondan sonra ne ailesi nede o ömür boyu affetmez heleki ailesi, amacım gerçekten barışmaktı gerçekten hala çok ama çok seviyorum öyle tepkiler verdi ki artık şunu diyorum kendime artık umudunu kes ama gel şu umudumu söndür dediğimde de senin yüzünü bile görmek istemiyorum diyor. Gerçekten çok zor bir durum dünyanın sonu değil ama ben başkasını sevemem ki bir başkasına baktığımda onu göreceğim diğer kıza yazık değil mi ben ona ihanet etmedim mecbur kaldım hata yaptım ama beni affeder diyordum hep ama olmadı. İçimi bir yere dökmem gerekiyordu artık ama öyle mutsuzum ki öyle hayata küsmüşüm ki aklımda sürekli gelip seni sevmiyorum senden nefret ediyorum dese aslında kabulleneceğim ama onuda yapmıyor. İşte dostlar buda benim acıklı bir hikayem barışacağımızı zannetmiyorum ama bir gelişme olursa devam edeceğim bir gelişme olacağınıda sanmıyorum ama
