Arkadaşlar ben bu hayatla nasıl başacıkıcam bilmiyorum.Bazen her şeyi bırakıb ölüpte rahatlamak istiyorum.Ama maalesef Ailemin üzülmesinden korkuyorum.bu yıl doğumgünümü kutlarken 1 arkadışım bile gelmedi,geneldede zatan her doğumgünümde gelmek istemezlerdi.en yakın arkadaşımdam soruyorum neden gelmedin,diyorki hocayla dersdeyim.ama ben onun doğungününde işimi bırakıb gidiyorum.hayatımda ilk kez 14 yaşında şehire gezmeye gidiyorum bir kaç arkadaşımla,30 dakka sonra babam arıyo diyorki 30 dakka sonra evde ol.Bazen insanlara izliyorum okadar mutlular ki kıskanıyorum.arkadaş olmaya çalışıncada uzaklaşmak zorunda kalıyorum.tam bir futbol hayranıyım.3kcüez hayatımım en önemli maçına gidicektimki okulda çok ağır travma geçiyorum.1ay yatakda kalıyorum.insanlar okadar güzel şeyler sahiblerki
ahalı telefonlara,bilgisayarla.ben neden haketmiyorum anlayamıyorum.verinle sözümüde ailemede yapıyorum,ama beni kandırıyolar.her gün aynı yere gidib-gelmektende(okula) çok sıkıldım.tatil günleride bir yerede gidemiyorum.ne zaman kendim için çok önemli işi yapıyorumki bir problem çıkıyo.çevremdekide bir çok kişininde sevgilisi var,onlara bakıyorum o kadar mutlular ki of...keşke karşıma sonuna kadar seve bileceğim biri çıksa,ama olmuyo neyapayım.bütün günü ona baksam oda bana...ingilterede gitmeyide çok istiyordumda ama param yetmiyo.ailede de okadar problemimiz var ki...mutlu ve rahat ola bilmem için ne yapmalıyım? :-(
