Kar yağıyordu İstanbula

Bu konuyu okuyanlar

tenzen

Öğrenci
Katılım
9 Şubat 2010
Mesajlar
13
Reaksiyon puanı
0
Puanları
0
Kar yağıyordu İstanbul’a… Tüy misali havada süzülen kar tanelerinin, masalsı düşüşlerinden ilham alan aklarım… Beni yüce bir dağ yapmak için didinirler bilirim… Ulu dağların başı karlı olurmuş… Yüce bir dağ olmaya namzet oluşumun şahididir saçımdaki aklarım! Korkma ey vefâsızlığını cümle âleme duyurduğum nazlı yâr… Bekleye bekleye tükense de şu ömrüm… Korkma! En son nefesimi sana kavuşacağım gün için saklarım! Cevr eylediğin âşığına, İstanbul’u haram ettin ya… Sevgi denen nimeti, varlığını benden kıskanıp, zamansız ve amansız biçimde asırlara sığmayacak derecede bir gam ettin ya! Sür kendi kendini lapa lapa yağan karın aydınlattığı karanlığa! Belki… Belki kar tanelerinin sakladığı o beyaz sıcaklık eritir içindeki kutupların laf anlamazlığını…

Kar yağıyordu İstanbul’a… Fatih yamaçlarına ar yağıyordu. Zaman, Yavuz Sultan Selim’in türbesine çıkan yokuşta ağırlaştıkça ağırlaşıyor… Ve o ân dünyada sevilen olmak pâyesini taşıyan her kul daha da sağırlaşıyordu. En sağırı da benimkiydi. Ezelden beri her âşık, iki kişilik bir yükün taşıyanı olmuş amma… Gelmiş geçmiş sevda masalları içinde en ağırı benimkiydi… Kar… Yumuşacık elleriyle saçlarımı okşarken, içimde harlanan ateşlerin koynuna vuslat hayali gibi düştü… Âh vefâsız sevgili! Âh ömür törpüsü! Rezil rüsvâ oldum sevda divânında… Senin yüzünden, keşfedilmemiş bütün kafiyeler halime gülüştü… Sonra dayanamadı İstanbul, titredi hüznümle… Hüznüm… Yani sensizliğim! Söyle! Seni her şeyden ve herkesten çok sevmek midir benim densizliğim?

Kar yağıyordu İstanbul’a… Yedi tepede yedi beyaz ümit, zemheriye inat sıcacık tütmekteydi. Ve zaman… Yed-i beyzâ ile tutunmuştu gönlümün saçaklarına… Seninle kurulmuş bir yuvanın hayali her hücremde gezinirken, aşk dolu mısralarım geceye kin gütmekteydi… Kış akşamlarının kederiyle hem hâl oldum öylesine… Işıklarıyla saadet mekânı olduğunu müjdeleyen evlere takıldı gözlerim… Aile olmanın tarifsiz hazzıyla, şu soğuk kış gecesine inat sıcacık yuvalarında huzuru, mutluluğu ve aşkı yudumlayanları kıskandım. Haykırmak istedim arzularımı, hasretlerimi, âzâbımı… Lâkin kimsecikler duymazdı. Sen bile beni duymamaya alıştıktan, sana olan aşkım sebebiyle beni darağaçlarına sürüklemeye çalıştıktan sonra… Başkaları duysa ne olurdu ki?

Kar yağıyordu İstanbul’a… Gece, kalem, gözlerin, sözlerin ve bahtım siyahtı ama kar beyazdı. Sabır divitimin yazdığı tek harf, senin kâküllerin gibi kıvrılmış bir gayın’dan başkası değildi. Gönlümden süzüp, hokkaya hapsettiğim mürekkebin marifetiyle, senin gibi salınıyordu beyaz kağıdın üzerinde… Kağıt benim kadar râm olmuştu bu hâle… Seni buyur etmek isterdim ama içimdeki melâle… Kıyamadım gözyaşların âzâd olur diye! İşte cânım efendim, sultânım, karanlık âtimin çerağı… Sen beni saymaz, düşünmez ve hiç hesaba almazsın amma… Ben, sen diye uzanırım ecelin gel çağrılarıyla uğuldayan sesine… Ötelerin mukaddes âzâbı dolanırken neyzenlerin nefesine… Bilir misin? Artık çok geliyor, sana ait bu can… Fani kalıbımın içinde ân be ân daralmakta olan ten kafesine!

Kar yağıyordu İstanbul’a… Kardan, yârdan, ardan, dardan ve gönlümdeki onulmaz hasardan ötürü ağlıyorum. Aşkım büyük değilmiş… Yüzüme kapattığın kapıların arkasından böyle haykırıyordun. Olmayanı yazmanın adına edebiyat diyenlerden değilim ben… Yanılmadım… Yanılmam! Yılmadım… Yılmam! Aşkının sarhoşu olduğumu bilmeyen yok! Havasını soluduğum her coğrafyaya anlattım, gönlümde yedi veren güller misali fışkıran, senle mevcudiyeti hakikat olmuş hisleri… Bir sen anlamadın… Bir sen inanmadın! Sus! Hala gaflet uykusuyla mahmursun, uyanmadın… Uyandığında, bana yâr diyeceksin! Kabahatim var diyeceksin! Gözlerime çivileyip gözlerini, bir ömür bir arada geçirmeye kanat çırparken, beni hiç bırakma, sar diyeceksin… Aşık evhâmı değil bu yazdıklarım… Durduğum yerden seyrettiğim yarınların gösterdiğidir. Hem… Kardan dinledim ben, bu vuslat ânını… Kar da yalancı olamaz ya!

Kar yağıyordu İstanbul’a… Sen, evinizin penceresinden minareleri seyrederken, kar musikisiyle avunmak istiyordun. İçindeki kor, önünde durduğun pencerenin camına buğu olup konarken, izledim seni o köşeden… Paltomun eteklerini savuran rüzgara inat aşkınla ısıttım içimi… Üst üste kaç sigara içtim bilmiyorum. Sen karanlık semadan sökün eden kar tanelerinin raksına dalmıştın, ben sana… Sokağınızın sakinleri öyle acır gibi süzdüler ki beni… Bakışlarına maruz kaldığım o ân, bir kar tanesi olup saçlarına defalarca düşmek ve benden esirgediğin sıcaklığınla tekrar tekrar erimek istedim. Seni her geçen saniye büyümek istidâdında olan bir aşkla, eskisinden daha da çok seviyorum. Zannetme ki pes dedim!

Kar yağıyordu İstanbul’a… Ben hala o köşede, sokak lambasının altında, yine yağan karı seyredişini seyretmeyi bekliyordum. Yanıma bir gölge usulca süzülerek yanaştı. Sırtında kurşuni bir pelerinle, ayakları yere değmeden yürüyen bir adamdı, benimle aynı köşeyi paylaşan… Bir müddet gider diye bekledim amma; belli ki o da amansız bir bekleyişin sularında kulaç atmaktaydı. İster istemez adamın yüzüne baktım. Sokak lambasının solgun ışığında, tunç renkli bir çehreye eşlik eden pırıltılı bir çift göz, gözlerimle buluştu. Bu göz göze gelişin şerefine buruk bir tebessümle “Akşamınız hayrola!” dedi. Cevap kabilinden başımı hafifçe eğerek selamladım meçhul adamı. Aramızdaki birkaç adımlık mesafeyi daha da daraltarak, “Şairliğin eziyeti pek ziyade” dedi. Anlayamadım… Gözlerimde haleleşen sualleri fark ederek devam etti: “Şairlerin sevmesi, sevilenin kibrine maruz kalmalarını, yüzlerine kapanan kapıları, kendilerini yerin bin kat altına geçirmeye sebep olsa da defalarca bıkıp usanmadan çalmalarını kabul edilebilir kılar. Baksana! Şu İstanbul ayazında, inatta bir muratta bir diyerek, sevgilinin kapısını beklemektesin… Senin uçarı, hatta küçük bir çocuk kadar haşarı tabiatının aksi bir durum bu…

Bekle bakalım… Belki yâr dediğin insaf hırkasını giymeye, gönül fermanlarına boyun eğmeye yanaşır…” Hafızam, idrâkim, velhasıl bütün melekelerim donup kalmıştı. Meçhul adamın söyledikleri tam anlamıyla bir muammaydı. Beni tanımayan bu adam, benim o köşecikte hangi maksatla beklediğimi nerden biliyordu? Yârin bana eylediği cefâyı nasıl bilebilirdi? Kimdi bu adam?

Kar yağıyordu İstanbul’a… Meçhul adam sormadan söylemeye devam etti: “Gök… Bu gece beyaz ile ayazın vuslatına çanak tutuyor değil mi? Soğuktan moraran dudaklarında, yârim dediğinin adı salınıyor zavallı aşık! Bakışın yalvarışından daha kötü… Seni bu hale koyan, zalim olmaya zalim değil amma, zulmünü de senden esirgemiyor gördüğüm kadarıyla… Ham hislerinin olgunluk çağına, zemheride ayaz yiyerek kavuşmanı istediğine göre, seni imtihan etmekten bıkmayacağı kesin… Bırak… Sakın kızma yârine! Senden ne isterse istesin… Hakkıdır! Rabbim sevda versin de, varsın rahat yüzü vermesin… Aşkın güzelliği, çekilen acıların kutsiyetinde gizli a cahil!

Sızlanma sakın! Vuslat acı çekebildiğin müddetçe yakın… Hem öyle olmasa, ne diye pencerenin önünde saatlerce yağan karın kuşattığı boşluğa dalsın?” Meçhul adamın son sözünü söylerken işaret ettiği pencere onun penceresiydi.

Yine kar taneleriyle dertleşen bakışlarla geceyi seyrediyordu. Yarı aydınlık siluetiyle, eski zaman güzellerine benziyordu. Elleri… Pencerenin kenarına konmuş iki kuğu kadar nazenindi. Omuzlarına dökülen saçının her telinde, aşkımın teşvikiyle okşayan rüzgârın elinden izler vardı. İşte… Kar tanelerine gösterdiği şefkati benden esirgeyen, o yârdı!

Kar yağıyordu İstanbul’a… Vücudum soğuk tarafından işgal edilmiş şehirler kadar bedbin, kalbim volkanlar kadar sıcaktı. Hani? Aşk ile atılan adımların sonu hüsran olmayacaktı? “Hüsran değil bu, vuslatın ayak sesleri…” dedi meçhul adam. Doğru söyleyen fakat aklımı karmakarışık eden bu adam canımı sıkmaya başlamıştı. Dayanamadım sordum: “Siz kim oluyorsunuz ki; sanki kırk yıllık ahbaplarmışız gibi, sizinle hiç muhatap olmamama rağmen beni hedef alan konuşmalarda bulunuyorsunuz?”

Sözlerim, meçhul adamın yüz hatlarının gerilmesine sebep olduysa da, gülümseyerek cevap verdi: “Elbette ahbaplığımız var.

Olmasa ne diye, şu karakışın en haşin gecesinde size yoldaşlık edeyim ki?” Nereden tanıştığımızı soruverdim bir çırpıda… “Cemil Meriç’in dediği gibi… Bizler başları aynı kitaplara eğilmişler… Bizden özge dost mu olur?” diyerek cevapladı.

Asabiyetim had safhaya ulaşmıştı. Yumruğumu ve dişimi sıkmaktan çelik bir yay gibi gerilen vücudumu, alıp-verdiğim derin nefeslerle kontrol etmeye çalışarak, bir açıklama beklediğimi ifade eden gözlerle adamın gözlerinin içine baktım.

“Ben” dedi, “Okudukça ahbabı olduğun Şair-i Cihân Nedim”.

Kendimi tutamamıştım. Koyuverdiğim kahkahalar birbiri ardınca loş sokak aralarında yankılanırken, meçhul adam, üzerine yağan kar tanelerinin eriyişi gibi yavaş yavaş görünmez oldu.

…………………../……………..

Kar yağıyordu İstanbul’a… O gece yâr kapısı beklemenin keyfini çıkarırken buzdan bir heykele dönmüşüm meğer… Ertesi sabah, doktorum Nedim Bey ucuz atlattığımı söylüyordu.

Sokak lambasının altında beklerken gördüğüm meçhul adamın gözleri, doktorun gözleriyle ne kadar da benzeşiyordu. Muhayyilem bu konuyu daha fazla düşünmeme mani olmakta ısrarcıydı… Bütün olanları birbirine ulayarak bir neticeye varmak isteyişim beyhudeydi.

Kar yağıyordu İstanbul’a… Ve ben… Sillesini yemekten bıkmadığım cânân yüzünden, yataklara düşmeyi de başarmıştım. Maruz kaldığım soğuktan değil ama, yârin beni kahredişinden zatürree oluşum yakındır. Ciğersizlerin şah olduğu, ikbâl kapılarından kolayca geçtiği ve mertlikten başka sermayesi olmayanların gam şarabı içtiği bu devirde ve bu alemde çürüyen ciğerlerin sebep olduğu bir ârâz ile ecelin kollarına ilişmek ne şeref!

Mademki o yârin kollarında şu ehemmiyetsiz varlığımın yeri yoktur, o zaman bu vakte kadar çiğnediğim şu fani alemde bir nefes alıp-vermek dahi bendenize çoktur. Duyuyor musun bîvefâ yâr? Beni ennihayet, yakinen meşgul olduğum toprağın bağrına, kırık-dökük ve nâmurad bir vaziyette göndermek muzafferiyetine eriştin! Tebrik ederim!

Kar yağıyordu İstanbul’a… Gamlı mızrabın söylettiği ihtiyar bir tamburun nâmelerine şu mısralar eşlik etmekteydi:

“Kimseye etmem şikâyet ağlarım ben hâlime,
Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbâlime…
Perde-i zulmet çekilmiş korkarım ikbâlime,
Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbâlime…”

Güçer Kafa
 
Üst