Yardım Hakkınızı bana helal edin millet.

[Alois Alzheimer]

18 Ocak 2019 Cuma günü bu foruma üye olmuştum.

O günden bugüne olan süre zarfında bu forumda birçok mesaj yazdım, birçok insanın beğenisini kazandım, birçok arkadaş edindim.

Lakin yıllardır hayat arkadaşı edinememenin verdiği üzüntü, sıkıntı, bunaltı bir zamanlar kontrol altında tutabileceğim boyutlarda iken, son zamanlarda ben de hezeyan halini almış bulunmakta, dolayısıyla bu düşüncelerden ötürü artık bırakın mesleğimi düzgün bir şekilde icra edebilmeyi, doğru dürüst yemek yemeyi bile beceremez hale gelmiş bulunmaktayım.

Mesela 2 gün önce hemen yanı başımda bir hasta can çekişiyorken ona müdahale etmedim.

Dünkü görevime ise hiç gitmedim.

Zaten son zamanlarda görevime gitmiş olsam bile istemsiz olarak iş arkadaşlarıma ve hastalara bağırmaktaydım.

Çünkü artık hayatımı idame ettirecek gücü kendimde bulamamaktayım.

Belki de benden çok çok iyi bir doktor olurdu, kim bilir...

Kıymetli dostlar...

Ben aslında çok iyi bir insandım. Bir zamanlar hiç böyle değildim.

Sizler bana bu zamana kadar çok kereler destek olmaya çalıştınız. Verdiğiniz desteklerle bir şekilde hayatımı kötü de olsa idame ettiriyordum.

Belki de benim karakterim zayıftır, bilemiyorum.

Ama ben, hayatımda birinin olmamasını bir türlü kabullenemedim.

Diyeceksiniz ki bana "Çok güzel bir mesleğin var." Evet; ama icra edemedikten sonra o meslek neye yarar ki?

Ben artık yaşadığım bu hayatı, vücudumda her yere yayılmış bir tümör gibi hissetmekteyim.

Bu tümör beni çok rahatsız etmekte.

Dolayısıyla ondan kurtulmam gerekiyor.

Kıymetli dostlar...

Hep bir hayalim vardı benim, o da "Nasıl ki hastanede dünyaya gözlerimi açmışsam, yine hastanede gözlerimi yummak."tı.

Yarın sabah bileklerime vuracağım neşter darbesiyle tüm bu sıkıntılardan, üzüntülerden kurtulacağım.

Artık mutluyum; çünkü yıllardır süren üzüntülerimi bu gece son kez yaşamaktayım.

Bu akşam en sevdiğim yemeği yedim, en sevdiğim içeceği içtim, tıpkı idam edilecek mahkumlara verilen son yemek gibi.

Bugüne kadar bu forumda kimileri üzdüysem, kimleri kırdıysam herkesten özür dilerim.

Bana hakkınızı helal edin dostlar.

Bir başka hayatta görüşmek üzere...

 

[talebesultan]

hayatınıza son vermek çok büyük bir mesele. hayatınızda birinin olmaması geçici birşeu bunun için hayatının geri kalan günlerine son vermek günah değil midir?

 

[Realhas the Great]

Lütfen intihar etme.?

 

[Usain]

Abi öncelikle kendine zarar vermek bir çözüm değil.
Ben yeni liseyi bitirmiş, üniversiteye bile başlamamış birisiyim. Söyleyeceklerim hiç profesyonel ve bilimsel değil başta bunu belirteyim. Bu yüzden sorunlarla karşılaştığımızda profesyonel insanlardan destek almalıyız bunu sen benden iyi biliyorsundur. (Bu arada "abi" ve "sen" diye hitap ediyorum aramızdaki samimiyete dayanarak. Umarım sorun değildir.)

Ben hayatı kendimize odaklı yaşamamız gerektiğini düşünüyorum. Herkesin çok zor zamanları oluyor emin ol. Ama bunları aşmamız lazım. Sınav de, kendine saygı de artık neye inanıyorsan onu de ama başkaları için kendimizi üzmeye değmez. Ben üniversite sınavına girdim bu sene ve tıp kazanamadım anca diş okumaya yetiyor puanım. Nereyi yazacağımı düşünüyorum ve aşırı gelecek kaygısı ve stresi altındayım şu sıralar. Bak sen 1-0 öndesin. Tıp okumuşsun, güzel bir gelirin var ve kendine düzenli hayat kurmak için gerekenlere sahipsin. İlişkiler konusunda başarılı olamıyor olabilirsin ve birçok insan aynı durumda. Kesinlikle bu çözümü olmayan bir şey değil. İşin uzmanından, meslektaşlarından destek almalısın abi. Gerektiği zaman profesyonellerden destek almalıyız. Onlara sıkıntılarımızı anlatmalıyız. Kesinlikle yaşadıklarını küçümsemiyorum ve bu kimsenin haddine de değil. Ama çözülemeyecek şey yok, konuşmak ve uzmanına danışmak gerek sadece.

Çok yoğun çalışıyorsun biliyorum ama boş zamanların için hobiler bulabilirsin. Kulüplere, kurslara katılabilirsin. Böylece sosyalleşip yeni insanlarla da tanışabilirsin. Sosyal medya bazen insanın canını sıkan bir karadelik, bazen de dostluklar kurabileceğin bir mecra. Orayı da kendi faydana kullanabilirsin.

Unutma abi, bu dünyaya bir kez geliyoruz ve onu da "kendimiz" için en güzel şekilde yaşamalıyız. Lütfen o kötü fikri aklından çıkar. Ben canın bir şeye sıkıldığında her zaman seni dinleyebilirim ve beraber çözümler düşünebiliriz bunu unutma.

 

[Constantin87]

18 Ocak 2019 Cuma günü bu foruma üye olmuştum.

O günden bugüne olan süre zarfında bu forumda birçok mesaj yazdım, birçok insanın beğenisini kazandım, birçok arkadaş edindim.

Lakin yıllardır hayat arkadaşı edinememenin verdiği üzüntü, sıkıntı, bunaltı bir zamanlar kontrol altında tutabileceğim boyutlarda iken, son zamanlarda ben de hezeyan halini almış bulunmakta, dolayısıyla bu düşüncelerden ötürü artık bırakın mesleğimi düzgün bir şekilde icra edebilmeyi, doğru dürüst yemek yemeyi bile beceremez hale gelmiş bulunmaktayım.

Mesela 2 gün önce hemen yanı başımda bir hasta can çekişiyorken ona müdahale etmedim.

Dünkü görevime ise hiç gitmedim.

Zaten son zamanlarda görevime gitmiş olsam bile istemsiz olarak iş arkadaşlarıma ve hastalara bağırmaktaydım.

Çünkü artık hayatımı idame ettirecek gücü kendimde bulamamaktayım.

Belki de benden çok çok iyi bir doktor olurdu, kim bilir...

Kıymetli dostlar...

Ben aslında çok iyi bir insandım. Bir zamanlar hiç böyle değildim.

Sizler bana bu zamana kadar çok kereler destek olmaya çalıştınız. Verdiğiniz desteklerle bir şekilde hayatımı kötü de olsa idame ettiriyordum.

Belki de benim karakterim zayıftır, bilemiyorum.

Ama ben, hayatımda birinin olmamasını bir türlü kabullenemedim.

Diyeceksiniz ki bana "Çok güzel bir mesleğin var." Evet; ama icra edemedikten sonra o meslek neye yarar ki?

Ben artık yaşadığım bu hayatı, vücudumda her yere yayılmış bir tümör gibi hissetmekteyim.

Bu tümör beni çok rahatsız etmekte.

Dolayısıyla ondan kurtulmam gerekiyor.

Kıymetli dostlar...

Hep bir hayalim vardı benim, o da "Nasıl ki hastanede dünyaya gözlerimi açmışsam, yine hastanede gözlerimi yummak."tı.

Yarın sabah bileklerime vuracağım neşter darbesiyle tüm bu sıkıntılardan, üzüntülerden kurtulacağım.

Artık mutluyum; çünkü yıllardır süren üzüntülerimi bu gece son kez yaşamaktayım.

Bu akşam en sevdiğim yemeği yedim, en sevdiğim içeceği içtim, tıpkı idam edilecek mahkumlara verilen son yemek gibi.

Bugüne kadar bu forumda kimileri üzdüysem, kimleri kırdıysam herkesten özür dilerim.

Bana hakkınızı helal edin dostlar.

Bir başka hayatta görüşmek üzere...

Umarım böyle bir şey yapmazsın yaşamak herşeye rağmen çok güzel..

 

[404 Error]

Hayatta kötü şeyler oluyor evet. Ama yine de bunun için intihar edip hemen pes etmek asla çözüm değildir. Biraz daha sabırlı olup iyi düşünülmeli. Bende bu hayattan nefret ediyorum ama yine de yaşıyorum işte. Ölmek istemeyi bende bir kaç kez düşündüm ama saçma bir şey olduğundan hep vazgeçtim ve de sonsuza dek aklımdan çıkardım.
Herkesin sorunları olabiliyor ama o sorunların çözümleri de vardır. Bazen istediğiniz olmayabilir ama bir gün olacaktır.

 

[Jarvisit]

Arkadaşımızın kendisine mail attım daha hızlı ulaşmak için. Telefon numarasını edinip arayacağım. Umarım geç kalmamış oluruz.

 

[ThorJ]

18 Ocak 2019 Cuma günü bu foruma üye olmuştum.

O günden bugüne olan süre zarfında bu forumda birçok mesaj yazdım, birçok insanın beğenisini kazandım, birçok arkadaş edindim.

Lakin yıllardır hayat arkadaşı edinememenin verdiği üzüntü, sıkıntı, bunaltı bir zamanlar kontrol altında tutabileceğim boyutlarda iken, son zamanlarda ben de hezeyan halini almış bulunmakta, dolayısıyla bu düşüncelerden ötürü artık bırakın mesleğimi düzgün bir şekilde icra edebilmeyi, doğru dürüst yemek yemeyi bile beceremez hale gelmiş bulunmaktayım.

Mesela 2 gün önce hemen yanı başımda bir hasta can çekişiyorken ona müdahale etmedim.

Dünkü görevime ise hiç gitmedim.

Zaten son zamanlarda görevime gitmiş olsam bile istemsiz olarak iş arkadaşlarıma ve hastalara bağırmaktaydım.

Çünkü artık hayatımı idame ettirecek gücü kendimde bulamamaktayım.

Belki de benden çok çok iyi bir doktor olurdu, kim bilir...

Kıymetli dostlar...

Ben aslında çok iyi bir insandım. Bir zamanlar hiç böyle değildim.

Sizler bana bu zamana kadar çok kereler destek olmaya çalıştınız. Verdiğiniz desteklerle bir şekilde hayatımı kötü de olsa idame ettiriyordum.

Belki de benim karakterim zayıftır, bilemiyorum.

Ama ben, hayatımda birinin olmamasını bir türlü kabullenemedim.

Diyeceksiniz ki bana "Çok güzel bir mesleğin var." Evet; ama icra edemedikten sonra o meslek neye yarar ki?

Ben artık yaşadığım bu hayatı, vücudumda her yere yayılmış bir tümör gibi hissetmekteyim.

Bu tümör beni çok rahatsız etmekte.

Dolayısıyla ondan kurtulmam gerekiyor.

Kıymetli dostlar...

Hep bir hayalim vardı benim, o da "Nasıl ki hastanede dünyaya gözlerimi açmışsam, yine hastanede gözlerimi yummak."tı.

Yarın sabah bileklerime vuracağım neşter darbesiyle tüm bu sıkıntılardan, üzüntülerden kurtulacağım.

Artık mutluyum; çünkü yıllardır süren üzüntülerimi bu gece son kez yaşamaktayım.

Bu akşam en sevdiğim yemeği yedim, en sevdiğim içeceği içtim, tıpkı idam edilecek mahkumlara verilen son yemek gibi.

Bugüne kadar bu forumda kimileri üzdüysem, kimleri kırdıysam herkesten özür dilerim.

Bana hakkınızı helal edin dostlar.

Bir başka hayatta görüşmek üzere...

Abi hayata bir kere geliyorsun, ayrıca şimdi canına kıysan Allah öbür tarafta hesabını sormayacak mı? Yapma, etme lütfen... Vazgeç şu kararından..

 

[Jarvisit]

Konu özel ve ciddi olduğu için kilitliyorum. Eğer ulaşabilirsen buradan yazacağım.