talhadinc61
Öğrenci
- Katılım
- 19 Mart 2022
- Mesajlar
- 4
- Reaksiyon puanı
- 1
- Puanları
- 1
- Yaş
- 19
9.sınıfta çokca arkadaşım vardı, herkesle iyi anlaşırdım. O dönemler sürekli bir faliyetim vardı, spor yapardım, tiyatro vb. şeyler. Ayrıca kendi hedeflerim de vardı fakat koronadan sonra herşey çok değişti.Sınıf arkadaşlarım değişti ve eski sınıfımdan sadece birkaç kişi vardı sınıfımda. Onlarlanda eski samimiyetimiz kalmadı, birşey desem dinlemiyorlar, ciddiye almıyorlar beni. Sadece onlar değil sınıfta kimse ciddiye almıyor, sevmiyor beni. Nedenini anlamış değilim. Aslında sınıftaki herkes tam benim kafa yapımdaki çocuklardı, kimsenin dersle alakası dahi yok, okula eğlenmeye geliyorlar fakat nedense arkadaşlık kuramadım hiçbiriyle.Bu senenin 2.dönemi sınıfa ortaokuldan samimi olduğum arkadaşım nakil ile geldi. Geldiği günler onla aramız iyiydi fakat oda 1,2 hafta sonra beni ciddiye almamaya başladı. Geçen bi ara konuşuyorduk onla, daha sınıfa yeni gelmiş olmasına rağmen anladı, bana diyor niye sınıfta kimse seni sevmiyor. Arkadaşlar bişeler anlatmaya çalıştım ama tam anlatabildimmi bilmiyorum. Ben eskiden her ortamda kendimi sevdirebilen biriydim, ama o zamanlar ki hatam beraber vakit geçirip eğlendiğim insanlar, abilerim ile aramızdaki arkadaşlığı bi tık ileriye taşımamamdı. Çünkü o zamanlar kimseyi takmıyordum, hedeflerime odaklıydım.Onlarla arkadaşlığı ilerletmediğim için Şimdi bu yüzden çevremde 1 tane dostum bile yok. Bu yalnızlık heralde psikolojimide acayip bozdu, geçem günlerde psikiyatriye gittim. İlaç kullandım sonra beni daha kötü yaptığını hissedince bıraktım. Az önce söylediğim gibi tiyatro bile yapmışlığım var bi dönem o zaman özgüvenim acayip yüksekti ama şuan özgüvenimi bile kaybetmiş durumdayım. Bişe demeden önce sürekli düşünüyorum nasıl dicem, ne konuşacam fln diye. Herşeyi de çok kafaya takmaya başladım. En basitinden telefonla konuşuyorum, sonra telefonu kapattıktan sonra karşı tarafın, benim konuşduğumuz şeyleri düşünüyorum tek tek acaba saçma birşey söyledim mi diye.Herşey şuanda boş geliyor bana, yaşıyorum ama niye yaşıyırum bilmiyorum.Yarına okul var mesela ama ben sadece sınava gidecem, aileme de yok oruç fln okulda tutamıyorum dedim zaten dersler de çok kötü, onlarda bunu biliyor ama gitmememin en büyük nedeni aslında okulda kendimi yalnız hissettiğim için artık gitmek istemiyorum. Öyle bi noktaya geldimki kendimi deli gibi hissetmeye başladım.Şuanki insanların bana tavrından, geçmişe dönüp baktığımda kimsenin bana tam anlamıyla bi konuda güvenmemesinden fln,kendimi deli gibi hissetmeye başladım. Sınıfta mesela sırada uyuyorum aklımda düşünceler geçiyor, hayal kurmaya başlıyorum sonra kendime engel oluyorum, engel olmazsam hayallerde düşüncelerde dalıp gidiyorum ve bu aklındam düşündüğüm şeyleri acaba sırada yatarken sesli mi düşünüyorum, tüm sınıf beni duyuyor belkide diye deli düşüncelere kapılıyorum.Baya bişeler anlattım, başka içimi dökecek kimse olmadığı için içimi sizlere döktüm, biraz saçmalamış olabilirim o yüzden özür diliyorum. Şuanda büyük bi çıkmazdayım ne yapsam bilmiyorum. Baya bişe anlattım ama en büyük sorunum yalnızlık. O kadar yalnızımki karakterini davranışını sevmediğim, farklı olaylar yüzünden hayatımdan silip attığım insanları bile geri kazanmaya çalışacak duruma geldim. Ne yapsam bilmiyorum. Bu olayları hiç kafaya takmayan biri olarak bu noktalara nasıl geldim bilmiyorum ama evde kaldığımız 2 senelik süre çok değiştirdi beni. Nolur bana yardım edin bi çıkış yoku gösterin yoksa bu çıkmazda kalacam, asosyal telefon bağımlısı bir insan haline gelecem, geleceğim kayıp gidecek
