636405
Doçent
- 4 Temmuz 2020
- 618
- 495
- 93
Kısaca bi hayatımı özetleyim;
20 yaşındayım, küçükken girişken birisi olmadığım için okuldakilerle fazla samimi değildim, zaten evde takılmak daha çok hoşuma gidiyordu, o yüzden asosyalliğe alıştım.
İlköğretim bittikten sonra meslek lisesine yazdırmışlardı. Ordakilerin fazla hareketli olması ve aşırı erkek dolu olması beni bunalttı, o yüzden lise 1'de okulu bıraktım 7/24 asosyal oldum.
Geçen sene askere almasınlar diye açık liseye kaydoldum. Kilo bakımından zayıf olduğum için sataşırlar mataşırlar diye kendimi her türlü negatif duruma karşı garantiye almış oldum.
___________
Bazen dışarı çıktığımda arkadaşlarıyla, sevgilisiyle dolaşanları görüp kıskanıyorum. Güzel kızları görüyorum moralim bozuluyor. 1 - 2 yıldır durum böyle. Yani asosyallik artık pişmanlık uyandırıyor bende.
Ben de arkadaşlarım, kız arkadaşlarım, sevgilim olsun isterdim ama bu saatten sonra bu işin zor gerçekleşeceğini düşünüyorum.
Çünkü param yok. Param olmadığı için herhangi bir ortama, herhangi bir aktiviteye bütçe ayıramam. Mesela param olsa ilk olarak spor salonuna giderdim kilo almak için.
Para sorununu bir işe girerek halletmeye çalışsam bile bu sefer sosyalleşmeye çalışmak yorucu olacaktır büyük ihtimalle, haftada sadece 1 gün izin veriyorlar. Hatta çoğu yerde hangi günün izin günü olduğu bile belli değil ve iş bulmak zor, çalışarak para kazanacağının bile garantisi yok.
Bu sosyalleşen kişiler için sosyalleşmek zor değildir çünkü onlar ilkokulda da, lisede de sosyallerdi zaten. O zamandan kalma arkadaşlarıyla yine görüşürler ve şu an çoğu üniversiteye falan gidiyor, şanslılar.
Ben asosyallikten kurtulmayı pek olası görmüyorum. Şans, ihtimal faktörünün bizim lehimize işlemesine kalmış bir şey bu.
20 yaşındayım, küçükken girişken birisi olmadığım için okuldakilerle fazla samimi değildim, zaten evde takılmak daha çok hoşuma gidiyordu, o yüzden asosyalliğe alıştım.
İlköğretim bittikten sonra meslek lisesine yazdırmışlardı. Ordakilerin fazla hareketli olması ve aşırı erkek dolu olması beni bunalttı, o yüzden lise 1'de okulu bıraktım 7/24 asosyal oldum.
Geçen sene askere almasınlar diye açık liseye kaydoldum. Kilo bakımından zayıf olduğum için sataşırlar mataşırlar diye kendimi her türlü negatif duruma karşı garantiye almış oldum.
___________
Bazen dışarı çıktığımda arkadaşlarıyla, sevgilisiyle dolaşanları görüp kıskanıyorum. Güzel kızları görüyorum moralim bozuluyor. 1 - 2 yıldır durum böyle. Yani asosyallik artık pişmanlık uyandırıyor bende.
Ben de arkadaşlarım, kız arkadaşlarım, sevgilim olsun isterdim ama bu saatten sonra bu işin zor gerçekleşeceğini düşünüyorum.
Çünkü param yok. Param olmadığı için herhangi bir ortama, herhangi bir aktiviteye bütçe ayıramam. Mesela param olsa ilk olarak spor salonuna giderdim kilo almak için.
Para sorununu bir işe girerek halletmeye çalışsam bile bu sefer sosyalleşmeye çalışmak yorucu olacaktır büyük ihtimalle, haftada sadece 1 gün izin veriyorlar. Hatta çoğu yerde hangi günün izin günü olduğu bile belli değil ve iş bulmak zor, çalışarak para kazanacağının bile garantisi yok.
Bu sosyalleşen kişiler için sosyalleşmek zor değildir çünkü onlar ilkokulda da, lisede de sosyallerdi zaten. O zamandan kalma arkadaşlarıyla yine görüşürler ve şu an çoğu üniversiteye falan gidiyor, şanslılar.
Ben asosyallikten kurtulmayı pek olası görmüyorum. Şans, ihtimal faktörünün bizim lehimize işlemesine kalmış bir şey bu.
Bunları ilk iş olarak boş ver ilk iş iş bul!
