whiterose0
Öğrenci
- Katılım
- 4 Eylül 2020
- Mesajlar
- 2
- Reaksiyon puanı
- 0
- Puanları
- 1
- Yaş
- 27
Merhabalar
Arkadaşlar 24 yaşındayım,1 sene hazırlık olmak üzere 5 yıl bilgisayar mühendisliği eğitimi alıcam.19-20 yaşlarında babamın iş yerinden ayrılıp okumaya karar verdim abimin psikolojik destekleriyle.Yazılıma karşı olan merakım ve ilgimden dolayı da 4 sene sıkılmadan büyük umutlarla çalıştım.İyi bir sıralamayla da bu sene marmara universitesi bilgisayar mühendisliği bölümüne yerleştim.Ancak yazılıma karşı olan ilgimin önüne son zamanlarda aşırı artan maddi özgürlük ihtiyacı geçmeye başladı.Universiteye geçince yıllardır merak ettiğim o yazılım dünyasına girince çok mutlu olacağımı düşünürdüm.Ancak kazın ayağı öyle değilmiş.Sevdiğin işi yapabilmek için sevdiğin işi yapmaya uygun bir psikolojinin gerekli olduğunu öğrendim.Babamın sırtından geçinemiyorum artık,gururum el vermiyor.Babamın verdiği parayla aldığım hiçbir şey benim için bir anlam ifade etmiyor, kaldı ki o parayı dilediğim gibi de harcayamıyorum vicdanımdan dolayı.Universitedeki arkadaşların açtığı gruplarda da dönen muhabbetlerden artık büyüdüğümü anlıyorum.18 yaşında bir çocuk gibi enerjim umudum kalmamış.Oyunlardan,ortamlardan,eğlenceden geçmiş olduğumu,daha doğrusu geçmem gerektiğini birincil ihtiyacımın bir an önce kendime yetmek olduğunu hissediyorum.Bu yüzden de gece gündüz ingilizce ile beraber bir programlama dili öğreniyorum.Aylık 50 lira 100 lira da getirse gerçekten verdiğim bir emeğin karşılığını alma ihtiyacım o kadar çok ki.Bu ihtiyacım beni sabırsızlığa sevk ediyor.Bir an önce bir şeyler üretip hem maddi hem de manevi kazanç sağlama sabırsızlığı baş gösterdi ve bu sabırsızlığın yarattığı strese dayanamayıp ders çalışmayı bıraktım.Öte yandan 30 yaşında mezun olacağımı düşününce de hayatının son 10 yılını asosyal olarak geçirmiş kendime acıyorum.Kendim için yaşamadım daha, geriye dönüp baktığımda hatırladığım hiçbir anım yok.30 yaşında mezun olunca evlilik ihtiyacı baş gösterecek ve yanlış bir şey olsada "mecburen" evlenmek zorunda kalıcam.(Evlenmeyen,çocuk sahibi olmayan tanıdığım yaşlı insanların hepsi pişman,böyle olmaktan korkuyorum).Ne öz güven eksikliğim vardı ne fiziksel ne maddi yetersizlik hissettiğim bir konu ne de arkadaş çevresinden yoksunluk.Aslında aşırı sosyal bir insan olabilirmişim ancak ben oyun oynamayı seçmişim yıllardır.Ömür boyunca böyle sürecek sanmışım ama yanılmışım malesef.Universitenin de diplomanın da benim için hiçbir önemi yok.Dışarıdan yazılım öğrenmeye çalışan biri gibi hissediyorum.Belli bir ödevim bir görev bilincim yok.1 gün 12 13 saat 1 gün hiç çalışmıyorum.Nereye kadar böyle devam ettirebilirim bilmiyorum ancak universite heyecanımın kursağımda kalması,tandığım her insanın her öğretmenin her çalışanın yıllarca sıkılmadan anlattığı universite anılarını,o gençlik heyecanlarını yaşayabilecek psikolojide olmadığımı hissediyorum.Buna benzer durumlardan geçen,aşan veya aşamayan arkadaşlardan öneriler bekliyorum.
Arkadaşlar 24 yaşındayım,1 sene hazırlık olmak üzere 5 yıl bilgisayar mühendisliği eğitimi alıcam.19-20 yaşlarında babamın iş yerinden ayrılıp okumaya karar verdim abimin psikolojik destekleriyle.Yazılıma karşı olan merakım ve ilgimden dolayı da 4 sene sıkılmadan büyük umutlarla çalıştım.İyi bir sıralamayla da bu sene marmara universitesi bilgisayar mühendisliği bölümüne yerleştim.Ancak yazılıma karşı olan ilgimin önüne son zamanlarda aşırı artan maddi özgürlük ihtiyacı geçmeye başladı.Universiteye geçince yıllardır merak ettiğim o yazılım dünyasına girince çok mutlu olacağımı düşünürdüm.Ancak kazın ayağı öyle değilmiş.Sevdiğin işi yapabilmek için sevdiğin işi yapmaya uygun bir psikolojinin gerekli olduğunu öğrendim.Babamın sırtından geçinemiyorum artık,gururum el vermiyor.Babamın verdiği parayla aldığım hiçbir şey benim için bir anlam ifade etmiyor, kaldı ki o parayı dilediğim gibi de harcayamıyorum vicdanımdan dolayı.Universitedeki arkadaşların açtığı gruplarda da dönen muhabbetlerden artık büyüdüğümü anlıyorum.18 yaşında bir çocuk gibi enerjim umudum kalmamış.Oyunlardan,ortamlardan,eğlenceden geçmiş olduğumu,daha doğrusu geçmem gerektiğini birincil ihtiyacımın bir an önce kendime yetmek olduğunu hissediyorum.Bu yüzden de gece gündüz ingilizce ile beraber bir programlama dili öğreniyorum.Aylık 50 lira 100 lira da getirse gerçekten verdiğim bir emeğin karşılığını alma ihtiyacım o kadar çok ki.Bu ihtiyacım beni sabırsızlığa sevk ediyor.Bir an önce bir şeyler üretip hem maddi hem de manevi kazanç sağlama sabırsızlığı baş gösterdi ve bu sabırsızlığın yarattığı strese dayanamayıp ders çalışmayı bıraktım.Öte yandan 30 yaşında mezun olacağımı düşününce de hayatının son 10 yılını asosyal olarak geçirmiş kendime acıyorum.Kendim için yaşamadım daha, geriye dönüp baktığımda hatırladığım hiçbir anım yok.30 yaşında mezun olunca evlilik ihtiyacı baş gösterecek ve yanlış bir şey olsada "mecburen" evlenmek zorunda kalıcam.(Evlenmeyen,çocuk sahibi olmayan tanıdığım yaşlı insanların hepsi pişman,böyle olmaktan korkuyorum).Ne öz güven eksikliğim vardı ne fiziksel ne maddi yetersizlik hissettiğim bir konu ne de arkadaş çevresinden yoksunluk.Aslında aşırı sosyal bir insan olabilirmişim ancak ben oyun oynamayı seçmişim yıllardır.Ömür boyunca böyle sürecek sanmışım ama yanılmışım malesef.Universitenin de diplomanın da benim için hiçbir önemi yok.Dışarıdan yazılım öğrenmeye çalışan biri gibi hissediyorum.Belli bir ödevim bir görev bilincim yok.1 gün 12 13 saat 1 gün hiç çalışmıyorum.Nereye kadar böyle devam ettirebilirim bilmiyorum ancak universite heyecanımın kursağımda kalması,tandığım her insanın her öğretmenin her çalışanın yıllarca sıkılmadan anlattığı universite anılarını,o gençlik heyecanlarını yaşayabilecek psikolojide olmadığımı hissediyorum.Buna benzer durumlardan geçen,aşan veya aşamayan arkadaşlardan öneriler bekliyorum.
