Hani hayatımı masala çeviren biri olsa..
Ben emin olsam.
O gitmez desem..
Başım bana ağır geldiğinde ,
şöyle bi yaslasam mı kafamı demeden
çekse kendine doğru beni..
Saçımı okşasa ..
Avutsa..
Geçecek dese…
Ben onu hiç üzmesem…
O da beni üzmese…
Üzenleri unutsak ..
Dünyayı unutsak ben onun, o benim
parmaklarıma dokunurken…
Uyanmasak ..
Masal tadında yaşasak…
Mümkün mü bu ?
Günün tüm bıkkınlığını gözlerine bakınca unutsam…
Sarılınca kemiklerimin yerine oturduğunu hissetsem…
O kadar içinde olsam..
O kadar içimde olsa..
O kadar o olsam…
O kadar ben olsa…
Şaşkın etse beni…
Sürekli hayretler içinde kalsam …
Sonra yine beni şaşırtsa…
Gülümsesem ben..
O da gülümsese…
Biz hep gülümsesek…
Tam ağlayacak gibi olsam..
O yanağımı sevse…
Ben yüzüne bakıp ağlayamasam…
Yüzü beni mutlu etmeye yetse…
Sahip olduğum için
dünyanın en şanslısı benim diye düşündürse…
Şarkımız dahi olsa…
Duyunca pür dikkat kesilsem…
Hatta mırıldansam …
Her kelimesinde aslında onu anıyo olsam…
Hatta ben onu anarken …
O beni arasa…
Ben ona;
“seni ne zaman çok yoğun düşünsem,
sen arıyosun beni “dediğimde
gözleri parlasa…
Ben gözlerinin parladığını görmesem de
bilsem…
Öyle habire seni seviyorum demesek…
Ama bunu bilsek…
Her şeyden daha çok bundan emin olsak…
Hep sevsek…
Aşık olmasak..
Hep sevsek birbirimizi…
Biz hiç ayrılmasak…
Mutlu ölsem…
O da mutlu ölse…
Mümkün mü bu ?
jidotakafu
