quasimodo
Profesör
- Katılım
- 20 Aralık 2008
- Mesajlar
- 1,929
- Reaksiyon puanı
- 57
- Puanları
- 0
Rabia'tül Adeviyye ( r.a )
http://img187.imageshack.us/i/kirmizicicek.jpg/
Rabia'tül Adeviyye ( r.a )
Tâbiînden ve hanım velîlerin büyüklerinden. Babasının adı İsmâil'dir. Doğum
târihi bilinmemektedir. 752 (H. 135) yılında Kudüs civârında vefât etti.
Babası İsmâil'in üç kızı vardı. Bir tane daha doğunca adını Râbia (dördüncü)
koydu. Babası İsmâil Efendi çok fakir olduğundan Râbia doğduğu gece evde
ihtiyaç olan şeylerden hiçbiri yoktu. Bu duruma annesi çok ağlayıp mahzûn
oldu. Efendisine; "Filân komşuya gidip, bir mikdar kandil yağı isteyebilir misin?"
dedi. Hazret-i Râbia'nın babası, Allahü teâlâdan başka kimseden bir şey
istememeğe söz vermişti. Bununla beraber hanımını üzmemek için komşuya
gitti. Kapıya elini sürdü ve geri gelip; "Kapı açılmadı" deyince hanımı ağladı. O
da çok üzüldü. Babası, başını dizine dayadı ve öylece uyuya kaldı. Rüyâsında
Peygamber efendimizi gördü. Peygamber efendimiz, kendisine buyurdu ki: "Hiç
üzülme! Bu kızın, öyle bir hanım olacak ki, ümmetimden yetmiş bin kişiye
şefâat edecek. Yârın bir kâğıda şöyle yaz: "Sen her gece Peygamber
efendimize yüz salevât-ı şerîfe, Cumâ geceleri de dört yüz salevât
gönderirdin. Bu Cumâ gecesi unuttun. Bunun keffâreti olarak, bu yazıyı sana
getiren zâta dört yüz altını helâl parandan ver." Sonra Basra vâlisi Îsâ Zâdân'a
git. O yazıyı ver." Hazret-i Râbia'nın babası uyandığında, Peygamber efendimizi
görmenin şevkiyle ağlıyordu. Hemen kalktı, denileni yaptı ve Îsâ Zâdân'ın
yanına gitti. Vâli mektubu alınca, Resûlullah efendimizin kendisini hatırlamasının
şükrü için, binlerce altını fakirlere sadaka verdi. Râbia-i Adviyye'nin babası
İsmâil Efendiye de mektupta yazılanı ve ona ilâve olarak pekçok altını da
sadaka verip, bir ihtiyâcı olursa tekrâr gelmesini tenbîh etti. Altınları aldıktan
sonra lüzumlu ihtiyaçlarını temin etti. Böylece bolluğa kavuştular ve kızlarına
rahatça bakıp güzel edeb ve terbiye ile büyüttüler.
Râbia-i Adviyye biraz büyümüştü. Annesi ve babası vefât etti. Üstelik,
Basra'da kıtlık ve fevkalâde pahalılık vardı. Bu hengâmede Râbia'nın ablaları
dağıldılar. Kimsesiz kalan Râbia'yı zâlim bir kimse yakaladı ve hizmetçi olarak iş
gördürdü. Sonra da köle olarak altı gümüş karşılığı bir ihtiyara sattı. O ihtiyarın
hizmetçisi olarak, gösterilen zor işleri sabırla yapmaya çalışıyordu. Çok sıkıntılı
günler geçirdi. Çok zahmetler çekti, fakat isyân etmedi. Allahü teâlânın
takdirine râzı oldu. Edebi fevkalâde idi. Bir gün karşısına bir nâmahrem,
yabancı çıktı. Ondan sakınayım diye hızla giderken düşüp kolu kırıldı. Acz ve
kırıklık içinde, mahzûn olmuş bir kalb ile Allahü teâlâya yalvardı.
"Yâ Rabbî! Garib ve kimsesizim. Yetim ve öksüzüm. Köle edildim. Bir de kolum
kırıldı. Lâkin ben bunların hiç birine üzülmüyor, yalnız senin rızânı istiyorum.
Benden râzı olup olmadığını da bilmiyorum" dedi. Bu sırada bir ses duydu.
"Üzülme, sen âhirette meleklerin bile imreneceği bir makamda bulunacaksın."
diyordu. Râbia tekrar efendisinin evine döndü. Günlük hizmetleri yerine getirir,
akşama kadar ayakta dururdu. Bununla beraber her gün oruçlu olur, geceleri
de Allahü teâlâya ibâdet ve tâatle geçirirdi. Bir gece efendisi
uyandığındaRâbia'nın odasından sesler geldiğini işitti. Pencereden bakınca,
Râbia'nın, secde ettiğini, Allahü teâlâya şöyle yalvardığını duydu. Diyordu ki:
"Ey Rabbim! Benim arzumun senin emrine uymak olduğunu biliyorsun. Benim
saâdetim senin huzûrunda bulunmaktır. Eğer elimden gelse, sana ibâdetten,
bir ân geri kalmam. Fakat ev sâhibimin hizmetinde bulunduğum için ona hizmet
ediyorum ve sana gereği gibi ibâdet edemiyorum..." Ev sâhibi, bunları duydu.
Ayrıca, Râbia'nın başı üstünde bir kandil bulunduğunu, kandilin bir yere asılı
olmadan havada durduğunu, odanın o kandilin nûru ile aydınlandığını gördü ve
hayretten dona kaldı. "Artık Râbia köle olamaz!" diyordu. Sabaha kadar
uyuyamadı. Sabah olunca hemen Râbia'yı çağırdı ve dedi ki: "Artık serbestsin.
Dilediğini yap. Ama burada kalırsan ben sana hizmet ederim." Râbia; "Gideyim."
dedi. Oradan ayrılıp küçük bir eve yerleşti. Bütün vakitlerini ibâdetle geçirir, bir
gün ve gecesinde bin rekat namaz kılardı. Kefenini dâimâ yanında taşır, namaz
kılacağı zaman onu serer, üzerine secde ederdi. Kefeni yanında olmadan
gezdiğini, kefenini beraberine almadan konuştuğunu kimse görmedi. Süfyân-ı
Sevrî ve Hasan-ı Basrî, ondan feyz alırlardı.
Kimseden bir şey almazdı. Bir keresinde Hasan-ı Basrî hazretleri kendisini
ziyârete gelmişti. Kulübesinin kapısında, zenginlerden birinin ağladığını gördü.
"Niçin ağlıyorsunuz?" diye sordu. O zengin; "Zühd ve kerem sâhibi şu hâtun
olmasa, halk mahv olur. O, zamânın bereketidir. Allahü teâlâ bizi, bir çok belâ
ve sıkıntılardan onun hürmetine muhâfaza etmektedir. Ona bir mikdar yardımım
olsun diye şu keseyi getirdim. Fakat kabûl etmez diye ağlıyorum. Bunu ona
verseniz, belki sizin hatırınız için kabûl eder" dedi. Hasan-ı Basrî hazretleri içeri
girip olanları bildirince, Râbia-i Adviyye buyurdu ki: "Ben bu dünyâlıkları
bunların hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâdan istemeğe utanır iken başkasından
nasıl alırım? Allahü teâlâ bu dünyâda, kendisini inkâr edenlerin bile rızkını
verirken, kalbi O'nun muhabbetiyle yanan birinin rızkını vermez mi
zannediyorsunuz? O kimseye selâmımızı söyle. Kalbi mahzûn olmasın. Biz Allahü
teâlâdan başkasından bir şey almamaya ahdettik. Hiç bir kimseden bir şey
beklemiyoruz. Geleni kabûl etmiyoruz. Bir defâsında devlete âid olan bir
kandilin ışığından istifâde ederek gömleğimi yamadım da kalbim dağıldıkça
dağıldı ve dikişleri sökünceye kadar kalbimi toparlayamadım."
Mâlik bin Dinâr şöyle anlatır: Birgün Râbia'nın yanına gittim. Abdestini almış,
kalan sudan bir kaç yudum da içmişti. Dikkat ettim, testinin bir tarafı kırıktı ve
çok eski bir hasırda oturuyordu. Kerpiçten bir de yastığı vardı. Bunları görünce
çok üzüldüm, içim yandı ve; "Ey Râbia! Zengin arkadaşlarım var. Kabûl
edersen sana onlardan bir şeyler alayım" dedim. Bana dönerek; "Yâ Mâlik!
Bana da, onlara da rızkı veren Allahü teâlâdır. O, fakirleri fakir olduğu için
unutup, zenginleri de zengin olduğu için hatırlıyor ve yardım mı ediyor
sanıyorsun?" dedi. Ben de "Hayır, hiç öyle olur mu?" dedim. Bunun üzerine
"Mâdem ki Rabbim benim hâlimi biliyor, benim hatırlatmama ne lüzum var. O,
öyle istiyor, biz de O'nun istediğini istiyoruz" diye cevap verdi.
Râbia-i Adviyye, "Niye evlenmiyorsun?" diye ısrâr edenlere şöyle söyledi:
"Benim üç büyük derdim var. Bunların sıkıntısından kolayca kurtulmamı garanti
ederseniz, o zaman evlenirim. Birincisi, (Acabâ son nefesimde îmânımı
kurtarabilecek miyim?) İkincisi, (Kıyâmet gününde amel defterimi sağ
tarafımdan mı, yoksa sol tarafımdan mı verecekler?) Üçüncüsü, (Herkesin
hesâbı görüldükten sonra bir grup Cehennem'e ve bir grup Cennet'e giderken,
acabâ ben hangi grupta bulunacağım?)" dedi. O kimseler; "Biz bu suâllerin
cevâbı olarak size bir şey söylemekten âciziz" dediler. "O halde önümde böyle
dehşetli günler varken ve bu günlere hazırlanmak elbette lâzım iken, evlenmeyi
nasıl düşünebilirim?" buyurdu.
__________________
Bir gün ikindi vakti yanına bir misâfir geldi. Tencerede bir parça et vardı. Eti
pişirip misâfire ikrâm edeyim diye düşündü. Fakat, yemeği hazırlamak için de
misâfirin yanından ayrılamadı. Nihâyet akşam vakti oldu. Namazlarını kıldılar.
Kendisi de, misâfiri de oruçlu idiler. Nihâyet evde bulunan bir kuru ekmek ve
bir mikdar suyu misâfire ikrâm için hazırladı. Sonra, etin bulunduğu tencerenin
Allahü teâlânın izni ile kaynadığını ve yemeğin çok güzel piştiğini gördü.
Misâfire ikrâm ile iftarı birlikte yaptılar. Misâfir; "Hayâtımda bu kadar lezzetli bir
yemek yemedim." deyince, Râbia-i Adviyye; "Her hâlinde Allahü teâlâyı
hatırlıyan ve sâdece O'nun rızâsını istiyenlere işte böyle yemek pişirirler."
buyurdu.
Râbia-i Adviyye'nin hacca gitmek arzusu çoğaldı. Bir kâfileye katılarak yola
çıktı. Yolda merkebi ölünce kâfiledekiler; "Eşyâlarınızı bizim hayvana
yükleyelim" dediler. Onlara; "Ben Allahü teâlâya tevekkül ederek yola çıktım.
Siz yolunuza devam ediniz, ben yavaş yavaş gelirim" dedi ve kervan yoluna
devam etti. "Yâ Rabbî! Çok âciz olduğumu görüp, biliyorsun. Beni evine dâvet
ettin ama bineğim yarı yolda öldü. Koca çölde yalnız kaldım. Durumu sana
havâle ettim." diyerek eşyâlarını yüklendi. Onun bu yalvarışından sonra Allahü
teâlâ merkebi diriltti. Hazret-i Râbia buna çok sevindi.
Bir gün, Râbia-iAdviyye'ye yemek yapmak istediler, fakat soğan
yoktu.Komşudan alalım dediler. O da; "Kırk senedir, Allahü teâlâdan
başkasından bir şey istememek üzere söz verdim. Zararı yok soğansız olsun."
buyurdu. Sözünü yeni bitirmişti ki, bir kuş ayaklarındaki soğanları oraya bırakıp
gitti. Bunu gören hazret-i Râbia; "Bu ilâhî bir imtihandır, Allahü teâlânın
azâbından emin değilim, korkuyorum!" deyip, yemek yerine kuru ekmeği yedi.
Bir gün, Hasan-ı Basrî hazretlerinin evinin önünden geçiyordu. O sırada evin
damında bulunan Hasan-ı Basrî, Allahü teâlânın muhabbetinden pek çok
ağlamış, göz yaşlarını rüzgâr, aşağıdan geçmekte olan Râbia-i Adviyyenin
yüzüne düşürmüştü. Damlanın nereden geldiğini araştırıp, yukarıda ağlamakta
olan Hasan-ı Basrî'yi görünce; "Ey Hasan! Sakın gözyaşların nefsinin arzusuyla
akmış olmasın! Bu gözyaşlarını içinde muhafaza et ki, içerde bir derya olsun.
Allahü teâlânın muhabbeti ile kaynasın" dedi
Bir defâsında kendisini sevenler ziyârete gelmişlerdi. Evde, odayı
aydınlatacak bir kandil yoktu. Gelenlere ise ışık lâzımdı. Râbia-i Adviyye
hazretleri parmaklarına üfledi. Bunun üzerine Allahü teâlânın izniyle sabaha
kadar parmaklarından ışık yayıldı ve oda aydınlandı.
Bir kimse, kendisine, cebinden çıkardığı parayı vermek istedi. Hazret-i Râbia
elini havaya doğru uzattı. Avucu altınla dolu olduğu halde o kimseye; "Sen
cebinden alıyorsun, bana böyle veriyorlar." dedi.
Bir gün iki kişi, Râbia-i Adviyye'yi ziyârete geldiler. İkisi de açtı. "Yemeği
helâldir" diye içlerinden yemek yimek geçti. O anda kapıya biri gelerek, Allah
rızâsı için bir şeyler istedi. Râbia hazretleri evdeki iki ekmeğini buna verdi.
Gelen sevinerek gitti. Bir saat kadar sonra bir kişi kucağında bir yığın ekmekle
geldi.Râbia hazretleri ekmekleri saydı. On sekiz ekmek vardı. Dedi ki: "Ekmekler
yirmi olsa gerektir." Ekmeği getiren, ikisini saklamıştı. Çıkarıp iki ekmeği de
verdi. Oradakiler hayretle sordular. "Bu ne sırdır? Biz senin ekmeğini yemeye
gelmiştik. Önümüze koyacağın ekmekleri kapıya gelene verdin. Ardından ekmek
geldi. Eksik olduğunu söyledin."Cevâbında şöyle buyurdu: "Siz ikiniz gelince
karnınızın aç olduğunu anladım. Önünüze koyacağım o iki ekmeği kapıya gelene
verdim. Allahü teâlâdan bu ekmeklerin misâfirlerin karnını doyuramayacağını,
bunun için bir yerine on vermesini istedim. Çünkü Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde
(En'âm sûresi 160. ayet-i kerîmesinde) bire on vereceğini bildiriyor. Ben O'nun
bu vâdine güvendim. İki ekmek yerine yirmi ekmek geleceğini bildiğim için de
ekmeklerin noksan olduğunu söyledim."
__________________
Bir defâsında namaz kılarken gözüne bir kamış saplandı. Kalb huzûru ve Allahü
teâlânın muhabbetinin her tarafını kaplamış olması hâli o kadar fazla idi ki,
namazda bunu hiç farketmedi. Namaz bitince oradakilere; "Gözüme bir bakın.
Gâlibâ gözüme bir şey girmiş" dedi. Baktılar kamış parçası gözüne saplanmıştı.
Güçlükle çıkardılar.
Hasan-ı Basrî hazretleri suâl edip: "Ey Râbia, yokluğu nerede buldun?" dedi.
Cevâbında; "KendimiHak teâlâya teslim ve işlerimi O'na havâle ettim."
buyurdu. Yine Hazret-i Hasan suâl edip; "Ey Râbia! Hak teâlâ aşkına sana
ihsân olunan ilim ve amelden bana bir harf öğret" dedikte, cevâbında: "Ey
Hasan, câriyelikten kurtulalı beri iplik eğirip satarım, geçimimi temin ederim.
Lâkin hiç bir zaman iki akçeyi bir elime almadım. İkisi bir yere gelir de beni Hak
teâlânın yolundan ve mârifetullahtan alıkoyar diye korktum." buyurdu.
Birinin; "Yâ Rabbî, bana rahmet kapısını aç!" diye duâ ettiğini işitince, Râbia-i
Adviyye; "Ey câhil, Allahü teâlânın rahmet kapısı kapalı mı idi de şimdi açmasını
istiyorsun. Rahmetin çıkış kapısı her zaman açık ise de giriş kapısı olan kalbler,
herkeste açık değildir. Bunun açılması için duâ edilmelidir." dedi.
Kendisine, Hasan-ı Basrî hazretlerinin; "Cennet'te, Allahü teâlâyı görmekten bir
an mahrum olursam öyle ağlayıp, feryâd edeceğim ki, bütün Cennet ehli bana
acıyacak." dediğini naklettiklerinde; "Bu çok güzeldir. Lâkin, eğer dünyâda,
Allahü teâlâdan bir an gâfil olduysa ve bu gafletinden dolayı aynen bildirdiği
üzüntü, ağlamak ve inlemek meydana geldiyse âhirette de dediği gibi
olacaktır. Aksi halde olmayacaktır." buyurdu.
Râbia-i Adviyye bir gece; "Yâ Rabbî! Ya kalb huzûru ile namaz kılmamı nasîb
et, veya kalb huzûru ile kılamadığım namazımı kabûl buyur. Allah'ım benim
bütün dünyâdaki arzum ve işim, seni yâdetmek, âhirette de Cemâl-i ilâhiyene
kavuşmaktır. Ne olur, beni bu anlayışıma bağışla!" diye yalvardı.
Bir gün Râbia Hâtun ağlıyordu. "Ey Allahü teâlânın sevgili kulu niçin ağlıyorsun?
Rabbinle yakınlığın var." dediler. Buyurdular ki: "Ayrılıktan korkuyorum, belki
ölüm vaktinde (Sen bana gerekmezsin ey Râbia) diye Allahü teâlâ hazretleri
hitâb buyurursa benim hâlim nice olur? Eyvah, eyvah!" deyip ağladı.
Tevekkülü o dereceye ulaşmıştı ki; "Gök tunç olsa, yer demir kesilse, gökten
bir damla yağmur düşmese, yerden bir bitki bitmese ve dünyâdaki bütün
insanlar benim çocuğum olsa, Allahü teâlâya yemîn ederim ki onlara nasıl
bakacağım düşüncesi kalbime gelmez. Çünkü, Allahü teâlâ hepsinin rızkını
vereceğini bildirmiş ve üzerine almıştır" derdi.
Bir zaman hasta olmuştu. Ziyâretine gelenler; "Ey Râbia! Sana gelen bu
hastalık çok ızdırap vermektedir. Duâ et de Allahü teâlâ çektiğin bu ızdırâbı
hafifletsin." dediklerinde, buyurdu ki: "Siz biliyor musunuz ki, bu ızdırâbı
çekmemi Allahü teâlâ irâde etmiştir.""Evet biliyoruz" dediler. O da; "Bunu
bildiğiniz halde, O'nun irâdesine muhâlefet etmemi, O'ndan tersini dilememi
nasıl istiyebiliyorsunuz?" dediği zaman, onlar; "Ey Râbia, peki senin arzun
nasıldır?" diye sordular. O da; "Allahü teâlâ benim hakkımda ne irâde ve ne
takdir etmişse ona râzı olmak" buyurdu.
Bir gün kendisine sordular ki: "Ölümü arzu ediyor musun?" Buyurdu ki:
"İnsanlardan birine karşı bir kabahat işlemiş olsam, o insanla karşılaşmaktan
utanırım. HalbukiAllahü teâlâya karşı olan kabahatlerimiz o kadar çok ki,
huzûruna varmayı (ölümü) nasıl arzu ederim?"
"Bu yüksek derecelere ne ile kavuştun?" dediklerinde; "Beni ilgilendirmeyen her
şeyi terk ve ebedî olanın dostluğunu istemekle" buyurdu.
Râbia-i Adviyye devamlı inlerdi ve onu hep dertli bir hâlde görürlerdi.Yakınları;
"Hiç bir hastalığınız yok, ağlayıp sızlanmanıza, yakınmanıza sebep nedir?"
dediler. O da; "Benim gönlümde öyle bir dert var ki, tabibler tedâvisinde âciz
kaldılar. Yaramın merhemi Allahü teâlâya vuslattır (kavuşmaktır). Böyle yanıp
yakılıyorum ki, belki maksadıma kavuşurum. Bu benim yaptığım ise, bu işte en
az olanıdır" diye cevap verdi.
Yaşı sekseni bulmuştu. Yolda yaşlılığın tesiriyle yürümekte güçlük çekerdi.
Öyle ki görenler, ha düştü, ha düşecek zannederlerdi. Böyle olmakla beraber
kimsenin yardımını kabûl etmezdi. Vefâtı yaklaşınca yakınlarından Abede
bintiŞevvâl adında bir hâtunu yanına çağırdı. Her zaman yanında taşıdığı
kefeni göstererek; "Vefât ettiğim zaman beni bu beze sar ve defnet." diye
vasiyet etti.
Vefât etmeden önce hasta yatağının başucunda bekleyen sevdiklerine;
"Kalkınız, burayı boşaltıp, yalnız bırakınız. Allahü teâlânın melekleriyle başbaşa
kalayım" deyince, oradakiler odayı boşalttılar. Kapıyı örttüler. İçerden meâlen
şu âyet-i kerîmenin okunduğu işitiliyordu: "Ey mutmainne nefs, râzı olmuş ve
râzı olunmuş olarak Rabbine dön! Has kullarımın arasına katıl ve Cennetime
gir."(Fecr sûresi: 89) Aradan biraz zaman geçti ses kesilmişti. İçeri
girdiklerinde vefât ettiğini gördüler. Vefâtından sonra Abede binti Şevvâl
vasiyyetini yerine getirdi. Tur Dağı üzerine defnedildi.
Abede binti Şevvâl şöyle anlatmıştır: "Râbia'yı vefatından bir sene sonra
rüyâda gördüm. Yeşil elbiseler giymiş, başında da yeşil bir örtüsü vardı. Ben;
"Seni sardığım kefenine ne oldu?" dedim. "Allahü teâlâ onları çıkardı ve bana
bunları verdi." dedi.
Vefâtından sonra kendisini rüyâda görenler; "Münker ve Nekir melekleri ile
aranızda ne gibi bir şey oldu?" diye sordular. "O iki heybetli melek gelip de
bana Men rabbüke (= Rabbin kim?) suâlini sorunca, onlara dedim ki, ey
melekler! Hemen geri gidip Rabbime şöyle arzediniz: (Ey Allah'ım! Dünyâda
bunca halk arasında, ihtiyar bir kadıncağızı unutmadın. Ben, seni hiç unutur
muyum?)"
Nakledildiğine göre Muhammed bin Eslem Tûsî ile Nu'mân Tûsî, Râbia-i
Adviyye'nin kabri başına gelip; "Hâlin nasıldır?" diye sordular. Allahü teâlânın
izni ile şöyle cevap verdi: "Allahü teâlâ bana çok nîmet ihsân etti. Nîmetler
içindeyim elhamdülillah."
Bessâr bin Gâlib en-Necrânî diyor ki: "Râbia-i Adviyye için vefâtından sonra
hep duâ ederdim. Bir defasında onu rüyâmda gördüm. Bana; "Hediyelerin
nûrdan mendil içinde ve nûrla kaplanmış tabaklarla bize sunulmaktadır." dedi.
"Bu nasıl oluyor?" dedim. "Hayatta olan müminler ölüler için duâ ettiklerinde,
ipek mendiller içinde nûrdan tabaklara konup, ölüye götürülür ve (Bu, sana
filân dostunun hediyesidir) denilir" buyurdu.
Yâ Rabbî, dünyâda, bana neyi takdir etmiş isen onların hepsini
düşmanlarına ver. Âhirette benim için hangi nîmetleri ihsân etmeyi takdir etmiş
isen onları da dostlarına ver. Ben sâdece seni istiyorum."
"Yâ Rabbî, eğer sana ibâdet etmem Cehennem korkusu ile ise beni
Cehennem'e at. Eğer Cennet'e girmek ümidi ile ibâdet ediyor isem, Cennet'ini
yasak eyle. Eğer sırf, senin rızân için ibâdet ediyor isem, bâkî olanCemâlin ile
müşerref eyle."
Çok defâ şöyle derdi: "İstiğfâr etmekle kurtulduk sanırız... Halbuki o
istiğfârımız da, bir başka istiğfâra muhtaçtır."
Allahü teâlânın muhabbeti ile çok ağlar, hep mahzûn olarak yaşardı.Cehennem
lafzını duyunca, onun dehşeti ile kendinden geçerek bayılıp düşerdi.
"Bir kulun Allahü teâlânın takdirine râzı olup olmadığı nasıl bilinir?" diye
sordular. "Gelen nîmetlerden zevk aldığı gibi, gelen musîbetlerden de zevk
aldığı zaman." buyurdu.
Bir kimse; "Yâ Rabbî! Benden râzı ol!" dedi. Bunu gören hazret-i Râbia;
"Kendisinden râzı olmadığın (Kazâ ve kaderine rızâ göstermediğin) bir zâtın,
senden râzı olmasını istemeğe utanmıyor musun?" dedi.
Kendisine sordular ki: "İnsanı Allahü teâlâya yaklaştıran en üstün şey nedir?"
"Muhabbet sâhibi olan kişi, muhabbetinde öyle sâdık olmalı ki, gönlünde O'nun
için olmıyan hiç bir sevgi bulunmamalı." buyurdu.
"İşlediğiniz günahları gizlediğiniz gibi, yaptığınız iyilikleri de gizleyin."
"Sabır insan olsaydı çok kerîm olurdu."
"Mârifetin alâmeti, her an Allahü teâlâyı hatırlamaktır."
"Kul Allahü teâlânın sevgisini tattığı zaman, Allah o kulunun kusurlarını
kendisine gösterir. Böylece o, başkalarının kusurlarını göremez olur."
ÜÇ MÜHİM DERT
Bir gün çok ağlıyorken, Râbia-i Adviyye,
Sordular: “Ağlamanın sebebi nedir?” diye.
Buyurdu ki: “Üç büyük derdim var şimdi benim,
Bunları düşündükçe, ağlayıp yaş dökerim.
Bunlardan kurtulmağa, var ise bir kolaylık,
Bir garanti verin de, ağlamıyayım artık.”
Dediler: “Söyle bize, ne imiş o dertlerin?
Herhâlde hâllederiz, kolayı var her şeyin.”
Buyurdu: “Öyle zor ki, kasdettiğim o dertler,
Zannettiğiniz gibi, kolay hâlledilmezler.
Biri son nefesimde, verirken ben canımı,
Kurtarabilir miyim, acaba îmânımı?
İkincisi mahşerde, acep amel defterim,
Sağımdan mı verilir, soldan mı, yok haberim.
Üçüncüsü, herkesin, hesabı görülünce,
Ve lâyık oldukları, yere götürülünce,
Cennetlikler ile mi, giderim ben acabâ?
Yoksa atılır mıyım, kötülerle azâba?
Bu korkunç tehlikeler, var iken önümde hep,
Ben ağlamıyayım da, kimler ağlasın acep?”
Uzaktan bir misâfir, gelmişti hânesine,
Bir parça eti vardı, koydu tenceresine.
Düşündü pişirip de, ona ikrâm etmeyi,
Ve lâkin konuşurken, unuttu pişirmeği.
Nihâyet akşam olup, namazları kıldılar,
Hem kendi, hem misâfir, o gün oruçluydular.
Dedi ki: “Et pişmedi, unutmak sebebiyle,
Bâri iftar edelim, “kuru ekmek, su” ile.”
Getirmeye giderken, su ve kuru ekmeği,
Leziz et kokuları, bir anda sardı evi.
Baktı ki tencerede, duran et, o hâliyle,
Ateşsiz pişmiş idi, kudret-i ilâhiyle.
Misâfir o yemekten, yiyince, ilk tadımda;
Dedi: “Böyle hoş yemek, yemedim hayatımda.
Hem de sen demiştin ki, Unuttum, pişmedi et,
Hâlbuki bu et pişmiş, acaba nedir hikmet?”
Dedi: “Kul unutmazsa, eğer ibâdetini,
Onu da unutmazlar, pişirirler etini.”
Yine bir gün misâfir, var iken hânesinde,
Yemeğe koymak için, soğan yoktu evinde.
Dediler; “Ey Râbia, şu komşudan istesek,
Zîrâ soğan olmazsa, iyi olmaz o yemek.”
Buyurdu: “Kırk senedir, söz verdim ki ben şuna,
Aslâ el açmıyayım, Rabbimden gayrısına.”
Râbia’nın bu sözü, bitmemişti ki, o an,
Bir kuş, ayaklarıyla, bıraktı iki soğan.
Bir gece de dostları, geldiler ona, ancak,
Kandil yoktu evinde, gece aydınlatacak.
Râbia hazretleri, üfledi bir avcuna,
Nûr geldi birden bire, parmakları ucuna.
Kamış girdi gözüne, bir gün namaz kılarken,
Hiç farkına varmadı, acımasına rağmen.
Öyle sarmış idi ki, onu aşk-ı ilâhî,
Hissetmedi kamışı, gözüne girse dahî.
Selâm verip sordu ki, “Gözümde bir şey mi var?”
Baktılar kamış girmiş, güçlükle çıkardılar.
Yâ Rabbî, bu mübârek velînin hürmetine,
Kavuştur bizi dahî, senin muhabbetine.
BENİ KENDİNLE MEŞGÛL EYLE
Hazret-i Râbia, çok oruç tutardı.Bir defâsında bir hafta hiç yiyecek bulamadı.
Sekizinci gece açlığı iyice şiddetlendi. Nefsine eziyet ettiğini düşünürken birisi
kapıyı çaldı. Bir tabak yemek getirdi, o da yemeği alıp, yere koydu. Mum
getirmeğe gitti, gelince bir kedinin yemeğini dökmüş olduğunu gördü. Su
bardağını almaya gitti. Mum söndü. Su içmek isterken bardak düşüp kırıldı. O
da; "Yâ Rabbî! Bu zavallı kulunu imtihan ediyorsun, fakat âcizliğimden
sabredemiyorum." diyerek bir âh çekti. Bu âhtan neredeyse ev yanacaktı. Bir
ses duyuldu: "Ey Râbia, istersen dünyâ nîmetlerini üstüne saçayım. İstersen,
üzerindeki dert ve belâları kaldırayım. Fakat bu dertler, belâlar ile dünyâ bir
arada bulunmaz." Bu sözü işitince; "Yâ Rabbî! Beni kendinle meşgûl eyle ve
senden alıkoyacak işlere bulaştırma." diye duâ etti. Bundan sonra dünyâ
zevklerinden öyle kesildi ki; kıldığı namazı;"Bu benim son namazımdır." diye
huşû ile kılar, hep Allahü teâlâ ile meşgûl olurdu. Hattâ birisi gelip kendisini
Allahü teâlâ ile meşgûliyetten alıkoyar korkusuyla; "Yâ Rabbî! Beni kendinle
meşgûl eyle de, kimse senden alıkoymasın." diye duâ ederdi.
BOŞA YORULMUŞ
Râbia-i Adviyye, bir gece, evinde geç vakitlere kadar namaz kılarken hasırın
üzerinde uyuya kaldı. Bu arada evine bir hırsız girdi. Her tarafı aradı, çalacak
bir şey bulamadı. Giderken; "Girmişken boş çıkmayayım" diyerek, Râbia
hazretlerinin dışarıda giydiği örtüsünü aldı. Evden çıkarken yolunu şaşırdı,
kapıyı bulamadı. Geri dönüp örtüyü aldığı yere bıraktı. Bu sefer rahatlıkla kapıyı
buldu. Kapıyı bulunca tekrar geri dönüp, örtüyü aldı. Fakat yine kapıyı
bulamadı. Bu hâl yedi defa tekrarlandı. Yedinci defâ tekrar örtüyü eline alınca
şöyle bir ses duydu: "Ey kişi kendini yorma. O yıllardır kendini bize ısmarladı.
Şeytanın ona yaklaşma gücü yok iken, hırsızın onun örtüsüne yaklaşması
mümkün müdür? Git, yorulma, boşuna uğraşma. O uyuyorsa da dostu uyanıktır
ve onu korumaktadır." Bu hâdiseden korkup dışarı fırlayan hırsız, tövbe edip bu
kötü huyundan vazgeçti.
Rahmetullahi aley...
http://www.ebediyyen.biz/showthread.php?t=36625
http://img187.imageshack.us/i/kirmizicicek.jpg/
Rabia'tül Adeviyye ( r.a )
Tâbiînden ve hanım velîlerin büyüklerinden. Babasının adı İsmâil'dir. Doğum
târihi bilinmemektedir. 752 (H. 135) yılında Kudüs civârında vefât etti.
Babası İsmâil'in üç kızı vardı. Bir tane daha doğunca adını Râbia (dördüncü)
koydu. Babası İsmâil Efendi çok fakir olduğundan Râbia doğduğu gece evde
ihtiyaç olan şeylerden hiçbiri yoktu. Bu duruma annesi çok ağlayıp mahzûn
oldu. Efendisine; "Filân komşuya gidip, bir mikdar kandil yağı isteyebilir misin?"
dedi. Hazret-i Râbia'nın babası, Allahü teâlâdan başka kimseden bir şey
istememeğe söz vermişti. Bununla beraber hanımını üzmemek için komşuya
gitti. Kapıya elini sürdü ve geri gelip; "Kapı açılmadı" deyince hanımı ağladı. O
da çok üzüldü. Babası, başını dizine dayadı ve öylece uyuya kaldı. Rüyâsında
Peygamber efendimizi gördü. Peygamber efendimiz, kendisine buyurdu ki: "Hiç
üzülme! Bu kızın, öyle bir hanım olacak ki, ümmetimden yetmiş bin kişiye
şefâat edecek. Yârın bir kâğıda şöyle yaz: "Sen her gece Peygamber
efendimize yüz salevât-ı şerîfe, Cumâ geceleri de dört yüz salevât
gönderirdin. Bu Cumâ gecesi unuttun. Bunun keffâreti olarak, bu yazıyı sana
getiren zâta dört yüz altını helâl parandan ver." Sonra Basra vâlisi Îsâ Zâdân'a
git. O yazıyı ver." Hazret-i Râbia'nın babası uyandığında, Peygamber efendimizi
görmenin şevkiyle ağlıyordu. Hemen kalktı, denileni yaptı ve Îsâ Zâdân'ın
yanına gitti. Vâli mektubu alınca, Resûlullah efendimizin kendisini hatırlamasının
şükrü için, binlerce altını fakirlere sadaka verdi. Râbia-i Adviyye'nin babası
İsmâil Efendiye de mektupta yazılanı ve ona ilâve olarak pekçok altını da
sadaka verip, bir ihtiyâcı olursa tekrâr gelmesini tenbîh etti. Altınları aldıktan
sonra lüzumlu ihtiyaçlarını temin etti. Böylece bolluğa kavuştular ve kızlarına
rahatça bakıp güzel edeb ve terbiye ile büyüttüler.
Râbia-i Adviyye biraz büyümüştü. Annesi ve babası vefât etti. Üstelik,
Basra'da kıtlık ve fevkalâde pahalılık vardı. Bu hengâmede Râbia'nın ablaları
dağıldılar. Kimsesiz kalan Râbia'yı zâlim bir kimse yakaladı ve hizmetçi olarak iş
gördürdü. Sonra da köle olarak altı gümüş karşılığı bir ihtiyara sattı. O ihtiyarın
hizmetçisi olarak, gösterilen zor işleri sabırla yapmaya çalışıyordu. Çok sıkıntılı
günler geçirdi. Çok zahmetler çekti, fakat isyân etmedi. Allahü teâlânın
takdirine râzı oldu. Edebi fevkalâde idi. Bir gün karşısına bir nâmahrem,
yabancı çıktı. Ondan sakınayım diye hızla giderken düşüp kolu kırıldı. Acz ve
kırıklık içinde, mahzûn olmuş bir kalb ile Allahü teâlâya yalvardı.
"Yâ Rabbî! Garib ve kimsesizim. Yetim ve öksüzüm. Köle edildim. Bir de kolum
kırıldı. Lâkin ben bunların hiç birine üzülmüyor, yalnız senin rızânı istiyorum.
Benden râzı olup olmadığını da bilmiyorum" dedi. Bu sırada bir ses duydu.
"Üzülme, sen âhirette meleklerin bile imreneceği bir makamda bulunacaksın."
diyordu. Râbia tekrar efendisinin evine döndü. Günlük hizmetleri yerine getirir,
akşama kadar ayakta dururdu. Bununla beraber her gün oruçlu olur, geceleri
de Allahü teâlâya ibâdet ve tâatle geçirirdi. Bir gece efendisi
uyandığındaRâbia'nın odasından sesler geldiğini işitti. Pencereden bakınca,
Râbia'nın, secde ettiğini, Allahü teâlâya şöyle yalvardığını duydu. Diyordu ki:
"Ey Rabbim! Benim arzumun senin emrine uymak olduğunu biliyorsun. Benim
saâdetim senin huzûrunda bulunmaktır. Eğer elimden gelse, sana ibâdetten,
bir ân geri kalmam. Fakat ev sâhibimin hizmetinde bulunduğum için ona hizmet
ediyorum ve sana gereği gibi ibâdet edemiyorum..." Ev sâhibi, bunları duydu.
Ayrıca, Râbia'nın başı üstünde bir kandil bulunduğunu, kandilin bir yere asılı
olmadan havada durduğunu, odanın o kandilin nûru ile aydınlandığını gördü ve
hayretten dona kaldı. "Artık Râbia köle olamaz!" diyordu. Sabaha kadar
uyuyamadı. Sabah olunca hemen Râbia'yı çağırdı ve dedi ki: "Artık serbestsin.
Dilediğini yap. Ama burada kalırsan ben sana hizmet ederim." Râbia; "Gideyim."
dedi. Oradan ayrılıp küçük bir eve yerleşti. Bütün vakitlerini ibâdetle geçirir, bir
gün ve gecesinde bin rekat namaz kılardı. Kefenini dâimâ yanında taşır, namaz
kılacağı zaman onu serer, üzerine secde ederdi. Kefeni yanında olmadan
gezdiğini, kefenini beraberine almadan konuştuğunu kimse görmedi. Süfyân-ı
Sevrî ve Hasan-ı Basrî, ondan feyz alırlardı.
Kimseden bir şey almazdı. Bir keresinde Hasan-ı Basrî hazretleri kendisini
ziyârete gelmişti. Kulübesinin kapısında, zenginlerden birinin ağladığını gördü.
"Niçin ağlıyorsunuz?" diye sordu. O zengin; "Zühd ve kerem sâhibi şu hâtun
olmasa, halk mahv olur. O, zamânın bereketidir. Allahü teâlâ bizi, bir çok belâ
ve sıkıntılardan onun hürmetine muhâfaza etmektedir. Ona bir mikdar yardımım
olsun diye şu keseyi getirdim. Fakat kabûl etmez diye ağlıyorum. Bunu ona
verseniz, belki sizin hatırınız için kabûl eder" dedi. Hasan-ı Basrî hazretleri içeri
girip olanları bildirince, Râbia-i Adviyye buyurdu ki: "Ben bu dünyâlıkları
bunların hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâdan istemeğe utanır iken başkasından
nasıl alırım? Allahü teâlâ bu dünyâda, kendisini inkâr edenlerin bile rızkını
verirken, kalbi O'nun muhabbetiyle yanan birinin rızkını vermez mi
zannediyorsunuz? O kimseye selâmımızı söyle. Kalbi mahzûn olmasın. Biz Allahü
teâlâdan başkasından bir şey almamaya ahdettik. Hiç bir kimseden bir şey
beklemiyoruz. Geleni kabûl etmiyoruz. Bir defâsında devlete âid olan bir
kandilin ışığından istifâde ederek gömleğimi yamadım da kalbim dağıldıkça
dağıldı ve dikişleri sökünceye kadar kalbimi toparlayamadım."
Mâlik bin Dinâr şöyle anlatır: Birgün Râbia'nın yanına gittim. Abdestini almış,
kalan sudan bir kaç yudum da içmişti. Dikkat ettim, testinin bir tarafı kırıktı ve
çok eski bir hasırda oturuyordu. Kerpiçten bir de yastığı vardı. Bunları görünce
çok üzüldüm, içim yandı ve; "Ey Râbia! Zengin arkadaşlarım var. Kabûl
edersen sana onlardan bir şeyler alayım" dedim. Bana dönerek; "Yâ Mâlik!
Bana da, onlara da rızkı veren Allahü teâlâdır. O, fakirleri fakir olduğu için
unutup, zenginleri de zengin olduğu için hatırlıyor ve yardım mı ediyor
sanıyorsun?" dedi. Ben de "Hayır, hiç öyle olur mu?" dedim. Bunun üzerine
"Mâdem ki Rabbim benim hâlimi biliyor, benim hatırlatmama ne lüzum var. O,
öyle istiyor, biz de O'nun istediğini istiyoruz" diye cevap verdi.
Râbia-i Adviyye, "Niye evlenmiyorsun?" diye ısrâr edenlere şöyle söyledi:
"Benim üç büyük derdim var. Bunların sıkıntısından kolayca kurtulmamı garanti
ederseniz, o zaman evlenirim. Birincisi, (Acabâ son nefesimde îmânımı
kurtarabilecek miyim?) İkincisi, (Kıyâmet gününde amel defterimi sağ
tarafımdan mı, yoksa sol tarafımdan mı verecekler?) Üçüncüsü, (Herkesin
hesâbı görüldükten sonra bir grup Cehennem'e ve bir grup Cennet'e giderken,
acabâ ben hangi grupta bulunacağım?)" dedi. O kimseler; "Biz bu suâllerin
cevâbı olarak size bir şey söylemekten âciziz" dediler. "O halde önümde böyle
dehşetli günler varken ve bu günlere hazırlanmak elbette lâzım iken, evlenmeyi
nasıl düşünebilirim?" buyurdu.
__________________
Bir gün ikindi vakti yanına bir misâfir geldi. Tencerede bir parça et vardı. Eti
pişirip misâfire ikrâm edeyim diye düşündü. Fakat, yemeği hazırlamak için de
misâfirin yanından ayrılamadı. Nihâyet akşam vakti oldu. Namazlarını kıldılar.
Kendisi de, misâfiri de oruçlu idiler. Nihâyet evde bulunan bir kuru ekmek ve
bir mikdar suyu misâfire ikrâm için hazırladı. Sonra, etin bulunduğu tencerenin
Allahü teâlânın izni ile kaynadığını ve yemeğin çok güzel piştiğini gördü.
Misâfire ikrâm ile iftarı birlikte yaptılar. Misâfir; "Hayâtımda bu kadar lezzetli bir
yemek yemedim." deyince, Râbia-i Adviyye; "Her hâlinde Allahü teâlâyı
hatırlıyan ve sâdece O'nun rızâsını istiyenlere işte böyle yemek pişirirler."
buyurdu.
Râbia-i Adviyye'nin hacca gitmek arzusu çoğaldı. Bir kâfileye katılarak yola
çıktı. Yolda merkebi ölünce kâfiledekiler; "Eşyâlarınızı bizim hayvana
yükleyelim" dediler. Onlara; "Ben Allahü teâlâya tevekkül ederek yola çıktım.
Siz yolunuza devam ediniz, ben yavaş yavaş gelirim" dedi ve kervan yoluna
devam etti. "Yâ Rabbî! Çok âciz olduğumu görüp, biliyorsun. Beni evine dâvet
ettin ama bineğim yarı yolda öldü. Koca çölde yalnız kaldım. Durumu sana
havâle ettim." diyerek eşyâlarını yüklendi. Onun bu yalvarışından sonra Allahü
teâlâ merkebi diriltti. Hazret-i Râbia buna çok sevindi.
Bir gün, Râbia-iAdviyye'ye yemek yapmak istediler, fakat soğan
yoktu.Komşudan alalım dediler. O da; "Kırk senedir, Allahü teâlâdan
başkasından bir şey istememek üzere söz verdim. Zararı yok soğansız olsun."
buyurdu. Sözünü yeni bitirmişti ki, bir kuş ayaklarındaki soğanları oraya bırakıp
gitti. Bunu gören hazret-i Râbia; "Bu ilâhî bir imtihandır, Allahü teâlânın
azâbından emin değilim, korkuyorum!" deyip, yemek yerine kuru ekmeği yedi.
Bir gün, Hasan-ı Basrî hazretlerinin evinin önünden geçiyordu. O sırada evin
damında bulunan Hasan-ı Basrî, Allahü teâlânın muhabbetinden pek çok
ağlamış, göz yaşlarını rüzgâr, aşağıdan geçmekte olan Râbia-i Adviyyenin
yüzüne düşürmüştü. Damlanın nereden geldiğini araştırıp, yukarıda ağlamakta
olan Hasan-ı Basrî'yi görünce; "Ey Hasan! Sakın gözyaşların nefsinin arzusuyla
akmış olmasın! Bu gözyaşlarını içinde muhafaza et ki, içerde bir derya olsun.
Allahü teâlânın muhabbeti ile kaynasın" dedi
Bir defâsında kendisini sevenler ziyârete gelmişlerdi. Evde, odayı
aydınlatacak bir kandil yoktu. Gelenlere ise ışık lâzımdı. Râbia-i Adviyye
hazretleri parmaklarına üfledi. Bunun üzerine Allahü teâlânın izniyle sabaha
kadar parmaklarından ışık yayıldı ve oda aydınlandı.
Bir kimse, kendisine, cebinden çıkardığı parayı vermek istedi. Hazret-i Râbia
elini havaya doğru uzattı. Avucu altınla dolu olduğu halde o kimseye; "Sen
cebinden alıyorsun, bana böyle veriyorlar." dedi.
Bir gün iki kişi, Râbia-i Adviyye'yi ziyârete geldiler. İkisi de açtı. "Yemeği
helâldir" diye içlerinden yemek yimek geçti. O anda kapıya biri gelerek, Allah
rızâsı için bir şeyler istedi. Râbia hazretleri evdeki iki ekmeğini buna verdi.
Gelen sevinerek gitti. Bir saat kadar sonra bir kişi kucağında bir yığın ekmekle
geldi.Râbia hazretleri ekmekleri saydı. On sekiz ekmek vardı. Dedi ki: "Ekmekler
yirmi olsa gerektir." Ekmeği getiren, ikisini saklamıştı. Çıkarıp iki ekmeği de
verdi. Oradakiler hayretle sordular. "Bu ne sırdır? Biz senin ekmeğini yemeye
gelmiştik. Önümüze koyacağın ekmekleri kapıya gelene verdin. Ardından ekmek
geldi. Eksik olduğunu söyledin."Cevâbında şöyle buyurdu: "Siz ikiniz gelince
karnınızın aç olduğunu anladım. Önünüze koyacağım o iki ekmeği kapıya gelene
verdim. Allahü teâlâdan bu ekmeklerin misâfirlerin karnını doyuramayacağını,
bunun için bir yerine on vermesini istedim. Çünkü Allahü teâlâ Kur'ân-ı kerîmde
(En'âm sûresi 160. ayet-i kerîmesinde) bire on vereceğini bildiriyor. Ben O'nun
bu vâdine güvendim. İki ekmek yerine yirmi ekmek geleceğini bildiğim için de
ekmeklerin noksan olduğunu söyledim."
__________________
Bir defâsında namaz kılarken gözüne bir kamış saplandı. Kalb huzûru ve Allahü
teâlânın muhabbetinin her tarafını kaplamış olması hâli o kadar fazla idi ki,
namazda bunu hiç farketmedi. Namaz bitince oradakilere; "Gözüme bir bakın.
Gâlibâ gözüme bir şey girmiş" dedi. Baktılar kamış parçası gözüne saplanmıştı.
Güçlükle çıkardılar.
Hasan-ı Basrî hazretleri suâl edip: "Ey Râbia, yokluğu nerede buldun?" dedi.
Cevâbında; "KendimiHak teâlâya teslim ve işlerimi O'na havâle ettim."
buyurdu. Yine Hazret-i Hasan suâl edip; "Ey Râbia! Hak teâlâ aşkına sana
ihsân olunan ilim ve amelden bana bir harf öğret" dedikte, cevâbında: "Ey
Hasan, câriyelikten kurtulalı beri iplik eğirip satarım, geçimimi temin ederim.
Lâkin hiç bir zaman iki akçeyi bir elime almadım. İkisi bir yere gelir de beni Hak
teâlânın yolundan ve mârifetullahtan alıkoyar diye korktum." buyurdu.
Birinin; "Yâ Rabbî, bana rahmet kapısını aç!" diye duâ ettiğini işitince, Râbia-i
Adviyye; "Ey câhil, Allahü teâlânın rahmet kapısı kapalı mı idi de şimdi açmasını
istiyorsun. Rahmetin çıkış kapısı her zaman açık ise de giriş kapısı olan kalbler,
herkeste açık değildir. Bunun açılması için duâ edilmelidir." dedi.
Kendisine, Hasan-ı Basrî hazretlerinin; "Cennet'te, Allahü teâlâyı görmekten bir
an mahrum olursam öyle ağlayıp, feryâd edeceğim ki, bütün Cennet ehli bana
acıyacak." dediğini naklettiklerinde; "Bu çok güzeldir. Lâkin, eğer dünyâda,
Allahü teâlâdan bir an gâfil olduysa ve bu gafletinden dolayı aynen bildirdiği
üzüntü, ağlamak ve inlemek meydana geldiyse âhirette de dediği gibi
olacaktır. Aksi halde olmayacaktır." buyurdu.
Râbia-i Adviyye bir gece; "Yâ Rabbî! Ya kalb huzûru ile namaz kılmamı nasîb
et, veya kalb huzûru ile kılamadığım namazımı kabûl buyur. Allah'ım benim
bütün dünyâdaki arzum ve işim, seni yâdetmek, âhirette de Cemâl-i ilâhiyene
kavuşmaktır. Ne olur, beni bu anlayışıma bağışla!" diye yalvardı.
Bir gün Râbia Hâtun ağlıyordu. "Ey Allahü teâlânın sevgili kulu niçin ağlıyorsun?
Rabbinle yakınlığın var." dediler. Buyurdular ki: "Ayrılıktan korkuyorum, belki
ölüm vaktinde (Sen bana gerekmezsin ey Râbia) diye Allahü teâlâ hazretleri
hitâb buyurursa benim hâlim nice olur? Eyvah, eyvah!" deyip ağladı.
Tevekkülü o dereceye ulaşmıştı ki; "Gök tunç olsa, yer demir kesilse, gökten
bir damla yağmur düşmese, yerden bir bitki bitmese ve dünyâdaki bütün
insanlar benim çocuğum olsa, Allahü teâlâya yemîn ederim ki onlara nasıl
bakacağım düşüncesi kalbime gelmez. Çünkü, Allahü teâlâ hepsinin rızkını
vereceğini bildirmiş ve üzerine almıştır" derdi.
Bir zaman hasta olmuştu. Ziyâretine gelenler; "Ey Râbia! Sana gelen bu
hastalık çok ızdırap vermektedir. Duâ et de Allahü teâlâ çektiğin bu ızdırâbı
hafifletsin." dediklerinde, buyurdu ki: "Siz biliyor musunuz ki, bu ızdırâbı
çekmemi Allahü teâlâ irâde etmiştir.""Evet biliyoruz" dediler. O da; "Bunu
bildiğiniz halde, O'nun irâdesine muhâlefet etmemi, O'ndan tersini dilememi
nasıl istiyebiliyorsunuz?" dediği zaman, onlar; "Ey Râbia, peki senin arzun
nasıldır?" diye sordular. O da; "Allahü teâlâ benim hakkımda ne irâde ve ne
takdir etmişse ona râzı olmak" buyurdu.
Bir gün kendisine sordular ki: "Ölümü arzu ediyor musun?" Buyurdu ki:
"İnsanlardan birine karşı bir kabahat işlemiş olsam, o insanla karşılaşmaktan
utanırım. HalbukiAllahü teâlâya karşı olan kabahatlerimiz o kadar çok ki,
huzûruna varmayı (ölümü) nasıl arzu ederim?"
"Bu yüksek derecelere ne ile kavuştun?" dediklerinde; "Beni ilgilendirmeyen her
şeyi terk ve ebedî olanın dostluğunu istemekle" buyurdu.
Râbia-i Adviyye devamlı inlerdi ve onu hep dertli bir hâlde görürlerdi.Yakınları;
"Hiç bir hastalığınız yok, ağlayıp sızlanmanıza, yakınmanıza sebep nedir?"
dediler. O da; "Benim gönlümde öyle bir dert var ki, tabibler tedâvisinde âciz
kaldılar. Yaramın merhemi Allahü teâlâya vuslattır (kavuşmaktır). Böyle yanıp
yakılıyorum ki, belki maksadıma kavuşurum. Bu benim yaptığım ise, bu işte en
az olanıdır" diye cevap verdi.
Yaşı sekseni bulmuştu. Yolda yaşlılığın tesiriyle yürümekte güçlük çekerdi.
Öyle ki görenler, ha düştü, ha düşecek zannederlerdi. Böyle olmakla beraber
kimsenin yardımını kabûl etmezdi. Vefâtı yaklaşınca yakınlarından Abede
bintiŞevvâl adında bir hâtunu yanına çağırdı. Her zaman yanında taşıdığı
kefeni göstererek; "Vefât ettiğim zaman beni bu beze sar ve defnet." diye
vasiyet etti.
Vefât etmeden önce hasta yatağının başucunda bekleyen sevdiklerine;
"Kalkınız, burayı boşaltıp, yalnız bırakınız. Allahü teâlânın melekleriyle başbaşa
kalayım" deyince, oradakiler odayı boşalttılar. Kapıyı örttüler. İçerden meâlen
şu âyet-i kerîmenin okunduğu işitiliyordu: "Ey mutmainne nefs, râzı olmuş ve
râzı olunmuş olarak Rabbine dön! Has kullarımın arasına katıl ve Cennetime
gir."(Fecr sûresi: 89) Aradan biraz zaman geçti ses kesilmişti. İçeri
girdiklerinde vefât ettiğini gördüler. Vefâtından sonra Abede binti Şevvâl
vasiyyetini yerine getirdi. Tur Dağı üzerine defnedildi.
Abede binti Şevvâl şöyle anlatmıştır: "Râbia'yı vefatından bir sene sonra
rüyâda gördüm. Yeşil elbiseler giymiş, başında da yeşil bir örtüsü vardı. Ben;
"Seni sardığım kefenine ne oldu?" dedim. "Allahü teâlâ onları çıkardı ve bana
bunları verdi." dedi.
Vefâtından sonra kendisini rüyâda görenler; "Münker ve Nekir melekleri ile
aranızda ne gibi bir şey oldu?" diye sordular. "O iki heybetli melek gelip de
bana Men rabbüke (= Rabbin kim?) suâlini sorunca, onlara dedim ki, ey
melekler! Hemen geri gidip Rabbime şöyle arzediniz: (Ey Allah'ım! Dünyâda
bunca halk arasında, ihtiyar bir kadıncağızı unutmadın. Ben, seni hiç unutur
muyum?)"
Nakledildiğine göre Muhammed bin Eslem Tûsî ile Nu'mân Tûsî, Râbia-i
Adviyye'nin kabri başına gelip; "Hâlin nasıldır?" diye sordular. Allahü teâlânın
izni ile şöyle cevap verdi: "Allahü teâlâ bana çok nîmet ihsân etti. Nîmetler
içindeyim elhamdülillah."
Bessâr bin Gâlib en-Necrânî diyor ki: "Râbia-i Adviyye için vefâtından sonra
hep duâ ederdim. Bir defasında onu rüyâmda gördüm. Bana; "Hediyelerin
nûrdan mendil içinde ve nûrla kaplanmış tabaklarla bize sunulmaktadır." dedi.
"Bu nasıl oluyor?" dedim. "Hayatta olan müminler ölüler için duâ ettiklerinde,
ipek mendiller içinde nûrdan tabaklara konup, ölüye götürülür ve (Bu, sana
filân dostunun hediyesidir) denilir" buyurdu.
Yâ Rabbî, dünyâda, bana neyi takdir etmiş isen onların hepsini
düşmanlarına ver. Âhirette benim için hangi nîmetleri ihsân etmeyi takdir etmiş
isen onları da dostlarına ver. Ben sâdece seni istiyorum."
"Yâ Rabbî, eğer sana ibâdet etmem Cehennem korkusu ile ise beni
Cehennem'e at. Eğer Cennet'e girmek ümidi ile ibâdet ediyor isem, Cennet'ini
yasak eyle. Eğer sırf, senin rızân için ibâdet ediyor isem, bâkî olanCemâlin ile
müşerref eyle."
Çok defâ şöyle derdi: "İstiğfâr etmekle kurtulduk sanırız... Halbuki o
istiğfârımız da, bir başka istiğfâra muhtaçtır."
Allahü teâlânın muhabbeti ile çok ağlar, hep mahzûn olarak yaşardı.Cehennem
lafzını duyunca, onun dehşeti ile kendinden geçerek bayılıp düşerdi.
"Bir kulun Allahü teâlânın takdirine râzı olup olmadığı nasıl bilinir?" diye
sordular. "Gelen nîmetlerden zevk aldığı gibi, gelen musîbetlerden de zevk
aldığı zaman." buyurdu.
Bir kimse; "Yâ Rabbî! Benden râzı ol!" dedi. Bunu gören hazret-i Râbia;
"Kendisinden râzı olmadığın (Kazâ ve kaderine rızâ göstermediğin) bir zâtın,
senden râzı olmasını istemeğe utanmıyor musun?" dedi.
Kendisine sordular ki: "İnsanı Allahü teâlâya yaklaştıran en üstün şey nedir?"
"Muhabbet sâhibi olan kişi, muhabbetinde öyle sâdık olmalı ki, gönlünde O'nun
için olmıyan hiç bir sevgi bulunmamalı." buyurdu.
"İşlediğiniz günahları gizlediğiniz gibi, yaptığınız iyilikleri de gizleyin."
"Sabır insan olsaydı çok kerîm olurdu."
"Mârifetin alâmeti, her an Allahü teâlâyı hatırlamaktır."
"Kul Allahü teâlânın sevgisini tattığı zaman, Allah o kulunun kusurlarını
kendisine gösterir. Böylece o, başkalarının kusurlarını göremez olur."
ÜÇ MÜHİM DERT
Bir gün çok ağlıyorken, Râbia-i Adviyye,
Sordular: “Ağlamanın sebebi nedir?” diye.
Buyurdu ki: “Üç büyük derdim var şimdi benim,
Bunları düşündükçe, ağlayıp yaş dökerim.
Bunlardan kurtulmağa, var ise bir kolaylık,
Bir garanti verin de, ağlamıyayım artık.”
Dediler: “Söyle bize, ne imiş o dertlerin?
Herhâlde hâllederiz, kolayı var her şeyin.”
Buyurdu: “Öyle zor ki, kasdettiğim o dertler,
Zannettiğiniz gibi, kolay hâlledilmezler.
Biri son nefesimde, verirken ben canımı,
Kurtarabilir miyim, acaba îmânımı?
İkincisi mahşerde, acep amel defterim,
Sağımdan mı verilir, soldan mı, yok haberim.
Üçüncüsü, herkesin, hesabı görülünce,
Ve lâyık oldukları, yere götürülünce,
Cennetlikler ile mi, giderim ben acabâ?
Yoksa atılır mıyım, kötülerle azâba?
Bu korkunç tehlikeler, var iken önümde hep,
Ben ağlamıyayım da, kimler ağlasın acep?”
Uzaktan bir misâfir, gelmişti hânesine,
Bir parça eti vardı, koydu tenceresine.
Düşündü pişirip de, ona ikrâm etmeyi,
Ve lâkin konuşurken, unuttu pişirmeği.
Nihâyet akşam olup, namazları kıldılar,
Hem kendi, hem misâfir, o gün oruçluydular.
Dedi ki: “Et pişmedi, unutmak sebebiyle,
Bâri iftar edelim, “kuru ekmek, su” ile.”
Getirmeye giderken, su ve kuru ekmeği,
Leziz et kokuları, bir anda sardı evi.
Baktı ki tencerede, duran et, o hâliyle,
Ateşsiz pişmiş idi, kudret-i ilâhiyle.
Misâfir o yemekten, yiyince, ilk tadımda;
Dedi: “Böyle hoş yemek, yemedim hayatımda.
Hem de sen demiştin ki, Unuttum, pişmedi et,
Hâlbuki bu et pişmiş, acaba nedir hikmet?”
Dedi: “Kul unutmazsa, eğer ibâdetini,
Onu da unutmazlar, pişirirler etini.”
Yine bir gün misâfir, var iken hânesinde,
Yemeğe koymak için, soğan yoktu evinde.
Dediler; “Ey Râbia, şu komşudan istesek,
Zîrâ soğan olmazsa, iyi olmaz o yemek.”
Buyurdu: “Kırk senedir, söz verdim ki ben şuna,
Aslâ el açmıyayım, Rabbimden gayrısına.”
Râbia’nın bu sözü, bitmemişti ki, o an,
Bir kuş, ayaklarıyla, bıraktı iki soğan.
Bir gece de dostları, geldiler ona, ancak,
Kandil yoktu evinde, gece aydınlatacak.
Râbia hazretleri, üfledi bir avcuna,
Nûr geldi birden bire, parmakları ucuna.
Kamış girdi gözüne, bir gün namaz kılarken,
Hiç farkına varmadı, acımasına rağmen.
Öyle sarmış idi ki, onu aşk-ı ilâhî,
Hissetmedi kamışı, gözüne girse dahî.
Selâm verip sordu ki, “Gözümde bir şey mi var?”
Baktılar kamış girmiş, güçlükle çıkardılar.
Yâ Rabbî, bu mübârek velînin hürmetine,
Kavuştur bizi dahî, senin muhabbetine.
BENİ KENDİNLE MEŞGÛL EYLE
Hazret-i Râbia, çok oruç tutardı.Bir defâsında bir hafta hiç yiyecek bulamadı.
Sekizinci gece açlığı iyice şiddetlendi. Nefsine eziyet ettiğini düşünürken birisi
kapıyı çaldı. Bir tabak yemek getirdi, o da yemeği alıp, yere koydu. Mum
getirmeğe gitti, gelince bir kedinin yemeğini dökmüş olduğunu gördü. Su
bardağını almaya gitti. Mum söndü. Su içmek isterken bardak düşüp kırıldı. O
da; "Yâ Rabbî! Bu zavallı kulunu imtihan ediyorsun, fakat âcizliğimden
sabredemiyorum." diyerek bir âh çekti. Bu âhtan neredeyse ev yanacaktı. Bir
ses duyuldu: "Ey Râbia, istersen dünyâ nîmetlerini üstüne saçayım. İstersen,
üzerindeki dert ve belâları kaldırayım. Fakat bu dertler, belâlar ile dünyâ bir
arada bulunmaz." Bu sözü işitince; "Yâ Rabbî! Beni kendinle meşgûl eyle ve
senden alıkoyacak işlere bulaştırma." diye duâ etti. Bundan sonra dünyâ
zevklerinden öyle kesildi ki; kıldığı namazı;"Bu benim son namazımdır." diye
huşû ile kılar, hep Allahü teâlâ ile meşgûl olurdu. Hattâ birisi gelip kendisini
Allahü teâlâ ile meşgûliyetten alıkoyar korkusuyla; "Yâ Rabbî! Beni kendinle
meşgûl eyle de, kimse senden alıkoymasın." diye duâ ederdi.
BOŞA YORULMUŞ
Râbia-i Adviyye, bir gece, evinde geç vakitlere kadar namaz kılarken hasırın
üzerinde uyuya kaldı. Bu arada evine bir hırsız girdi. Her tarafı aradı, çalacak
bir şey bulamadı. Giderken; "Girmişken boş çıkmayayım" diyerek, Râbia
hazretlerinin dışarıda giydiği örtüsünü aldı. Evden çıkarken yolunu şaşırdı,
kapıyı bulamadı. Geri dönüp örtüyü aldığı yere bıraktı. Bu sefer rahatlıkla kapıyı
buldu. Kapıyı bulunca tekrar geri dönüp, örtüyü aldı. Fakat yine kapıyı
bulamadı. Bu hâl yedi defa tekrarlandı. Yedinci defâ tekrar örtüyü eline alınca
şöyle bir ses duydu: "Ey kişi kendini yorma. O yıllardır kendini bize ısmarladı.
Şeytanın ona yaklaşma gücü yok iken, hırsızın onun örtüsüne yaklaşması
mümkün müdür? Git, yorulma, boşuna uğraşma. O uyuyorsa da dostu uyanıktır
ve onu korumaktadır." Bu hâdiseden korkup dışarı fırlayan hırsız, tövbe edip bu
kötü huyundan vazgeçti.
Rahmetullahi aley...
http://www.ebediyyen.biz/showthread.php?t=36625
